นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 16

ตอนนี้เวลาผ่านไปสองชั่วยามแล้ว แต่ประตูจวนมู่หรงยังคงสว่างไสว ทั้งยังมีผู้คนมากมายยืนอยู่ข้างนอกประตู

เมื่อเห็นเช่นนั้น มู่หรงจิ่นก็ฉีกผ้าชิ้นหนึ่งจากเสื้อชั้นในแล้วนำมันมาปิดบังใบหน้า

“ข้าได้ยินมาว่า ‘คุณหนูใหญ่อัปลักษณ์’ หายตัวไปตอนอยู่ที่เทศกาลโคมไฟ !”

“จริงรึ เป็นไปได้หรือไม่ว่านางถูกใครบางคนลอบสังหารไปแล้ว ? แต่หากยังรอดชีวิตแล้วกลับมาที่นี่ ข้าว่านางจะต้องไม่บริสุทธิ์แล้วแน่นอน !”

“ใช่ ๆ! ชื่อเสียงของหญิงสาวสำคัญยิ่งนัก ‘คุณหนูใหญ่อัปลักษณ์’ มีวาสนาได้แต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ แต่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ช่างโชคร้ายเสียจริง !”

“หึ ต้องเป็นเพราะฟ้าดินไม่ยินยอมให้อ๋องเยี่ยนแต่งงานกับคนอัปลักษณ์ นางถึงได้รับกรรมเช่นนี้ !”

“เฮ้อ น่าเวทนายิ่งนัก คุณหนูใหญ่ผู้นี้จะต้องเป็นตัวอัปมงคลแน่นอน !”

“ใช่ ! แม้แต่บ่าวรับใช้คนสนิทยังต้องทนทุกข์ตามไปด้วย !”

“...”

มู่หรงจิ่นฟังเหล่าชาวบ้านสนทนาปนเย้ยหยันตนขณะคิดในใจว่าอะไรคือการลงโทษของฟ้าดิน ? นี่เป็นการสมรู้ร่วมคิดของหลิวเหม่ยน่ากับมู่หรงเหยาชัด ๆ !

มู่หรงจิ่นเดินฝ่าฝูงชนออกไปและเห็นบ่าวรับใช้สองสามคนถือไม้พายแล้วฟาดไปยังสาวรับใช้ที่นอนอยู่บนพื้น คนผู้นั้นคือเสี่ยวหลิงนี่ !

นอกจากหลิวเหม่ยน่าและมู่หรงเหยาที่เป็นผู้บงการการลอบสังหารเมื่อครู่แล้ว ยังมีมู่หรงเซิ่งผู้น่ารังเกียจยืนอยู่ในจวนด้วย

“หยุดนะ !”

ทันทีที่มู่หรงจิ่นตะโกน ความสนใจของทุกคนที่มุ่งมาที่นาง

“ผู้ใดกล้าขัดคำสั่งนายท่าน !”

แม่นมเฉินบ่าวรับใช้คนสนิทของหลิวเหม่ยน่าตวาดเสียงดังก่อนที่จะเห็นต้นเสียงด้วยซ้ำ นางช่างเป็นคนอันธพาลเสียจริง !”

“แม่นมเฉิน ไม่ได้เจอกันแค่สองชั่วยาม เจ้าถึงกับจำข้าไม่ได้เลยรึ !”

มู่หรงจิ่นก้าวเท้าขึ้นบันไดและไปหยุดอยู่ตรงหน้าแม่นมเฉิน

“คะ... คุณหนูใหญ่ ! ท่านมา... ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ !”

แม่นมเฉินตกใจราวกับเห็นผี ก่อนก้าวถอยหลังไปหลายก้าวแล้วล้มลงกับพื้น

“แม่นมเฉินพูดว่าอะไรนะ ? เจ้าไม่ต้องการให้ข้าโผล่มาที่นี่งั้นรึ ?”

แม้ว่ามู่หรงจิ่นจะกล่าวกับแม่นมเฉิน แต่สายตาของนางกลับจับจ้องไปที่หลิวเหม่ยน่า

ตามที่คาดการณ์ไว้ ใบหน้าของหลิวเหม่ยน่าซีดเผือดเพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของมู่หรงจิ่น นางไม่กล้าแม้แต่จะสบตามู่หรงจิ่นด้วยซ้ำ

“เรียนท่านพ่อ ลูกบังเอิญพลัดหลงกับบ่าวรับใช้ที่งานเทศกาลโคมไฟจึงกลับบ้านช้า ท่านพ่อโปรดลงโทษลูกด้วยเจ้าค่ะ !”

มู่หรงจิ่นคุกเข่าลงและคำนับ แม้มู่หรงเซิ่งจะโมโหบุตรสาวมากเพียงใด ทว่าเขาก็ไม่อาจแสดงมันออกมาต่อหน้าสาธารณชนได้

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ !”

ต่อหน้าผู้คนมากมายในเมืองหลวง มู่หรงเซิ่งไม่อาจตัดสินเรื่องนี้ด้วยความลำเอียงได้ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องความบริสุทธิ์ของมู่หรงจิ่นเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงตระกูลมู่หรงอีกด้วย !

“คุณหนูใหญ่ แต่สาวรับใช้ของท่านเพิ่งสารภาพว่าท่านถูกโจรภูเขาปล้น พวกเราจึงเป็นห่วงท่านยิ่งนัก เช่นนั้นท่านหลบหนีด้วยวิธีใดหรือ ?”

แม้หลิวเหม่ยน่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้มู่หรงจิ่นหลบหนีออกมาได้ แต่เนื่องจากในคืนนี้มู่หรงจิ่นยังมีชีวิตอยู่ นั่นหมายความว่าเป้าหมายของนางยังไม่บรรลุ ดังนั้นหลิวเหม่ยน่าจึงไม่ยอมแพ้ !

เมื่อเหล่าชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ได้ยินหลิวเหม่ยน่าพูดเช่นนั้น ก็เกิดความโกลาหลทันที พวกเขาต่างซุบซิบว่าในเมื่อ ‘คุณหนูอัปลักษณ์’ ถูกโจรปล้น นางจะต้องไม่บริสุทธิ์แล้วแน่นอน !

“ท่านป้าหลิว ข้าบอกว่าผู้คนในงานเทศกาลโคมไฟแออัดเกินไปจึงพลัดหลงกับเสี่ยวหลิง และสาเหตุที่เสี่ยวหลิงพูดเช่นนั้นเป็นเพราะนางเป็นห่วงข้าและต้องการให้คนในจวนนี้ออกตามหาข้าก็เท่านั้นเจ้าค่ะ !”

มู่หรงจิ่นชี้ไปยังเสี่ยวหลิงที่ถูกบ่าวรับใช้เฆี่ยนตีมากกว่าสิบครั้ง ทั้งยังได้ยินเสียงชาวบ้านเหยียดหยามและหัวเราะอย่างเย็นชา

“พี่หญิงใหญ่ ! เหตุใดท่านต้องโกหกเพื่อสาวรับใช้ด้วยเล่า ? ข้าและน้องซินเห็นกับตาว่าท่านถูกชายสวมหน้ากากสี่คนลักพาตัวไป !”

เมื่อมู่หรงเหยาเห็นว่ามู่หรงจิ่นยังมีชีวิตรอด นางก็โกรธจนปากสั่นและเริ่มใส่ความอีกฝ่ายอย่างโหดเหี้ยม

เหล่าชาวบ้านอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงฮือฮาเมื่อได้ยินว่ามู่หรงจิ่นถูกโจรสวมหน้ากากสี่คนลักพาตัวไป ! นางจะต้องสูญเสียความบริสุทธิ์แล้วเป็นแน่ !