พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 1

คุณย่าของสีชิงชวนเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล ฉันเลยต้องโทรบอกเขา แต่โทรไม่ติด จึงตัดสินใจมาหาเขาที่บริษัท

เลขาคนสวยของเขาขวางทางฉันด้วยสีหน้าลุกลน “ขออภัยค่ะคุณเซียว เชิญคุณรอสักครู่ ตอนนี้ท่านประธานของพวกเรายังไม่สะดวกพบใครค่ะ”

“เขากำลังอาบน้ำอยู่หรือ?” น่าจะเป็นเจตนารมณ์ของสีชิงชวน พวกเราแต่งงานกันแล้วแท้ๆ ทว่าพนักงานของเขายังคงเรียกฉันว่าคุณเซียวเหมือนเดิม

คุณย่าเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคหัวใจกะทันหัน และโวยวายว่าจะเจอหน้าหลานรักสีชิงชวนให้จงได้ ฉันจึงต้องหาตัวเขาให้เจอ

เมื่อฉันผลักเลขาสาวออก จากนั้นก็ถือวิสาสะดันประตูเข้าไป เลขาสาวที่อยู่ด้านหลังฉันก็ร้องเสียงหลงทันที

“คุณเซียว ท่านประธาน ฉัน...”

เลขาสาวคนนี้ตื่นตระหนกเกินเหตุหรือเปล่า สีชิงชวนจะทำอะไรในห้องทำงานได้?

จากนั้น ทว่า ทว่า...

เมื่อฉันเห็นภาพบนโซฟา ฉันก็ต้องกล้ำกลืนคำพูดเมื่อครู่กลับเข้าไป เพราะภาพที่ปรากฏสู่สายตาของฉันนั้นทั้งตื่นตาตื่นใจและแปลกประหลาดยิ่ง

บนโซฟามีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสองคนนั่งซ้อนกันเป็นรูปปิรามิด

โดยมีสีชิงชวนที่เปลือยท่อนบนอยู่ด้านล่าง กล้ามเนื้อแผ่นหลังของเขาชวนน้ำลายสอเหลือเกิน กางเกงก็ถอดลงมาเสียจนต้องเบลอภาพ สะโพกด้านซ้ายมีรอยสักซะด้วย แต่ฉันไม่มีอารมณ์มองลวดลายของมันหรอก เพราะสิ่งที่สะกดสายตาของฉันคือมือข้างหนึ่งที่จับสะโพกด้านขวาของเขาไว้

ฉันรู้จักคนที่คร่อมบนกายเขาด้วย และคนคนนี้ก็คือผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ผู้มีหน้าตาหล่อเหลาและสุภาพเรียบร้อย นามว่าป๋ออวี่

อุ๊ย! ฉันเหมือนจะเห็นภาพสะเทือนฟ้าสะเทือนดินเข้าซะแล้ว

ชายหนุ่มบนโซฟาทั้งสองคนได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็รีบลุกพรวดขึ้นจากโซฟาอย่างเร็วไว

ป๋ออวี่เห็นฉันแล้วใบหน้าหล่อก็แดงเรื่อ คือแดงตั้งแต่ลำคอขึ้นมาจนหน้าผากกันเลยทีเดียว

สีชิงชวนรีบดีดตัวลุกขึ้นทันที จากนั้นก็ดึงกางเกงขึ้นมาสวมใส่ ต่อด้วยหยิบเสื้อเชิ้ตบนพนักเก้าอี้มาสวม สุดท้ายก็ชำเลืองมองฉันผ่านเส้นผมของเขา

ทันใดนั้นขาของฉันอ่อนยวบทันควัน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดฉันถึงเกิดอาการประหม่า ทั้งที่ฉันเป็นฝ่ายมาเห็นความลับเขาแท้ๆ

“ท่านประธานคะ ดิฉันห้ามไม่อยู่ค่ะ” เลขาสาวเอ่ยเสียงสะอื้นไห้ ป๋ออวี่เดินผ่านตรงหน้าฉันไป

พวกหัวกะทิเขาจะรู้จักกาลเทศะ ฉันจึงรีบหมุนกายตามพวกเขา การหายตัวไปให้พ้นๆ จากตรงนี้จะเป็นเรื่องดีอันใหญ่หลวงต่อฉันแน่นอน

จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินย่างสามขุมมาด้านหลัง ต่อด้วยมือข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของฉัน ก่อนจะใช้แรงดึงฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ทันทีที่ฉันสัมผัสกล้ามอกอันแข็งแกร่งของเขา หัวใจของฉันก็เกือบกระดอนออกจากลำคอ

พวกเราแต่งงานกันมาครึ่งปี เขาไม่แม้แต่จะชายตามองฉันเลย ทว่าหลังจากที่ฉันมารู้ความลับของเขาเข้า เขากลับ...

ทันทีที่ได้ยินเสียงแคว่ก! เสื้อไหมพรมคัทเอาท์ของฉันก็ขาดรุ่งริ่ง ก่อนจะลื่นลงไปตามไหล่ของฉัน

ฉันเบิกตากว้างมองใบหน้าหล่อราวกับภูเขาน้ำแข็งของสีชิงชวน เสี้ยววินาทีนั้นฉันก็กระจ่างแจ้งไปโดยปริยาย

นี่คือการลงโทษ ฉันมาโดยไม่ได้รับเชิญ มิหนำซ้ำยังบุกเข้าห้องทำงานของเขาโดยไม่เคาะประตูอีก นี่เป็นการลงโทษที่ดันไปล่วงรู้ความลับของเขานั่นเอง

“สีชิงชวน” ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างเขา “คุณปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาเห็นซะหน่อย”

“คุณอย่าขยับ คุณยิ่งขยับผมก็ยิ่งมีอารมณ์” เสียงหอบของเขาลอยกระทบใบหูของฉัน

เสียงของฉันติดอยู่ในลำคอ ทว่าหลังจากที่ปรับเสียงแล้วก็เบียดออกมาจนได้ “คุณรักเพศเดียวกันนี่ คุณจะมีอารมณ์กับผู้หญิงได้ยังไง?”

“คุณเดาดูสิ” เขาจับเสื้อชั้นในของฉัน จากนั้นก็ใช้แรงดึง สุดท้ายสายชุดชั้นในของฉันก็ขาดลุ่ย และไหล่ของฉันโดนรัดจนถลอกซะแล้ว

ก่อนหน้านี้ฉันโอดครวญด้วยความเจ็บหนึ่งเสียง ทว่าความรู้สึกปวดร้าวก็เกิดขึ้นตรงจุดอื่นของร่างกายในเวลาต่อมา

“สีชิงชวน คุณเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ?” ฉันขบฟันแล้วตะโกนพูด