นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 8

เช้าวันไหว้พระจันทร์

มู่หรงจิ่นตื่นมาด้วยนาฬิกาชีวภาพแห่งจิตวิญญาณ นางลืมตาขึ้น มองไปที่เตียงไม้ที่สีหลุดลอกอยู่เหนือศีรษะของนาง และผ้าม่านเตียงที่ถูกล้างจนกลายเป็นสีขาวซีด พลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เสิ่นหว่านชิงทิ้งทรัพย์สินของนางไว้ ไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียวที่ถูกละทิ้ง และสมุดบัญชีที่ผู้ดูแลร้านส่งมาก็ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร

นางไม่คาดคิดว่าในช่วงสิบหกปีที่ผ่านมา รายได้สุทธิของกิจการเหล่านี้จะสูงถึงห้าพันตำลึงเงิน! นอกจากนี้ยังมียุ้งฉางขนาดเล็กที่เก็บผลผลิตธัญพืชในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

นางเปลี่ยนจากคนจนเป็นผู้หญิงที่รวยด้วยโชคลาภ ความแตกต่างนั้นใหญ่เกินไปหน่อย!

แม้ว่านางจะมีเงินและทรัพย์สินมากมาย แต่นางก็ไม่สามารถใช้มันได้อย่างเปิดเผย! แม้ว่าฮูหยินเฒ่ามู่หรงและมู่หรงเซิ่งจะไม่มีความคิดใดๆ เกี่ยวกับเงินและทรัพย์สินของนาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหลิวเหม่ยน่าจะไม่คิด!

แต่...

มู่หรงจิ่นมีแววเจ้าเล่ห์ในดวงตาของนาง และถ้าไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะใช้มันอย่างลับๆ ไม่ได้ จะทำอย่างไรกับเงินเหล่านี้ดีล่ะ? ต้องวางแผนให้รอบคอบถึงจะถูก!

“คุณหนู! ท่านตื่นหรือยัง?”

เสียงของเสี่ยวหลิงดังมาจากนอกประตู ขัดจังหวะความคิดของมู่หรงจิ่น

"เข้ามาเถอะ!"

มู่หรงจิ่นลุกขึ้นจากเตียง เสี่ยวหลิงถือกะละมังมาล้างหน้าให้นาง

หลังอาหารเช้า มู่หรงจิ่นไปเดินเล่นใต้ต้นไทรในสวนเพื่อสร้างความกระฉับกระเฉง

แผลถูกแส้บนร่างกายของนางงอกเนื้อใหม่ จึงมีอาการคันและตึงเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องปกติ

มู่หรงจิ่นพยายามออกกำลังกายทุกเช้าเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม หนึ่งเพื่อส่งเสริมการไหลเวียนโลหิตและแผลจะหายเร็วขึ้น สองคือร่างกายนี้อ่อนแอเกินไปต้องออกกำลังกาย

ตลอดสี่วันนี้ นอกจากมู่หรงจิ่นจะดูสมุดบัญชีที่เหล่าผู้ดูแลร้านส่งมาแล้ว แล้วยังถามแม่นมหลี่และเสี่ยวหลิงอย่างอ้อมค้อมเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่มีในความทรงจำอยู่ไม่น้อย แม้จะเชื่อถือไม่ได้ทั้งหมด แต่ก็พอรู้เรื่องอยู่บ้าง

หลังกินอาหารกลางวันเสร็จ ฮูหยินเฒ่ามู่หรงส่งคนไปบอกว่ามีแขกมา ให้มู่หรงจิ่นเตรียมตัวให้พร้อม แล้วไปเรือนไม้จันทน์

"คุณหนู อยากได้ทรงผมแบบไหนเจ้าคะ" เสี่ยวหลิงหยิบหวีไม้แล้วช่วยมู่หรงจิ่นหวีผมให้เรียบ

"ยิ่งง่ายยิ่งดี!"

มู่หรงจิ่นมองเสื้อผ้าใหม่ที่หลิวเหม่ยน่าส่งมาข้างๆ เป็นผ้าไหมสีชมพูขลิบทอง กระโปรงปักด้วยดอกสาลี่ที่กำลังบานสะพรั่งหรือเป็น งดงามและสะอาดสะอ้านมาก

“ข้าไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชั้นใน แค่ใส่ชุดชั้นนอกก็พอ!”

เสี่ยวหลิงไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามที่มู่หรงจิ่นสั่ง

หลายวันมานี้ ไม่ว่าจะเป็นแม่นมหลี่หรือว่าเสี่ยวหลิง ก็สั่งเกตเห็นว่ามู่หรงจิ่นเปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้มู่หรงจิ่นนิ่งเงียบไม่ค่อยพูด มักจะอัดอู้อยู่แต่ในเรือน และใบหน้าอาบน้ำตาเป็นบางครั้ง

ตอนนี้แม้นางจะไม่ชอบพูด แต่ก็ยังพูดประเด็นสำคัญเป็นบางครั้ง และยังเดินเล่นในสวน และดูสมุดบัญชี มีความคิดของตัวเอง อีกอย่างความคิดเหล่านี้พวกนางไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ตอนทำกลับมีประสิทธิผล

ดังนั้นตอนนี้แม่นมหลี่และเสี่ยวหลิงชินไปแล้ว แม้จะสงสัยในการตัดสินใจและท่าทีของมู่หรงจิ่น แต่ก็ยังเชื่อและทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข

เพิ่งจะก้าวออกจากเรือนจิ่นยู่ มู่หรงจิ่นก็หัวเราะเยือกเย็นในใจ

สมกับเป็นจวนตระกูลหมอหลวง แม้จะเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง แต่ก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและดอกไม้หลากสีสันในทุกที่ ไม่เหมือนเรือนจินยู่ของนาง วัชพืชขึ้นรกและใบไม้ร่วงอยู่ทั่วไป

ทันทีที่เข้าสู่เรือนไม้จันทน์ ก็จะได้ยินการสนทนาที่สนุกสนานภายใน

มู่หรงจิ่นเข้าไปในห้องด้านหลังด้วยสายตาเศร้าสร้อย เห็นฮูหยินเฒ่ามู่หรงนั่งอยู่บนเบาะหลัก จึงคุกเข่าคำนับลง

“คำนับท่านย่า ขอให้ท่านย่าอายุยืนนาน!”

ในเรือนเงียบลง และเสียงของมู่หรงจิ่นดังมาจากด้านหลังผ้าคลุมสีขาว เสียงที่ไพเราะเสนาะหู กำลังทักทายอย่างนุ่มนวลและจริงใจ ซึ่งทำให้ฮูหยินเฒ่ามู่หรงและคนอื่นๆ ตะลึงงัน

"พี่ใหญ่ตรงเวลาจริงๆ ท่านป้าดื่มชาไปหนึ่งเหยือกแล้ว!"

วันนี้มู่หรงเหยาสวมชุดกระโปรงหยูเกาะอกสีเหลืองขนห่าน และมีนกยูงสีทองเดินอยู่บนหัว เมื่อพูด พู่บนขนนกจะเคลื่อนไหว และนกยูงก็ดูเหมือนจริง

มู่หรงจิ่นไม่ตอบบทสนทนา แต่เย้ยหยันในใจ มู่หรงเหยากำลังบอกเป็นนัยว่านางปล่อยให้แขกรอนาน และนางไม่ยอมปล่อยโอกาสที่จะเหยียบตัวเอง

“ออกมาเถอะ!” ฮูหยินเฒ่ามู่หรงก็ได้ยินคำพูดของมู่หรงเหยา ก็หุบยิ้มพร้อมพึมพำเสียงเบา

“ขอบคุณท่านย่า!”

มู่หรงจิ่นถึงจะเงยหน้ามองฮูหยินเฒ่ามู่หรงที่อยู่ตรงหน้า แม้อายุจะเข้าหกสิบ แต่กลับมีสีหน้าแจ่มใส และดูมีชีวิตชีวา สีหน้าที่เผยความเคร่งขรึมนั้นทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว