นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 18

จวนองค์ไท่จื่อ

“นายท่าน !”

ชายชุดดำได้รับบาดเจ็บสาหัสเดินเข้าไปในห้องโถงอย่างกระเสือกกระสน จากนั้นคุกเข่าลงกับพื้นแล้วคำนับชายหนุ่มชุดสีทองที่หันหลังให้กับเขา

“อ้านอี เจ้าบาดเจ็บรึ ?”

ทหารหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างชายชุดสีทองประหลาดใจเมื่อเห็นคนผู้นั้นคุกเข่าลงกับพื้น

“นายท่าน ! ข้าน้อยไร้ความสามารถ ! ไม่อาจทำภารกิจให้เสร็จลุล่วงได้ ได้โปรดลงโทษข้าน้อยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ !”

อ้านอีคุกเข่าลงกับพื้น เลือดสีแดงฉานยังคงไหลออกมาจากหน้าท้องของเขาไม่ขาดสาย ทำให้กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ

“อ้านอี ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าถ้าทำงานไม่สำเร็จ ข้าจะบั่นหัวเจ้า ! จำได้หรือไม่ ?”

ชายชุดสีทองหันหลังกลับมาอย่าช้า ๆ ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้มเล็กน้อย เสียงของเขาอบอุ่นราวกับบ่อน้ำร้อนในฤดูใบไม้ผลิ ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวล้วนสง่างามราวกับฮ่องเต้ ชายผู้นี้คือเซียวหร่วน องค์ไท่จื่อแห่งอาณาจักรต้าเซียวผู้เรืองอำนาจในปัจจุบัน และเขาคือผู้ที่จะกลายเป็นฮ่องเต้ในอนาคต

“ข้าน้อยจำได้พ่ะย่ะค่ะ ! เป็นเพราะข้าน้อยไร้ความสามารถ ! ข้าน้อยยินดีที่จะชดใช้ด้วยความตาย !”

อ้านอีก้มหัวลงโดยปราศจากความลังเล

“อ้านอี ! นายท่าน ! ได้โปรดคิดทบทวนด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ !”

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเซียวหร่วนได้ยินบทสนทนาแล้วเกรงว่าอ้านอีจะขอให้อีกฝ่ายประหารชีวิตตน เขาก็คุกเข่าลงและขอร้องเซียวหร่วนทันที

“อ้านชี เจ้าไม่ต้องขอร้องแทนข้า ! ให้นายท่านเป็นคนตัดสินเถิด แม้คืนนี้พวกมันจะมากันเพียงสองคน แต่ฝีมือการต่อสู้ขององครักษ์ส่วนตัวของเขาเหนือกว่าข้ามาก ข้าหวังว่าในอนาคตนายท่านจะระมัดระวังตัวให้มากกว่าเดิมพ่ะย่ะค่ะ !”

สิ้นคำ อ้านอีก็ชักกระบี่ออกมาและพยายามฆ่าตัวตาย อย่างไรก็ตามในวินาทีสุดท้ายกระบี่เล่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามาขัดขวางทำให้กระบี่ของเขาพุ่งไปปักอยู่ที่เสาภายในห้อง

“เรื่องแค่นี้ เจ้าคิดว่าข้าถึงกับจะฆ่าเจ้าเลยรึ รายงานสถานการณ์คืนนี้มาเดี๋ยวนี้ !”

เซียวหร่วนเดินไปยังที่นั่งแล้วมองไปยังอ้านอี้ที่คุกเข่าลงกับพื้น

อ้านอีรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เซียวหร่วนอย่างละเอียด

“ข้าน้อยไม่คิดว่าเขาจะมีองครักษ์เก่งกาจเพียงนั้น นอกจากนี้ฝีมือของเขายังก้าวหน้าอย่างมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในอนาคตเขาจะต้องเสาะหาผู้มากฝีมือมาคุ้มกันอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ !”

เซียวหร่วนกล่าวเสียงแผ่ว “วันนี้สวรรค์เข้าข้างมันสินะ”

“อย่างไรก็ตามขณะที่พี่น้องของเรากำลังไล่เข้าไปสังหารเขาในตรอก จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นและใช้เข็มเงินเป็นอาวุธ สุดท้ายแล้วพี่น้องของเราก็ต้องตายด้วยน้ำมือของนาง ส่งผลให้ภารกิจล้มเหลวพ่ะย่ะค่ะ !”

อ้านอีสงสัยในตัวหญิงสาวที่ใช้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าเอาไว้ แม้นางจะเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว แต่กลับไม่มีกำลังภายในและไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้แม้แต่น้อย !

“หืม ? ผู้หญิงรึ ?”

เรือนโฝหลิ่ว

“ฮูหยิน เมื่อครู่พวกโจรจากภูเขาซง ส่งจดหมายมาบอกว่าขณะที่พวกมันตามล่านังอัปลักษณ์ พวกมันบังเอิญเจอกับกลุ่มชายชุดดำที่มีศิลปะหารต่อสู้ยอดเยี่ยม และคนกลุ่มนั้นก็สังหารพี่น้องของพวกมันสามคน ทำให้พวกมันปล่อยให้นังนั่นหนีรอดมาได้เจ้าค่ะ !”

แม่นมเฉินรีบร้อนเข้าไปในห้องและปิดประตูลงกลอน ก่อนเดินเข้าไปกระซิบหลิวเหม่ยน่า

“อะไรนะ ? พวกมันช่างเป็นขยะไร้ประโยชน์จริง !”

มู่หรงเหยาที่อยู่ในห้องหลิวเหม่ยน่าตะโกนออกมาด้วยความโกรธที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ เมื่อได้ยินรายงานของแม่นมเฉิน นางก็เตะเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างโต๊ะกลมอย่างแรง

“ชายชุดดำที่มีศิลปะการต่อสู้อันยอดเยี่ยม ?”

หลิวเหม่ยน่าเหม่อมองไปข้างนอก มีคนแอบปกป้องมู่หรงจิ่นงั้นรึ ? แล้วคนผู้นั้นคือใคร ?

“ไอ้พวกโจรภูเขามันไร้ความสามารถ มันจึงหาข้ออ้างเพื่อหลบเลี่ยงยังไงล่ะ ! ท่านแม่ ! ข้าอยากฆ่ายังมู่หรงจิ่นให้ตายในคืนนี้ซะ ! คืนนี้ท่านพ่อถึงกับสั่งให้ข้าไปคุกเข่าสำนึกผิดที่หอบรรพชน ท่านพ่อไม่เคยพูดกับข้าเช่นนี้มาก่อน !”

มู่หรงเหยามองไปยังเปลวไฟวูบไหวพร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธแค้นราวกับวิญญาณแค้นที่ผุดออกมาจากขุมนรก

“ไม่ได้ ! ตอนนี้นายท่านเริ่มสงสัยแล้ว พวกเราจะทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ !”

หลิวเหม่ยน่าตกตะลึงอย่างมากเมื่อเห็นว่าคืนนี้มู่หรงเซิ่งมองมาที่ตนด้วยสายตาเย็นชา

“ท่านแม่ ! ท่านจะปล่อยให้นังสารเลวคนนั้นไปรึ ? ข้าไม่ยอม !”

เมื่อมู่หรงเหยาได้ยินว่าหลิวเหม่ยนาต้องการรามือ  นางก็ตบโต๊ะพลางลุกยืนขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“คุณหนูรอง พวกเราไม่อาจสร้างปัญหาไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะทำไม่ได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณหนูซินจะอาศัยอยู่ที่จวนของเราใช่หรือไม่ ?”

หลิวเหม่ยน่าจ้องมองมู่หรงเหยาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข

“ท่านแม่หมายความว่า...” ยืมดาบฆ่าคนงั้นรึ !