นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 13

หน้าประตูจวนมู่หรง

“สถานที่จัดเทศกาลโคมไฟอยู่ห่างออกไปไม่กี่ช่วงอาคาร ที่นั่นแออัดอย่างมากจึงไม่เหมาะที่จะใช้รถม้า เช่นนั้นพวกเราเดินไปดีหรือไม่ ?”

มู่หรงเหยาชี้ไปยังสถานที่ที่มีแสงสีเจิดจ้าอยู่ข้างหน้า

“ดี ! ดี ! พวกเราไปกันเถิดขอรับ !”

มู่หรงหมินเดินออกไปก่อนผู้ใดทันที ไม่นานคนอื่น ๆ ก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่จัดเทศกาลโคมไฟเช่นกัน

หากเดินไปยังหัวมุมที่อยู่ถัดไปสี่ช่วงถนน ก็จะพบกับเทศกาลโคมไฟอันตระการตา

มู่หรงจิ่นหยุดยืนอยู่ริมถนนและมองดูความเร่งรีบและวุ่นวายที่อยู่ห่างออกหนึ่งก้าว

ในตอนนี้ผู้คนทุกครอบครัวต่างเดินออกมาจากตรอกซอกซอยเพื่อมาร่วมงานเฉลิมฉลองในถนนข้างหน้านาง แม้ถนนเส้นนี้จะไม่ได้ตั้งอยู่ในกลางเมืองหลวง แต่ผู้คนมากมายต่างตบเท้ามาที่นี่อย่างคลาคล่ำ

“น้องจิ่นจะไม่เข้าไปข้างในงานสักหน่อยหรือ ?”

เมื่อเวลาผ่านไปชั่วครู่มู่หรงชิงก็เดินมาหยุดอยู่ข้างมู่หรงจิ่นพร้อมมองไปยังถนนที่แสนแออัดข้างหน้าแล้วถามมู่หรงจิ่น

“ข้าไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกตั้งแต่ยังเด็ก ข้าจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อต้องพบเจอผู้คนมากมายเช่นนี้ !”

มู่หรงจิ่นหันมองมู่หรงชิงและมู่หรงซินขณะเลือกโคมไฟที่ร้านขายโคมไฟ ขณะเดียวกันนางก็ตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบอย่างระมัดระวัง เนื่องจากผู้คนมากมายเกินไป นางจึงไม่อาจไว้วางใจได้ว่าจะไม่มีผู้ใดปองร้ายต่อตน

“พี่หญิงใหญ่ ! มาดูนี่สิ ที่นี่มีตุ๊กตาน้ำตาลขายด้วยล่ะ !”

มู่หรงหมินถือตุ๊กตาน้ำตาลรูปเสือไว้ในมือพร้อมโบกมือให้มู่หรงจิ่น

มู่หรงจิ่นไม่ต้องการพูดคุยกับมู่หรงชิง นางจึงเลือกที่จะเดินจากไป

“ตรงนั้นมีถังหูลู่ด้วยล่ะ !”

มู่หรงหมินยัดตุ๊กตาน้ำตาลรูปกระต่ายใส่มือมู่หรงจิ่น จากนั้นชี้ไปยังพ่อค้าขายตุ๊กตาน้ำตาลที่ตั้งร้านอยู่ไม่ไกลพร้อมกล่าว

มู่หรงเหยาและมู่หรงซินเดินมาสมทบเช่นกัน

เมื่อมู่หรงเหยาเห็นท่าทีของมู่หรงหมินใบหน้าของนางก็หงิกงอเล็กน้อย แม้มู่หรงหมินจะเป็นน้องชายแท้ ๆ ของนาง แต่มู่หรงหมินกลับไม่สนิทสนมกับนางเท่าที่ควร เพราะเขาถูกฮูหยินเฒ่าประคบประหงมตั้งแต่ยังเด็ก

หากพี่น้องจะเหินห่างกันบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เมื่อมู่หรงหมินอยู่กับมู่หรงจิ่น ผู้คนส่วนมากก็มักจะคิดว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดากัน !

มู่หรงจิ่นใช้เล่ห์กลอะไรหลอกลวงน้องชายของนางกันแน่ ? นังคนชั้นต่ำ !

“พวกเราไปจุดโคมไฟกันเถอะ !”

มู่หรงเหยากล่าวแนะนำทุกคนด้วยรอยยิ้ม นางพร่ำบอกตนเองจากก้นบึ้งของหัวใจว่าอย่าทำทุกอย่างพัง ! มิฉะนั้นความพยายามก่อนหน้านี้จะสูญเปล่า !

“แต่ข้าอยากกินถังหูลู่ !”

มู่หรงหมินกระตุกแขนเสื้อมู่หรงจิ่นพลางกะพริบตากลมโตเพื่อออดอ้อน

“น้องหมิน เจ้าไปกับพี่ชายสิ อย่างไรก็ตามการจุดโคมไฟเป็นหน้าที่ของสตรี ส่วนพวกเจ้าก็ไปซื้อถังหูลู่มากินกัน หลังจากนั้นพวกเราก็จะกลับมาพบกันที่จุดนัดหมายในอีกหนึ่งชั่วโมง”

ดวงตาของมู่หรงซินมองไปรอบ ๆ นางเป็นคนที่มีไหวพริบและชายฉลาดยิ่งนัก

“ข้าไปกับพี่ชายชิงก็ได้ !”

มู่หรงจิ่นมองไปยังมู่หรงเหยาและมู่หรงซินที่กำลังขุดหลุมพรางให้ตน นางต้องการรู้ว่าทั้งสองคนมีแผนการอย่างไร

มู่หรงหมินบุ้ยปาก ก่อนเดินจากไปพร้อมมู่หรงชิง

“พี่หญิงใหญ่ มาเลือกโคมไฟกัน !”

มู่หรงเหยายืนอยู่หน้าร้านขายโคมไฟขณะถือโคมดอกบัวไว้ในมือ

“คุณหนูใหญ่ต้องการโคมแบบไหนหรือเจ้าคะ ?”

เสี่ยวหลิงที่ยืนอยู่ข้างหลังมู่หรงจิ่นเอ่ยถามเบา ๆ

“โคมไฟดอกโบตั๋น !”

มู่หรงจิ่นจำกล่องไม้จันทน์สีแดงที่เสิ่นหว่านชิงทิ้งไว้ให้นางได้อย่างแม่นยำ ซึ่งบนกล่องแกะสลักเป็นรูปดอกโบตั๋นที่กำลังเบ่งบาน

เสี่ยวหลิงก้าวไปข้างหน้าแล้วหยิบโคมไฟดอกโบตั๋นมาถือเอาไว้ จากนั้นถอยไปยืนอยู่ข้างหลังมู่หรงจิ่น