นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 5

เช้าตรู่วันถัดมา เรือนจิ่นยู่

บนเตียงไม้สีตก มู่หรงจิ่นขมวดคิ้วเป็นปม หน้าผากของนางมีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมา สีหน้าเคร่งเครียด คล้ายกำลังดิ้นรนในความฝันด้วยความยากลำบาก

“คุณหนู！ เมื่อวานบ่าวลางานเพียงหนึ่งวัน คุณหนูก็ถูกรังแกถึงขั้นนี้！ วันข้างหน้าคุณหนูจะให้บ่าวไปพบฮูหยินอย่างไรเจ้าคะ...”

มู่หรงจิ่นสะลึมสะลือ คล้ายได้ยินเสียงคนร่ำไห้ นางขมวดคิ้วเข้มกว่าเดิม

คนที่เฝ้าอยู่ข้างๆ เห็นหนังตาของมู่หรงจิ่นขยับ รีบร้องเรียก “คุณหนูตื่นแล้ว！ เร็วเข้า เสี่ยวหลิง ไปยกน้ำมา！”

ครั้งนี้มู่หรงจิ่นได้ยินอย่างชัดเจน มีคนกำลังพูดอยู่จริงๆ นางจึงพยายามตื่นจากความฝัน

“แม่นมหลี่ น้ำมาแล้วเจ้าค่ะ！ คุณหนูตื่นรึยังเจ้าคะ?”

มู่หรงจิ่นได้ยินเสียงของหญิงสาว ในที่สุดนางก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นหญิงวัยสามสิบต้นๆ สวมผ้าหยาม ผมสีดำรวบขึ้น

“คุณหนู！ ในที่สุดคุณหนูก็ตื่น！ ขอบคุณฟ้าดิน！ ต้องเป็นฮูหยินคอยคุ้มครองแน่ๆ！”

มู่หรงจิ่นรู้ หญิงวัยกลางคนคนนี้คือสาวใช้ที่ติดตามเสิ่นหว่านชิงออกเรือน แม่นมของตน แม่นมหลี่！

“จริงด้วย คุณหนู！ เมื่อคืนคุณหนูหมดสติ ทำให้เสี่ยวหลิงตกใจมาก！ ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าว！ ไม่อาจหยุดคุณหนูรองได้ มิเช่นนั้นคุณหนูก็คงไม่...”

มู่หรงจิ่นได้ยินเสียงจึงเงยหน้าขึ้น เห็นสาวใช้วัยสิบห้าสิบหกยกน้ำมาหนึ่งกะละมัง ดวงตากลมโตของนางเต็มไปด้วยน้ำตา

“พอได้แล้ว เสี่ยวหลิง！ คราวหน้าอย่าพูดเรื่องเศร้าต่อหน้าคุณหนูอีก！”

ตอนเช้าที่แม่นมหลี่กลับมาถึงเรือนจิ่นยู่ เห็นมู่หรงจิ่นนอนอยู่บนเตียงด้วยเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยบาดแผล สีหน้าซีดขาว ไร้ชีวิต เมื่อฟังสิ่งที่เสี่ยวหลิงเล่า นางเกือบจะหมดสติ

“คุณหนู คุณหนูตื่นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ！ บ่าวช่วยเช็ดตัวให้คุณหนูนะเจ้าคะ！”

แม่นมหลี่คิดไม่ถึงว่าตนลางานเพียงหนึ่งวัน จะเกิดเรื่องอันตรายเช่นนี้ขึ้น！ หากมู่หรงจิ่นเป็นอะไรขึ้นมา นางจะขอโทษเสิ่นหว่านชิงที่สิ้นใจไปแล้วได้อย่างไร?

มู่หรงจิ่นมองแม่นมหลี่และเสี่ยวหลิงที่น้ำตานองหน้า ถอนหายใจในใจ ฝ่ามือกดเตียงไม้พยุงตนเองขึ้นมา แม่นมหลี่รีบพยุงมู่หรงจิ่นทันที

มู่หรงจิ่นปล่อยให้แม่นมหลี่เช็ดตัวให้นาง ตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด

นางไม่เข้าใจเหตุใดตนจึงทะลุมิติ ทั้งยังทะลุมิติมายังร่างนี้！

แต่ว่า ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็ต้องทำให้ดีที่สุด

มู่หรงจิ่นครุ่นคิด จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ความเป็นอยู่ของร่างเดิมไม่ดีเท่าใดนัก

ในเมื่อนางมีชีวิตอยู่ต่อแทนเจ้าของร่างเดิม เช่นนั้นต้องรีบเข้าใจสถานการณ์ของเจ้าของร่างเดิม จึงจะต่อสู้กับคนที่หวังร้ายกับตนได้

ไม่ใช่ปล่อยให้ผู้อื่นทำร้าย รอให้ผู้อื่นเล่นงาน！

มิเช่นนั้น นางก็ไม่ใช่ “ซาตานหญิง” นักฆ่ามู่หรงจิ่นแห่งวงการแล้ว！

“แม่นมหลี่ กระจกในเรือนเล่า?”

มู่หรงจิ่นนึกขึ้นได้ ตั้งแต่นางทะลุมิติมา นางยังไม่รู้ว่าร่างเดิมมีหน้าตาอย่างไร ตั้งแต่ทะลุมิติมาก็ได้ยินคำพูดดูแคลนมากมายว่านางอัปลักษณ์ ทว่าในความคิดของนางกลับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับหน้าตาตนเองมาก่อน

“คุณหนู！ คุณหนูจะเอากระจกไปทำอะไรเจ้าคะ?”

แม่นมหลี่ได้ยินคำพูดของมู่หรงจิ่น มือที่กำลังเช็ดตัวอยู่นั้นหยุดชะงัก

“ไม่มีอะไร ข้าไม่เห็นหน้าตามานานแล้ว เอากระจกมาให้ข้าเถอะ”

น้ำเสียงที่ไม่อาจโต้เถียงได้ของมู่หรงจิ่นทำให้แม่นมหลี่ชะงัก นางเห็นแววตาหนักแน่นของมู่หรงจิ่น จึงเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบกระจกออกมาจาก ลิ้นชักสุดท้าย

แม่นมหลี่ถือกระจกมาตรงหน้ามู่หรงจิ่น นางจำได้ว่าตอนมู่หรงจิ่นอายุเจ็ดขวบยังไม่ค่อรู้ความเท่าใดนัก เมื่อเห็นตนเองในกระจก ตกใจจนร้องไห้

หลังจากนั้น นางจึงเก็บกระจกในห้องเอาไว้ ไม่อยากให้มู่หรงจิ่นเห็นหน้าตนเองแล้วเสียใจ

มู่หรงจิ่นมองสีหน้าลังเลของแม่นมหลี่ ยื่นมือไปหยิบกระจกทองเหลืองมา แล้วชูกระจกทองเหลืองขึ้น

“ตน” ในกระจก ขนตาเรียวราว ดวงตาใส หางตาแงเล็กน้อย ราวกับดอกท้อ

จมูกเป็นสันเล็กน้อย ริมฝีปากแห้งเล็กน้อย ควรจะเป็นหญิงงาม แต่น่าเสียดาย...

ใบหน้าด้านซ้ายของนางมีปานขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ บดบังไปครุ่งหน้า ปานนั้นโดดเด่นบนผิวเหลืองนวลผอมแห้งของนาง ถึงขั้นเรียกว่าน่าสยดสยอง

แต่ว่า...

ปานนี้ไม่สมดล รวมกันอยู่ตรงใบหน้าข้างซ้าย มู่หรงจิ่นใช้มือลูบ ปานตรงใบหน้าข้างซ้ายไม่เรียบ คล้ายรอยสิวหรือรอยแผล

มีตั้งแต่เกิด? มู่หรงจิ่นลูบไปพร้อมกับสงสัยในใจ นี่อาจจะเป็นการวางยาพิษตั้งแต่อยู่ในครรภ์！

หึ ช่างน่าตลกยิ่งนัก！ เป็นถึงตระกูลหมอหลวง เต็มไปด้วยแพทย์ แม้แต่ครรภ์พิษยังดูไม่ออกเช่นนั้นหรือ? เกรงว่ามีคนเจตนากระทำกระมัง！

ในเมื่อมีคนไม่อยากให้นางเกิดมาพร้อมกับ “ใบหน้าที่แท้จริง” อยากจะให้นางกลายเป็นตัวตลกของคนในใต้หล้า เช่นนั้นนางก็จะต่อต้านคนๆ นี้！

“แพทย์หญิงคนงาม” มู่หรงจิ่นแห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ฉายานี้ไม่ได้มาฟรีๆ แม้ยุคสมัยโบราณจะมีเครื่องมือไม่พร้อม แต่สำหรับนางการกำจัดครรภ์พิษนี่ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือเท่านั้น！

มู่หรงจิ่นวางกระจกลง เห็นคนบุกเข้ามา

“ว้าว！คิดไม่ถึงว่าคนอัปลักษณ์จะส่องกระจกด้วย！ ช่างหาดูยากจริงๆ！”

คนที่มาอายุประมาณยี่สิบห้า สวมชุดกระโปรงสีเขียว ด้านหลังมีสาวใช้สวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนสองคนเดินตามมา

“แม่นางลู่ผิง ท่านมาเรือนจิ่นยู่มีการใดหรือ?” แม่นมหลี่ก็เห็นคนที่มาแล้วเช่นเดียวกัน เอ่ยถาม

“เจ้าคิดว่าข้าอยากมาหรือ！ ข้าเอายามาส่งให้ตามคำสั่งของฮูหยิน ยังไม่รีบเอายามาอีก！”

ลู่ผิงบอกสาวใช้ทั้งสองคน พูดกับมู่หรงจิ่นด้วยสีหน้ารังเกียจ：

“ฮูหยินใจดียิ่งนัก จึงเอายามาให้เจ้า เจ้ารีบดื่มแล้วให้ข้ากลับไปซะ！”

“ขอบคุณน้ำใจของท่านป้าหลิว！ วางยาเอาไว้เถอะ！”

มู่หรงจิ่นพูดอย่างไม่ใส่ใจ มือซ้ายยังคงถือกระจัก มือขวาลูบมุกที่ห้อยอยู่ด้านล่างกระจก

“ฮูหยินรับสั่งแล้ว ต้องดูคุณหนูใหญ่ดื่มหมดก่อน พวกเจ้ายังยืนเซ่ออยู่ทำไม！ ยังไม่รีบปรนนิบัติเอายาให้คุณหนูใหญ่ดื่มอีก！”