นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 7

“คุณหนู นี่เป็นของที่ฮูหยินให้บ่าวก่อนจะจากไป บอกว่ารอให้ถึงวันที่คุณหนูออกเรือนถึงจะให้ท่านเจ้าค่ะ!”

แม่นมหลี่เอากล่องไม้จันทน์ออกจากลิ้นชักที่ล็อกไว้ แล้วยื่นมาตรงหน้ามู่หรงจิ่นด้วยความระมัดระวัง

"วันนี้ฝ่าบาททรงพระราชทานงานสมรส เรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณหนูก็เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ให้ของสิ่งนี้แก่ท่านก็เหมือนกัน!"

มู่หรงจิ่นมองกล่องไม้จันทน์กล่องนี้ ด้านบนแกะสลักลวดลายอันประณีต เป็นตัวโบตั๋นอันงดงาม แล้วยังสลักอักษรโบราณคำว่า “เสิ่น”

มู่หรงจิ่นใช้มือซ้ายจับคำว่า “เสิ่น” นี้ นี่น่าจะเป็นสินเดิมเจ้าสาวที่ตระกูลเสิ่นให้เสิ่นหว่านชิงในตอนนั้น

มู่หรงจิ่นใช้มือขวาเกิดกล่องไม้จันทน์ออก เห็นเอกสารมากมายและหยกแขวนหนึ่งอัน

มู่หรงจิ่นเอาหยกแขวนอันนี้ขึ้นสีเขียวมรกต มีเส้นเรียบและรูปแกะสลักยังคงเป็นดอกโบตั๋นผลิบาน

จะเห็นได้ว่าชายผู้ร่ำรวยที่สุดในเจียงหนานรักบุตรสาวตัวเล็กของเขามาก!

น่าเสียดายที่เสิ่นห้าวเทียนถือว่าเสิ่นหว่านชิงเป็นดอกโบตั๋น แต่ในบ้านมู่หรง เสิ่นหว่านชิงยังไม่ดีเท่าดอกไม้ป่าเลย!

มู่หรงจิ่นมองดูหยกแขวน แล้วค่อยๆ กำมันไว้ในมือ สักพักก็ปล่อยวางลงบนโต๊ะ

จากนั้นก็หยิบเอกสารเหล่านั้นขึ้นมา กลับเป็นสมบัติของตระกูลเสิ่นในเมืองหลวง!

เอกสารเหล่านี้ล้วนเป็นโฉนดที่ดิน บ้าน และร้านค้าทั้งสิ้น! มีทุ่งนาสิบหมู่ บ้านหนึ่งหลัง และร้านค้าแปดร้าน!

ตระกูลเสิ่นเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเจียงหนาน! เพื่อไม่ให้เสิ่นหว่านชิงถูกดูหมิ่นและรัง กลับให้ทรัพย์สินในเมืองหลวงเพื่อเป็นสินเดิมเจ้าสาว

สิ่งนี้มีประโยชน์มากกว่าทอง เงิน และเครื่องประดับ ไม่ว่าทอง เงิน และเครื่องประดับจะใช้ไปมากเพียงใด วันหนึ่งก็หมดไป แต่ทุ่งนาและร้านค้าเหล่านี้สามารถทำเงินได้!

มู่หรงจิ่นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แต่น่าเสียดายที่เสิ่นหว่านชิงไม่เข้าใจว่าเสิ่นห้าวเทียนปฏิบัติต่อนางดีเพียงใด

ด้านล่างเอกสารมีจดหมายอีกฉบับหนึ่ง

บนซองเขียนว่า ถึงจิ่นเอ๋อร์

มู่หรงจิ่นลังเลสักพัก จากนั้นก็แกะซองจดหมาย

“จิ่นเอ๋อร์ ตอนที่เจ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ก็ได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ และกลายเป็นภรรยาของสามีที่ออกเรือนด้วยแล้ว!”

ทั้งชีวิตอันสั้นนี้ท่านแม่มีเรื่องน่าเสียใจมากมาย สิ่งที่เสียใจที่สุดก็คือไม่ได้เลี้ยงดูเจ้าจนโต เพื่อสอนคุณเกี่ยวกับวิถีทางของโลก และไม่ได้เลือกลูกเขยให้เจ้าด้วยตัวเอง ไม่ได้ส่งเจ้าออกเรือน หวังว่าเจ้าจะไม่โกรธแม่!

นี่เป็นความโชคร้ายของแม่เอง ที่ไม่มีพรให้มีความสุข แม่ก็แค่ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไว้ให้กับเจ้า

นี่คือสินเดิมเจ้าสาวที่พ่อของแม่ นั่นก็คือท่านตาของเจ้าให้มา และเป็นสิ่งเดียวที่แม่จะทิ้งไว้ให้เจ้าได้

ใช้ให้ดีอย่าเดินตามรอยแม่!

ท่านแม่ หว่านชิง”

รายชื่อและที่อยู่แนบไปกับซองจดหมายด้วย น่าจะเป็นที่อยู่และชื่อของผู้ดูแลทรัพย์สินพวกนั้น

หลังจากมู่หรงจิ่นอ่านจดหมายฉบับนี้ ก็ตกใจและสงบสติอารมณ์ไม่ได้นาน!

ในยุคปัจจุบันนางเป็นเด็กกำพร้าและเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ต่อมานางได้รับการอุปการะจากพ่อบุญธรรมของนาง ซึ่งฝึกฝนให้นางเป็น "ซาตานหญิง" ที่ทุกคนในโลกของนักฆ่าหวาดกลัว เมื่อเห็นพรสวรรค์ทางการแพทย์ของนาง ก็ฝึกฝนให้นางเป็นอัจฉริยะในโลกการแพทย์

ถึงกระนั้นนางก็ไม่เคยรู้สึกถึงความรักในครอบครัว พ่อบุญธรรมยังเป็นนักฆ่ามืออาชีพอีกด้วย เขาเลือดเย็น และไร้ความปรานี เขาปฏิบัติต่อนางอย่างรุนแรงเท่านั้น ไม่เคยแสดงความอบอุ่นเลย

แต่หลังจากที่ทะลุมิติมา แม้มู่หรงจิ่นจะถูกท่านป้าและน้องสาวอนุภรรยารังแก และถูกบิดาเกลียดชัง แต่แม่นมหลี่และเสี่ยวหลิงกลับซื่อสัตย์ต่อตัวเอง

แม้มารดาจะจากไปเร็ว แต่ตอนที่นางเห็นจดหมายนี้ เหมือนเห็นได้ว่าสตรีเจียงหนานที่สงบเสงี่ยมคนหนึ่งจะรักใคร่และรู้สึกผิดกับบุตรีมาก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมู่หรงจิ่นที่เป็นร่างเดิมคนนี้หรือเปล่า มู่หรงจิ่นรู้สึกว่าเวลานี้ตัวนี้เหมือนมีความรู้สึกอันน่าแปลกบางอย่างที่ค่อยๆ แข็งแกร่งมากขึ้น สุดท้ายกลับทำให้นางน้ำตาไหล!

นางลืมไปแล้วว่าครั้งที่แล้วที่ร้องไห้เป็นเมื่อไหร่! แต่ตอนนี้นางกลับร้องไห้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้า และเพื่อจดหมายฉบับหนึ่ง

“คุณหนูอย่าได้เสียใจไปเลยเจ้าค่ะ! ฮูหยินบอกว่าถ้าท่านยังไม่ได้ออกเรือนแล้วเอาของพวกนี้ออกมา ต้องโดนคนอื่นหลอกและแย่งไป ดังนั้นถึงได้เก็บมาถึงทุกวันนี้!”

แม่นมหลี่เห็นมู่หรงจิ่นร้องไห้ ก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตา

มู่หรงจิ่นเงยหน้ามองแม่นมหลี่เพียงปราดเดียว เห็นจดหมายที่เปื้อนน้ำตาตัวเอง จึงหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ตอนที่ลืมตาอีกครั้ง มู่หรงจิ่นก็กลับสู่สภาวะปกติ!

"เสี่ยวหลิง เตรียมปากกากับพู่กัน！"

มู่หรงจิ่นรู้ความรู้สึกแปลกๆ เมื่อครู่นี้ น่าจะเป็นเพราะความรักในครอบครัว!

อาจจะเป็นความสงสารของสวรรค์ ความรู้สึกที่นางไม่เคยเจอในชาติที่แล้ว และชีวิตนี้อยากให้นางรู้สึก

แต่มู่หรงจิ่นรู้ดีว่าการจมปลักกับความรู้สึกมากเกินไป แค่จะทำให้คนอ่อนแอ! เสิ่นหว่านชิงเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้สำหรับตัวนางเอง อาจเป็นเพราะนางไม่ต้องการกลายเป็นลูกแกะที่ใครก็ฆ่าได้

มู่หรงจิ่นรีบเขียนใบสั่งยาและหยิบหยกแขวนที่วางข้างๆ ขึ้น

“แม่นมลี่ เอาหยกแขวนนี้ไปให้คนในรายชื่อนี้ ขอให้ส่งสมุดรายรับและบัญชีสิบหกปีให้เจ้า ข้าต้องการจะดู และใบสั่งยานี้ เจ้าเอาไปที่ร้านยาแล้วซื้อมาสามชุดหลังจากได้รับรายได้"

มู่หรงจิ่นมอบทั้งรายชื่อและหยกแขวนให้แม่นมลี่

“ได้ บ่าวจะทำเดี๋ยวนี้!”

เมื่อแม่นมลี่เห็นว่ามู่หรงจิ่นเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แม้ว่าจะงงงวย แต่ข้าก็เข้าใจได้หลังจากคิดเรื่่องนี้

นางคิดว่ามู่หรงจิ่นคงเห็นจดหมายจากเสิ่นหว่านชิงแล้ว และคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน นางจึงมีสติและมีกำลังใจขึ้น!

มู่หรงจิ่นนั่งที่โต๊ะกลม มองดูต้นไทรต้นเดียวในสวน

ในเมื่อสวรรค์ปล่อยให้นางมีชีวิตใหม่อีกครั้ง และสัมผัสได้ถึงความรักใคร่ในครอบครัวของเสิ่นหว่านชิง นางจะไม่ปล่อยให้เสิ่นหว่านชิงตายด้วยความหดหู่ใจและมู่หรงจิ่นที่ตายด้วยความเกลียดชังต้องเปล่าประโยชน์!

ทุกคนในครอบครัวของตระกูลมู่หรงต้องได้รับโทษสำหรับสถานการณ์ปัจจุบัน

ถ้ามู่หรงเซิ่งใส่ใจภรรยาและบุตรสาวของเขา เสิ่นหว่านชิงจะไม่ให้กำเนิดมู่หรงจิ่นและตายด้วยความหดหู่ใจ!

ถ้าหลิวเหม่ยน่าปฏิบัติต่อมู่หรงจิ่นที่เป็นถึงบุตรีอย่างอ่อนโยน และมู่หรงเหยาสามารถเคารพพี่สาวภรรยาเอกได้ มู่หรงจิ่นจะไม่ตายด้วยความอัปยศอดสู!

นั่นเป็นเหตุผลที่สวรรค์ส่งนางที่เป็น "ซาตานหญิง" มาร้องขอชีวิตจากตระกูลมู่หรงเพื่อสองแม่ลูกเสิ่นหว่านชิง!

เสี่ยวหลิงเห็นรอยยิ้มแปลกๆ บนใบหน้าของมู่หรงจิ่น และตกใจเกินกว่าจะส่งเสียง

เรือนโฝหลิ่ว

"...ฮูหยิน! นางอัปลักษณ์นั่นมากเกินไปแล้ว! ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าว!"

ลู่ผิงปกปิดใบหน้าที่บวมครึ่งหนึ่ง คุกเข่าลงต่อหน้าหลิวเหม่ยน่าแล้วร้องไห้

“เจ้าโง่ แม้แต่ส่งยายังทำไม่ได้เลย!”

มู่หรงเหยาลุกขึ้นตบหน้าลู่ผิงอีกครึ่งหนึ่ง ลู่ผิงไม่คาดคิดว่ามู่หรงเหยาจะตบตัวเอง และล้มลงกับพื้นไปชั่วขณะ

"เอาล่ะ! เป็นผู้หญิง จะลงไม้ลงมือไปไย!"

ท่านป้าหลิวรู้ว่ามู่หรงเหยากำลังโกรธเพราะฮ่องเต้พระราชทานอภิเษกสมรสให้มู่หรงจิ่นกับอ๋องเยี่ยน แต่ถ้ามู่หรงเหยาเสียโฉมงามที่รักษามาเป็นสิบห้าปีเพราะสิ่งนี้ นั่นถึงจะเป็นความพ่ายแพ้!

"ฮูหยิน นางอัปลักษณ์นั่นรังแกคนเกินไปแล้ว! ไม่เห็นท่านและคุณหนูรองอยู่ในสายตาเลย" ลู่ผิงคุกเข่าลงอีกครั้ง กลับผิดเป็นถูกอีกครั้ง พร้อมฟ้งเรื่องของมู่หรงจิน

"แน่นอนว่านางจะไม่เห็นพวกเราในสายตาอีกต่อไป ตอนนี้นางเป็นถึงพระชายาเยี่ยนแล้ว และนางกำลังรุ่งเรือง! ข้ากลับอยากเห็นนักว่านางจะภาคภูมิใจได้อีกนานแค่ไหน!"

หลิวเหม่ยน่าที่มีดวงตาดั่งหยกเคล้าด้วยความโหดเหี้ยม โบกมือให้ลู่ผิงออกไป

“ฮูหยิน! แม่นมซูเพิ่งจะไปเรือนจิ่นยู่ พูดถึงเรื่องงานเลี้ยงครอบครัวในเทศกาลไหว้พระจันทร์!”

แม่นมของหลิวเหม่ยน่าแม่นมเฉินกำชับหลิวเหม่ยน่า

“อะไรนะ? นางชั้นต่ำนั่นกลับได้ออกงานเลี้ยงในปีนี้หรือ? นางเห็นว่าตัวเองเป็นพระชายาเยี่ยนจริงๆ หรือไร?” มู่หรงเหยาได้ยินก็อยู่นิ่งไม่ได้

“คุณหนูรอง ใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะ! งานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์หรือ? ทั้งครอบครัวท่านอามู่ก็ไปหรือเปล่า?”

หลิวเหม่ยน่าครุ่นคิดอย่างละเอียด แล้วหัวเราะเย็นชาในใจ ที่แท้ฮูหยินเฒ่าคิดจะทำเช่นนี้นี่เอง!

“เป็นเช่นนั้น! เหมือนปีที่แล้ว ทั้งครอบครัวคุณท่านก็จะมาจวนเพื่อฉลองวันไหว้พระจันทร์!”

แม่นมเฉินไม่รู้ว่าเหตุใดหลิวเหม่ยน่าถึงถามเช่นนี้ แต่ก็ยังตอบกลับไปตามความจริง

“แม่นมเฉิน อีกสองวันเจ้าไปส่งจุดใหม่ให้คุณหนูใหญ่หนึ่งชุด บอกว่าให้ใส่ในงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ ไหนๆ ก็มีคนนอกมา ก็ต้องประดับตกแต่งภายนอกให้ดูดี อย่าให้คนอื่นนินทาได้”

หลิวเหม่ยน่ายิ้มอย่างมีเสน่ห์ ทำให้คนนึกถึงคำว่า “คนงามที่ใจดำอำมหิต”

“ท่านแม่ เหตุใดท่านถึงส่งเสื้อผ้าชุดใหม่ให้นางคนชั้นต่ำนั่น!” มู่หรงเหยาได้ยินว่าไม่เพียงแต่หลิวเหม่ยน่าไม่ขัดขวางให้มู่หรงจิ่นร่วมงานเลี้ยง กลับให้ชุดใหม่กับนาง จึงพูดอย่างไม่เข้าใจ

“คุณหนูรอง วางใจเถอะ ท่านแม่ย่อมมีแผนการ เจ้ารอดูอะไรสนุกๆ เถอะ!”