นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 10

"ฮูหยินเฒ่ามู่หรง อ๋องเยี่ยนให้คนส่งสินสอดมา นี่เป็นรายการ ขอให้ฮูหยินเฒ่ามู่หรงและท่านป้าหลิวดูด้วยเจ้าค่ะ!"

มู่หรงจิ่นกำลังจิบชา เพราะว่าคำพูดของสาวใช้จนเกือบจะสำลัก พูดถึงคนคนนั้น คนคนนั้นก็มาถึง!

"เอาขึ้นมาเถอะ!"

ตามหลักเหตุผลแล้ว ตอนนี้จวนมู่หรง หลิวเหม่ยน่าเป็นคนดูแลหลัก ควรที่จะให้หลิวเหม่ยน่าเป็นคนดูถึงจะถูก ทว่าวันนี้ฮูหยินเฒ่ามู่หรงอยู่พอดี และของที่อ๋องเยี่ยนเอามาก็ชักช้าไม่ได้ ดังนั้นฮูหยินเฒ่ามู่หรงจึงเป็นคนดูเอง

คนอื่นก็ไม่ได้เอ่ยพูด มู่หรงจิ่นก็ยิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนจิบชาต่อ

แค่มู่หรงเหยาใกล้จะควบคุมไม่อยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวเหม่ยน่าที่รั้งนางไว้ข้างๆ คิดว่านางคงอยู่ไม่นิ่งไปตั้งนานแล้ว

วันนี้งานเลี้ยงหงเหมิน น่าจะเล่นงานมู่หรงจิ่นถึงจะถูก แต่มู่หรงจิ่นกลับจิบชาอย่างสบายใจ กลับเป็นมู่หรงเหยาเอง

ก่อนอื่นได้ยินฮูหยินเฒ่ามู่หรงบอกให้ตัวเองออกเรือนให้กับองค์ไท่จื่อ จากนั้นก็ให้มู่หรงซินแต่งงานเป็นพระชายารองของอ๋องเยี่ยน ตอนนี้อ๋องเยี่ยนกลับส่งสินสอดมา?

นี่ไม่ใช่หมายความอ๋องเยี่ยนได้ยอมรับยัยอัปลักษณ์มู่หรงจิ่นแล้ว คุณหนูใหญ่สวะนี้คือพระชายาเยี่ยนแล้วหรือ? ความเครียดนี้นางจะกลืนกินเข้าไปได้อย่างไร?

มู่หรงเหยาอัดอั้นจนขอบตาแดง นางมองหลิวเหม่ยน่า ทำท่าทางน่าสงสารมาก

หลิวเหม่ยน่าใส่หัวเบาๆ แม้ว่านางรู้ว่าวันนี้เกิดการจู่โจมมู่หรงเหยาไม่น้อย แต่ตอนนี้นางก็ไม่สามารถทำให้เกิดสถานการณ์ยุ่งเหยิงได้!

มู่หรงเหยาเห็นแววตาที่โหดเหี้ยมของหลิวเหม่ยน่า ก็รู้ว่าหลิวเหม่ยน่าต้องเอาคืนแทนตัวเองแน่นอน!

อีกครั้ง ตอนนี้นางไม่สามารถอาการกำเริบต่อหน้าฮูหยินเฒ่ามู่หรง มิเช่นนั้นภาพลักษณ์ที่มีความรู้และมีมารยาทที่สร้างมาสิบห้าปีนี้ต้องพังทลายแน่ ยิ่งไปกว่านั้นยังอยู่ในสถานการณ์ที่มีอานซิ่วอิ๋งและมู่หรงซิน

"ท่านป้าหลิว ที่เขียนไว้บนรายการส่งไปให้คุณหนูใหญ่ในเรือนจิ่นยู่ ที่เหลือก็จัดการตามปกติ ที่ควรส่งก็ส่ง ควรเก็บเข้าไปในคลังก็เก็บ"

ฮูหยินเฒ่ามู่หรงอ่านเสร็จก็ให้คนเอารายการส่งไปที่ในมือของท่านป้าหลิว

"เจ้าค่ะ!"

ท่านป้าหลิวรับรายการไว้ แล้วรีบเก็บมันไว้ กลัวว่าจะไปกระตุ้นมู่หรงเหยา

"หยา! อ๋องเยี่ยนช่างมีใจจริงๆ ฝ่าบาทเพิ่งพระราชทานงานสมรส ก็ส่งสินสอดให้จิ่นเอ๋อร์แล้ว ช่างดีจิ่นเอ๋อร์จริงๆ !"

อานซิ่วอิ๋งไม่ได้พลาดสีหน้าที่หลิวเหม่ยน่าแสดงออกมาเมื่อครู่นี้ อีกอย่างทั้งๆ ที่รู้ว่ามู่หรงเหยาโปรดปรานอ๋องเยี่ยน ก็ยังตั้งใจพูดเช่นนี้ เพื่อพูดให้พวกนางได้ฟังอย่างชัดเจน

อานซิ่วอิ๋งไม่ชอบผู้ดูแลจวนมู่หรง แล้วยังมีมู่หรงเหยา จริงๆ เป็นบุตรีอนุภรรยาคนหนึ่ง ถูกฮองเฮาชื่นชมคำเดียว บอกว่านางเป็น "ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว" พวกนางให้ความสำคัญตัวเองไปจริงๆ !

นางที่เป็นแค่บุตรีอนุภรรยาคนหนึ่งสามารถเป็นไท่จื่อเฟย ก็ถือว่าเชิดชูนางแล้ว กลับยังอยากขัดขวางไม่ให้มู่หรงซินแต่งงานกับอ๋องเยี่ยน? เรื่องปาจื่อของไท่จื่อเฟยยังไม่ได้พูดถึงเลย!

"นี่ล้วนเป็นธรรมเนียมประเพณี ราชวงศ์ให้ความสำคัญกับพวกนี้มากที่สุด!"

แม้ฮูหยินเฒ่ามู่หรงพูดเช่นนี้ แต่ได้ยินคำพูดนี้ของอานซิ่วอิ๋ง ใบหน้าก็เคล้าด้วยความได้ใจ

มู่หรงจิ่นฟังพวกเขาเล่นละครมาโดยตลอด ดื่มชาขอตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกได้ถึงแสงอันเยือกเย็น

พอเงยหน้าขึ้น นึกไม่ถึงว่าจะเป็นมู่หรงเหยา มู่หรงเหยาก็ช่างเถอะ นางเกลียดชังตัวเองก็ไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว แค่ว่าสายตาของมู่หรงซินเองก็เหมือนจะไม่ประสงค์ดี!

อ๋องเยี่ยนช่างอัปโชคจริงๆ ! ไม่มีอะไรแล้วจะส่งสินสอดมาทำไม นี่ไม่ใช่สร้างปัญหาให้นางอีกหรือ? นี่นางยังไม่ได้ออกเรือนไปเลยก็เริ่มมีเมียน้อยสองสามคนเล่นงานนางแล้วหรือ?

"เอาเถอะ เวลาก็สายแล้ว ทุกคนไปที่ห้องอาหารเถอะ!"

ฮูหยินเฒ่ามู่หรงลุกขึ้นก่อน แล้วสาวใช้ก็พยุงเดินออกจากเรือนไม้จันทน์ คนอื่นๆ ก็เดินตามไป

ณ ห้องอาหาร

มู่หรงเซิ่งและมู่หรงผิงมาถึงตั้งนานแล้ว มู่หรงเซิ่งยืนอยู่ข้างมู่หรงหมิน ส่วนข้างมู่หรงผิงก็มีชายหนุ่มราวๆ สิบหกสิบเจ็ดปีคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าตาคล้ายคลึงมู่หรงผิง น่าจะเป็นบุตรชายของเขา

มู่หรงจิ่นคำนับให้มู่หรงเซิ่งเสร็จ แล้วก็คำนับให้มู่หรงผิง

"นี่เป็นพี่ชิงของเจ้า!"

อานซิ่วอิ๋งรีบแนะนำบุตรชายของตัวให้กับมู่หรงจิ่น

มู่หรงจิ่นมองชายหนุ่มที่สูงกว่าตัวเองหนึ่งหัวตรงหน้า สวมใส่ชุดสีเขียวแกมน้ำเงิน ผมใช้ผ้าไหม้เกล้าเอาไว้ ดูเหมือนเป็นผู้มีการศึกษา

มู่หรงจิ่นก้มหน้าเรียกพี่ชายชิงเสียงเบา รอให้พวกเขาตอบกลับ ถึงจะแยกย้ายกันนั่งลง

เพราะเป็นงานเลี้ยงครอบครัว ดังนั้นจึงไม่ได้ให้ความสำคัญของการรักษาระยะห่างระหว่างชายหญิง ฮูหยินเฒ่ามู่หรง มู่หรงเซิ่ง มู่หรงจิ่น มู่หรงเหยา มู่หรงหมินและมู่หรงผิง ทั้งครอบครัวนั่งโต๊ะเดียวกัน

หลิวเหม่ยน่าแม้จะเป็นผู้ดูแลจวน กลับเป็นแค่อนุภรรยา จึงไม่อาจนั่งกับพวกเขาได้ เลยไปนั่งกับอนุภรรยาคนอื่น

หลังจากผ่านงานเลี้ยงค่ำคืน ฟ้าก็มืดมัวลง คนกลุ่มหนึ่งก็ย้ายไปอยู่ในสวนดอกไม้หลังจวนมู่หรง

สวนดอกไม้นี้ มู่หรงจิ่นไปครั้งแรก จึงอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจ

ทิศเหนือของสวนดอกไม้มีศาลาแห่งหนึ่ง ด้านหน้าศาลาคือทะเลสาบ ด้านในปลูกดอกบัวไว้ เวลานี้ผ่านการผลิบานแล้ว จึงมีเพียงใบไม้สีเขียวลอยเหนือผิวน้ำ

ทิศตะวันออกมีสุ่มดอกไม้ขนาดใหญ่ ด้านบนเป็นเบญจมาศหนู เวลานี้กำลังเบ่งบาน ส่วนทิศตะวันตกเป็นภูเขาลำลอง มีน้ำไหลรินออกจากภูเขาจำลอง ก็เป็นความน่าสนใจอีกอย่างหนึ่ง

"วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ ทุกคนต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเคร่งกฏใดๆ ชมจันทร์กินขนมไหว้พระจันทร์เถอะ!" มู่หรงเซิ่งพูดออกมา คนอื่นๆ ก็ต้องนั่งลง บ่าวก็รีบเอาขนมหลากหลายชนิดวางบนโต๊ะ

"ไหนๆ ก็ชมจันทร์แล้ว ก็ต้องไม่ขาดเสียงดนตรีของเหยาเอ๋อร์สิ! ไม่รู้ว่าช่วงนี้เหยาเอ๋อร์ได้ฝึกเล่นบทเพลงใหม่อะไรหรือไม่?"

มู่หรงผิงถามมู่หรงเหยาด้วยความรื่นเริง เขาหลงใหลในบทเพลงและเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ

"เป็นเช่นนั้น ทุกปีการเล่นเพลงของเหยาเอ๋อร์ ถึงจะเป็นสิ่งสำคัญของเทศกาลไหว้พระจันทร์!"

มู่หรงเซ่งรู้สึกภาคภูมิใจกับบุตรีคนนี้ของตัวเองที่ช่ำชองศิลปะภูมิปัญญาทั้งสี่คนนี้อย่างมาก

"เป็นเช่นนั้น ปีที่แล้วเหยาเอ๋อร์เล่นเพลงเสียงประมงยามเย็น ทำให้นายท่านเชยชมไปครึ่งค่อนปีเชียวแน่ะ!"

อานซิ่วอิ๋งก็พูดคล้อยตาม

"อืม 'เพลงเสียงประมงยามเย็น' นั้นยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม ในบรรดารุ่นน้อง มีเพียงเหยาเอ๋อร์เท่านั้นที่สามารถเล่นได้ในระดับนั้น!"

ฮูหยินเฒ่ามู่หรงค่อนข้างพอใจกับบุตรีอนุภรรยาคนนี้ที่ทำให้ตระกูลมู่หรงภาคภูมิใจ และการฝึกฝนอย่างอุตสาหะของมู่หรงเซิ่งก็ไม่ไร้ประโยชน์ แม้ว่านางจะเป็นบุตรีอนุภรรยา แต่นางก็ไม่เลวไปกว่ามู่หรงจิ่นที่เป็นบุตรีเอก!

"ผู้น้อย" ที่ฮูหยินเฒ่ามู่หรงกล่าวถึงนั้นไม่ได้เป็นเพียงผู้น้อยของตระกูลมู่หรงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้น้อยของตระกูลชั้นสูงในเมืองหลวงทั้งหมดด้วย

"ขอบคุณสำหรับคำชมจากผู้อาวุโส! ช่วงนี้เหยาเอ๋อร์กำลังฝึก 'ความทรงจำนี้ไม่จางหาย' ซึ่งบรรยากาศที่เหมาะสมพอดี หากผู้อาวุโสไม่ว่าอะไร เหยาเอ๋อร์สามารถเล่นเพลงนี้เพื่อเพิ่มความสนุกสนาน"

"'ความทรงจำนี้ไม่จางหาย' ใช่หรือไหม เป็น 'ความทรงจำนี้ไม่จางหาย' ที่ได้แรงบันดาลใจจากการเดินละเมอของถังเสวียนจงในพระราชวังพระจันทร์ใช่หรือไม่

มู่หรงเหยารู้สึกประหลาดใจ ท่อนนี้เป็นเพลงประจำราชสำนัก ไม่เหมาะที่จะเล่นเดี่ยว มู่หรงเหยาต้องการเล่นท่อนนี้จริงๆ

"อย่างแน่นอน!"

มู่หรงเหยานั่งข้างกู่เจิงแล้ว สวมเกราะที่ทำจากเขาวัวสีเหลืองกลั้นหายใจ

ด้วยการปัดนิ้วเบา ๆ เสียงดนตรีที่ไพเราะก็เริ่มกระพือ

'ความทรงจำนี้ไม่จางหาย' อาจกล่าวได้ว่าถังเสวียนจงหลงใหลและโหยหาการเต้นรำและร้องเพลงของเหล่าเทพธิดาในราชวังพระจันทร์ คนรุ่นหลังมักเชื่อมโยงดนตรีนี้เข้ากับเทศกาลไหว้พระจันทร์

มู่หรงเหยากำลังเล่นอย่างเต็มที่ในขณะนี้ และนิ้วของนางก็ดึงสายอย่างชำนาญ

เสียงกู่เจิงลอยขึ้นไปในอากาศจากมือของนาง ทั้งนุ่มนวลและไม่มีตัวตน หรือดังและทรงพลัง ผสมผสานความเชื่องช้าและความเร่งรีบเข้าด้วยกันอย่างน่าตื่นเต้น

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รวมทั้งมู่หรงจิ่นต่างตื่นตาตื่นใจ

ต้องบอกว่าทักษะการเล่นกู่เจิงของมู่หรงเหยานั้นดีจริงๆ มู่หรงจิ่นแหงนมองพระจันทร์ที่ส่องสว่างในคืนที่มืดมิด

ไม่รู้ว่าอาจารย์จะเหงาๆ อยู่กินเทศกาลไหว้พระจันทร์คนเดียวหรือเปล่านะ?

“ปะป๊าป๊า!”

เสียงปรบมือดังขึ้นขัดความคิดของมู่หรงจิ่น เมื่อสติกลับมาเพลงมู่หรงเหยาก็จบลง

"ข้าทำให้ผู้อาวุโสหัวเราะแล้ว!" มู่หรงเหยาลุกขึ้นช้าๆ และคำนับเบาๆ ภายใต้แสงจันทร์ ดูเหมือนว่านางจะเป็นเทพธิดาที่ลงมาจากราชวังพระจันทร์สู่โลกจริงๆ

"เหยาเอ๋อ ทักษะการเล่นกู่เจิงของคุณพัฒนาขึ้น! ฉันเพิ่งฟังเพลงที่คุณเล่น ราวกับว่าฉันอยู่ในฉากจริง และได้เห็นนางฟ้าเล่นและเต้นรำในตำหนักพระจันทร์!"

มู่หรงผิงประหลาดใจกับการเล่นของมู่หรงเหยาและเต็มไปด้วยคำชม

"ใช่ ข้ากลับหลงเข้าไปแล้วจริงๆ ! เหยาเอ๋อร์ขยันจริงๆ!"

คำพูดของอานซิ่วอิ๋งมีการทำร้ายจิตใจแอบแฝง แต่มู่หรงเหยาเพื่อที่จะรักษาภาพลักษณ์ตัวเอง จึงอดทนไว้

"นึกไม่ถึงว่าทักษะการเล่นกู่เจิงของเหยาเอ๋อร์กลับพัฒนาได้เยอะปานนี้ ต้องลำบากมาไม่น้อย! แม่นมซ ประเดี๋ยวส่งกู่เจิงไม้จันทน์ของข้าในเรือนให้คุณหนูรอง!"

ฮูหยินเฒ่ามู่หรงทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ตกใจ แน่นอนว่าไม่รวมมู่หรงจิ่น

ฮูหยินเฒ่ามู่หรงเคยเรียนกู่เจิงเมื่อยังเด็ก และกู่เจิงไม้จันทน์สีแดงได้รับการถ่ายทอดจากอาจารย์ของนางเมื่อเขายังเด็ก ฮูหยินเฒ่หรงมักมองว่าเป็นสมบัติ แต่ตอนนี้นางมอบให้มู่หรงเหยา จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร?

"ขอบคุณท่านย่ามากๆ เจ้าค่ะ! เหยาเอ๋อร์จะไม่ทำให้ท่านย่าผิดหวังอย่างแน่นอน!"

มู่หรงเหยาก้าวออกมาทำความเคารพด้วยความประหลาดใจ และไม่ลืมเลิกคิ้วมองมู่หรงจิ่นที่เต็มไปด้วยความยั่วยุ

“ข้ายังพบโน้ตเพลงดังบางเพลงก่อนหน้านี้ด้วย แล้วข้าจะส่งให้เจ้าในภายหลัง!”

มู่หรงเซิ่งพอใจกับมู่หรงเหยาในตอนนี้มาก และการบ่มเพาะของนางก็ไม่ไร้ประโยชน์เลย นางคือหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลมู่หรงของเขาจริงๆ!

"ขอบคุณท่านพ่อที่คิดถึงเรื่องนี้!" ท่าทางสง่างามและสุภาพของมู่หรงเหยาทำให้ต้องได้รับความรักใคร่และโปรดปรานจริงๆ

"ไหนๆ เหยาเอ๋อร์เล่นไปแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่ห้ามพลาด หรือจะขับร้องก็ได้ จะได้สร้างความสนุก!"

มู่หรงเซิ่งอารมณ์ดีมาก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกรื่นเริง

"ท่านลุง ซินเอ๋อร์รู้ว่าทักษะการเล่นกู่เจิงไม่ดีเท่าพี่เหยา ดังนั้นซินเอ๋อร์จะท่องบทกวีให้ทุกคนฟังเอา!"

มู่หรงซินติดตามมู่หรงเหยาตั้งแต่ยังเด็ก และนางเรียนรู้ที่จะใช้จุดแข็งและหลีกเลี่ยงจุดอ่อนของนางมานานแล้ว ถ้ามู่หรงเหยาเล่นเพลง แล้วนางเล่นเพลงอีกครั้ง คงจะสร้างความน่าเบื่อให้ตัวเอง! นางจะไม่ทำอะไรโง่ๆ เช่นนี้แน่นอน!

"ตกลง! เจ้าต้องการอ่านบทกวีใด?" มู่หรงเซิ่งพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

"เรียนท่านลุง พระจันทร์ใบไม้ร่วง พระจันทร์ใบไม้ร่วงของสวีโหยวเจินเจ้าค่ะ"

รูปลักษณ์ที่สง่างามของมู่หรงซินในเวลานี้ทำให้ผู้คนลืมรูปลักษณ์ที่มีชีวิตชีวาตามปกติของนาง

"พระจันทร์กลางฤดูใบไม้ร่วง เมื่อถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ สว่างกระจ่างแจ้ง สว่างกระจ่างแจ้ง รู้จักมันมากเท่าใด ฟ้าครึ้ม พระจันทร์ไม่เต็มดวง"

อย่าพูดถึงฟ้าครึ้มพระจันทร์ไม่เต็มดวง และมันเป็นฤดูกาลที่ดีในใต้หล้านี้ ในฤดูกาลที่ดี ขอให้มีทุกปีและพระจันทร์กลางฤดูใบไม้ร่วงเป็นเรื่องที่เห็นได้ทั่วไป"

"ทำได้ดีมาก! เป็นฤดูกาลที่ดี ขอให้มีทุกปีและพระจันทร์กลางฤดูใบไม้ร่วงเป็นเรื่องที่เห็นได้ทั่วไป" มู่หรงเซิ่งพยักหน้าและชมเชยโดยไม่ลังเล อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับเหยาเอ๋อร์ของเขา ยังตามหลังอยู่มาก!

"ในเมื่อเหยาเอ๋อร์และคุณหนูซินได้เพิ่มความสนุกสนาน คุณหนูใหญ่มีความคิดอย่างไร"

หลิวเหม่ยน่าเปลี่ยนประเด็นเป็นมู่หรงจิ่นโดยธรรมชาติ