นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 26

รถม้าที่มีท่วงทำนองต่ำค่อยๆเคลื่อนตัวไปบนถนนของเมืองหลวง

ด้านในรถม้าแตกต่างจากด้านนอกรถม้าทั่วไป ด้านในบุด้วยผ้าไหมชั้นดี และเบาะรองนั่งก็ทำจากปุยฝ้ายจากเขตตะวันตกเช่นกัน ซึ่งนุ่มและอุ่น

นอกจากนี้ยังมีโต๊ะน้ำชาไม้หลีฮัวขนาดเล็กหนึ่งตัว ด้านบนมีอาหารว่างทุกประเภทวางอยู่เต็มไปหมด และยังมีชุดถ้วยชาลายครามที่มีลายดอกไม้สีน้ำเงินบนพื้นสีขาวอีกหนึ่งชุด ซึ่งงดงามและละเอียดอ่อนมาก

“เถ้าแก่อู๋ วันนี้ข้าแค่มาสำรวจตลาดเองนะ ไม่ต้องสิ้นเปลืองมันสมองขนาดนี้ก็ได้!”

มู่หรงจิ่นกำลังมองดูทุกรายละเอียดทุกจุดที่อยู่ในรถม้าคันนี้ เห็นได้ชัดว่ามันได้ผ่านการจัดเตรียมมาด้วยความตั้งใจอย่างถึงที่สุด

“นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าน้อยควรทำขอรับ!”

เถ้าแก่อู๋กำลังจ้องมองมู่หรงจิ่นอย่างไม่ละสายตา จนใกล้จะมองเห็นรูหนึ่งรูแล้ว

“คุณหนู บนใบหน้าท่าน......ดูเหมือนว่าจะหายดีแล้วนะขอรับ!”

อันที่จริงเมื่อไม่กี่วันก่อนเถ้าแก่อู๋ได้หาใบสั่งยาเทียบหนึ่งที่จะให้มู่หรงจิ่นพบแล้ว แต่เขาไม่แน่ใจว่าใบสั่งยานั้นมีประสิทธิภาพหรือไม่ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะมีประสิทธิภาพจริงๆ!

มู่หรงจิ่นที่อยู่เบื้องหน้าเขามัดผมสีดำขึ้น และใบหน้าที่ขาวผ่องสวยงามไม่มีตำหนิเลยสักนิด! ถ้าไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เขาได้ยินมู่หรงจิ่นยอมรับว่าตนเองมีรอยประทับจากปากนางเอง เขาก็ไม่กล้าเชื่อว่าใบหน้าที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ จะเคยมีรอยประทับสีดำขนาดใหญ่รอยหนึ่ง!

“ขอบคุณเถ้าแก่อู๋มากจริงๆ! รอยประทับถูกลบไปแล้ว!”

มู่หรงจิ่นเอาความตื่นตระหนกตกใจของเถ้าแก่อู๋มาไว้ในสายตา แล้วพยักหน้าแสดงความขอบคุณเล็กน้อย

“มหัศจรรย์มากเลย! คิดไม่ถึงเลยว่าใบสั่งยานั่นยอดเยี่ยมเช่นนี้!”

แม้ว่าเถ้าแก่อู๋จะเห็นด้วยตาของตนเองแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกทอดถอนใจอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“บางทีใบสั่งยานั่นอาจจะใช้กับรอยบนใบหน้าของข้าได้เหมาะสมพอดีก็ได้ ถ้าหากเป็นอาการอื่นๆ อาจจะใช้ไม่ได้ผลก็ได้! อย่างไรก็ตามขอเพียงแค่จ่ายยาให้ตรงกับโรค จึงจะเป็นใบสั่งยาที่ถูกต้อง”

เพราะตัวเองต้องการจะป้องกัน มู่หรงจิ่นจึงไม่อยากให้เถ้าแก่อู๋คิดว่าใบสั่งยาที่เขาให้มานั้นสามารถกำจัดรอยประทับใดๆออกไปได้ทั้งหมด ถ้าคนอื่นนำไปใช้แล้วไม่ได้ผล ก็จะสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นมากมายขึ้นมาได้

“คุณหนูพูดได้ถูกต้องมาก!”

ตระกูลมู่หรงเป็นตระกูลหมอหลวง คิดว่ามู่หรงจิ่นอยู่ในจวนมู่หรงจะต้องรู้วิชาแพทย์อยู่บ้างไม่มากก็น้อย ในเมื่อมู่หรงจิ่นพูดเช่นนี้ เถ้าแก่อู๋ก็เลยเชื่อนาง

“เถ้าแก่อู๋ วันนี้ข้าแต่งชุดผู้ชายอยู่ เรียกข้าว่า'คุณหนู'อีกคงไม่ดีแล้ว! เรียกข้าว่า'ท่านชาย'เถอะ ท่านชายเสิ่น”

เมื่อมู่หรงจิ่นเห็นว่าเถ้าแก่อู๋เชื่อคำพูดของตัวเองแล้ว นางก็วางใจแล้ว

“ท่านชายเสิ่นรึ?”

เถ้าแก่อู๋คิดไม่ถึงเลยว่ามู่หรงจิ่นจะใช้แซ่ของตระกูลเสิ่น หรือเป็นเพราะเขาเคยพูดก่อนหน้านี้ว่า ได้อุทิศตนทำงานเพื่อตระกูลเสิ่นเป็นเกียรติของตนเองอย่างยิ่ง?

“บนตัวข้ายังมีสายเลือดของตระกูลเสิ่นไหลเวียนอยู่ ตอนที่ข้าใช้สถานะความเป็นชาย ข้าก็คือเสิ่นจิ่นไม่ใช่มู่หรงจิ่นแล้ว! จากนี้ไปข้าจะใช้สถานะของผู้ชายนี้—ซึ่งก็คือเสิ่นจิ่นมาดูแลกิจการ ถ้ามีใครถามขึ้นมา เถ้าแก่อู๋ก็ห้ามพูดผิดเชียวนะ!”

มู่หรงจิ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าอยากจะจะครอบครองสถานที่เล็กๆสักที่ในเมืองหลวง การใช้ชื่อ “มู่หรงจิ่น” ชื่อนี้นั้นง่ายที่จะถูกเปิดเผยเกินไป เกรงว่าตัวเองยังไม่ทันได้ตั้งหลักยืนให้มั่นคง ก็ถูกตระกูลมู่หรงพบเข้าแล้วใช่หรือไม่?

“ขอรับ! ท่านชาย!”

เถ้าแก่อู๋คิดดูแล้วก็คิดว่ามันก็ใช่นะ ความคิดมู่หรงจิ่นช่างละเอียดอ่อนจริงๆ!

มู่หรงจิ่นถามเถ้าแก่อู๋ถึงเรื่องบางเรื่องที่กล่าวถึงในจดหมายขึ้นมาอีกครั้ง ภายในรถม้าจึงดูเหมือนกับฉากที่ท่านชายจากตระกูลสูงศักดิ์กำลังปรึกษาหารือเรื่องต่างๆกับผู้จัดการมากทีเดียว

ถึงแม้ว่าเสี่ยวหลิงจะคอยดูอยู่ข้างๆ และฟังเนื้อหาที่พวกเขาพูดคุยกันไม่เข้าใจ แต่นางกลับเกิดความรู้สึกเลื่อมใสต่อมู่หรงจิ่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ท่านชาย ผ่านไปอีกหนึ่งช่วงตึก ก็จะเป็นใจกลางของเมืองหลวงแล้วขอรับ!”

เถ้าแก่อู๋เปิดม่านรถม้าขึ้นมา มองดูสถานการณ์ข้างนอกแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดกับมู่หรงจิ่น

“อืม นั่งรถม้าไม่สะดวกเลย อีกประเดี๋ยวเราลงจากรถม้าแล้วเดินไปกันเถอะ!”

มู่หรงจิ่นมาถึงที่นี่เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้ว แต่ทว่านอกจากไปเที่ยวงานโคมไฟในเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว นางยังไม่เคยเห็นลักษณะของโลกใบนี้เลย นางจึงมีความคาดหวังอยู่ในใจเล็กน้อย!

“ข้างหน้าก็คือสำนักงานใหญ่ของชิงเฟิงสวีไหล ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ข้าได้ลองดำเนินระบบไถ่ถอนแบบกำหนดเวลาแล้ว ผลลัพธ์ที่ได้น่าทึ่งมาก! ได้รับความชื่นชมจากลูกค้าอย่างมาก ในเวลาเพียงห้าวัน จำนวนลูกค้าของชิงเฟิงสวีไหลก็มีมากกว่าเวลาปกติถึงสามเท่า และผลประโยชน์ที่ได้รับก็มีมากกว่าเวลาปกติถึงห้าเท่าเช่นกัน! ท่านชายจะไปดูสักหน่อยหรือไม่ขอรับ?”