นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 14

มู่หรงจิ่นมองเสี่ยวหลิงที่ยืนอยู่ข้างหน้า เด็กสาวคนนี้มีความสูงเท่ากับนาง แขนที่ถูกกางออกสั่นเทาด้วยความกลัว ทว่าร่างกายกลับยืดตรงและมีความตั้งใจอันแน่วแน่ ทันทีที่เสี่ยวหลิงปลอบใจตนเองแล้ว นางก็เริ่มด่าอีกฝ่าย

“คนผู้นั้นจ้างพวกเจ้าให้มาฆ่าข้าในราคาเท่าไร ข้าจะจ่ายให้พวกเจ้าเป็นสองเท่า !”

เมื่อได้ยินบทสนทนาของกลุ่มโจร มู่หรงจิ่นก็รู้ได้ทันทีว่าพวกมันถูกจ้างมาเพียงเท่านั้น ไม่ต้องคิดก็สามารถคาดเดาได้ว่าผู้จ้างเป็นใคร

มู่หรงจิ่นเตรียมใจก่อนออกมาที่เทศกาลโคมไฟในคืนนี้แล้ว แต่นางไม่คิดว่ามันจะเป็นการลอบสังหาร หลิวเหม่ยน่าและลูกสาวเกลียดนางเข้าไส้จนอยากฆ่าปิดปากเลยหรือ ?

“สองเท่า ? พี่ใหญ่ เงินร้อยตำลึงเชียวนะ ! เงินหนึ่งร้อยตำลึงเพียงพอที่จะประทังชีวิตพี่น้องพวกเราเกือบครึ่งปีเลยนะ !”

ขณะนี้ดวงตาของชายรูปร่างผอมบางและอ่อนแอเป็นประกายเมื่อได้ยินมู่หรงจิ่นพูดถึงเงินหนึ่งร้อยตำลึง !

“เสี่ยวหลิง ประเดี๋ยวเจ้าวิ่งไปทางตะวันออก ส่วนข้าจะวิ่งไปทางตะวันตก เจ้าจงจำไว้ว่าต้องวิ่งหนีไปยังจวนมู่หรงสุดชีวิตและห้ามหันหลังกลับเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่ ?”

มู่หรงจิ่นเหลือบมอง ‘พี่ใหญ่’ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาเผยท่าทีราวกับกำลังชั่งน้ำหนักความน่าเชื่อถือของนางขณะที่เซียวหลิงกระซิบว่า

“ไม่มีทาง ! คุณหนู ข้าไม่มีวันทอดทิ้งท่าน !”

เสี่ยวหลิงปฏิเสธด้วยความไร้เดียงสา หากมู่หรงจิ่นถูกโจรกลุ่มนี้ฆ่าตาย นางก็จะไม่ให้อภัยตนเองตลอดชีวิต !

“นี่คือคำสั่ง ข้าบอกให้เจ้าวิ่ง เจ้าก็ต้องวิ่ง เข้าใจหรือไม่ ?”

มู่หรงจิ่นไม่ละสายตาจากกลุ่มโจรทั้งสี่คนแม้แต่ครู่เดียว ขณะเดียวกันบรรยากาศรอบตัวนางพลันเย็นเยียบอย่างไม่รู้ตัว

“เอาล่ะ ตราบใดที่เจ้าจ่ายเงิน ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป !”

‘พี่ใหญ่’ ผู้นำของกลุ่มไม่ได้โง่เขลา เงินหนึ่งร้อยตำลึงเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะกินดื่มอย่างสำราญ !

“ดี !”

มู่หรงจิ่นเอื้อมมือข้างขวาไปจับไหล่เสี่ยวหลิง ขณะใช้มือข้างซ้ายล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ เมื่อพี่ใหญ่เห็นว่ามู่หรงจิ่นกำลังจะจ่ายเงิน เขาก็ก้าวไปข้างหน้า

เมื่อเสี่ยวหลิงได้ยินคำพูดของมู่หรงจิ่น ภายในใจของนางก็พลันเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนออกจากจวนมู่หรงจิ่นไม่ได้นำเงินติดตัวออกมาด้วยมิใช่หรือ แล้วนางจะจ่ายเงินหนึ่งร้อยตำลึงในตอนนี้ได้อย่างไร ?

“วิ่ง !”

มู่หรงจิ่นใช้มือขวาผลักเสี่ยวหลิงให้ออกตัววิ่ง สิ้นเสียง เข็มเงินสามเล่มในมือซ้ายของนางก็พุ่งออกจากแขนเสื้ออย่างรวดเร็วและแทงเข้าที่บริเวณคอและหัวเข่าของ ‘พี่ใหญ่’

ขณะเดียวกันในสถานที่ที่ห่างจากแม่น้ำออกไปสองช่วงอาคาร ก็มีผู้ถูกลอบสังหารเช่นกัน

ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งล้อมรอบชายหนุ่มสองคนที่อยู่บนหลังม้าเอาไว้ คนหนึ่งสวมชุดสีน้ำเงินครามและอีกคนหนึ่งสวมชุดสีดำ ชายหนุ่มทั้งสองยังคงนั่งอยู่บนหลังม้าด้วยท่าทีมั่นคงและสง่างามราวกับขุนเขา พวกเขาไม่เกรงกลัวศัตรู แต่กลับมองเหยียดหยามกลุ่มชายชุดดำที่มีประมาณยี่สิบคน

“นายท่านมีคำสั่งว่าถ้าพวกเราเด็ดหัวมันมาได้ ก็จะได้รางวัลเป็นทองคำหมื่นตำลึง !”

ผู้นำของชายชุดดำกล่าว เมื่อได้ยินคำว่า “ทองคำหนึ่งร้อยตำลึง” เหล่าลูกน้องก็เคลื่อนไหวด้วยดวงตาเป็นประกายทันที

“ทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง ?”

ชายหนุ่มชุดสีน้ำเงินครามที่นั่งอยู่บนหลังม้ายกยิ้มมุมปากด้วยความเย้ยหยัน

ทันใดนั้นแสงสีเงินก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่ครั้ง ชายชุดดำหลายคนก็ถูกสังหารและล้มลงกับพื้น

“โม่ตง สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว !”

ชายชุดสีน้ำเงินครามกล่าวกับชายชุดดำที่หันหลังชนกับเขาด้วยท่าทีแข็งแกร่ง

โม่ตงเหลือบไปเห็นรอยสีม่วงปรากฏบนข้อมือของชายที่กำลังยืนหันหลังชนกับตน ทันใดนั้นหัวใจของเขาพลันสั่นไหว ชายชุดดำมากกว่าสิบสองคนห้อมล้อมอยู่ข้างหน้าเขา แต่ชายหนุ่มผู้นี้สามารถจัดการคนเหล่านั้นด้วยตัวคนเดียว

“นายท่าน ! ท่านอย่าฝืนเลยขอรับ ท่านเข้าไปพักที่นั่นก่อนเถิด !”

โม่ตงชำเลืองมองไปยังตรอกที่อยู่ข้างหลังและพร้อมที่จะคุ้มกันเจ้านายให้ออกไป