พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 2

นี่คือการลงโทษที่ไม่ธรรมดา ยังมีเค้าไปในทางทารุณกรรมด้วย

ยามนี้ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อนจู่โจมเข้าใส่ฉันแบบไม่ยั้ง ตอนที่เขาลุกออกจากกายฉัน ฉันรู้สึกราวกับว่าร่างกายตัวเองโดนรถไฟบดทับไปหนึ่งรอบ

เขาใส่เสื้อโดยหันหลังให้ฉัน จึงเผยแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออันสมบูรณ์แบบออกมา

ส่วนเสื้อของฉันน่ะเหรอ โดนเขาฉีกขาดแล้วนอนอ้าปากพะงาบๆ อยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อย

เขาเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตในตู้เสื้อผ้าแล้วโยนให้ฉันหนึ่งตัว

ฉันรีบสวมใส่ทันที ติดกระดุมเสื้อด้วยความลุกลน ทว่าฉันไม่มีกางเกง ตอนฉันมา ฉันใส่เดรสไหมพรม ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าฉันก็ใส่แค่ตัวเดียว

ถึงแม้เสื้อเชิ้ตของสีชิงชวนจะใหญ่เทอะทะสำหรับฉัน ทว่าฉันคงเดินออกไปโดยไม่มีอะไรบดบังขาไม่ได้หรอกมั้ง ฉันพยุงร่างกายที่ปวดระบมทั้งตัวขึ้นมา “ฉันไม่มีกางเกง”

เขาเบือนหน้ามามองฉันปราดหนึ่ง แววตาเปี่ยมไปด้วยความดูแคลน “เดี๋ยวผมให้เลขาซ่งเอามาให้คุณ”

“ฉันไม่ได้ใส่ไซส์เดียวกับเธอ สะโพกเธอใหญ่กว่าฉัน”

“คุณสังเกตได้ละเอียดดีนี่” เขาติดกระดุมเสร็จก็ใส่เนคไท จากนั้นก็ใส่เสื้อสูท ขณะนี้เขาแลดูเป็นวิญญูชนคนหนึ่ง เหมือนสัตว์ร้ายในคราบผู้ชายเมื่อครู่ไม่ใช่เขาอย่างไรอย่างนั้น

เขาจัดแจงเสื้อตัวเองหน้ากระจก ตั้งใจติดกระดุมตรงแขนเสื้อ เมื่อแสงไฟในห้องสอดส่อง กระดุมเสื้อของเขาก็เปล่งแสงวิบวับจนแยงตาฉัน

จู่ๆ ฉันก็โดนปู้ยี่ปู้ยำ ฉันย่อมต้องถามให้กระจ่างอยู่แล้ว

“ดังนั้น” ฉันนังขดตัวบนโซฟา แขนเสื้อเชิ้ตขนาดใหญ่ห่อหุ้มขาของฉัน “ฉันคือภรรยาของเกย์เหรอ?”

ใบหน้าคมคายของเขาในกระจกไม่ยินดียินร้ายอะไร

สีชิงชวนไม่ใช่คนหน้านิ่ง แต่ยกเว้นตอนอยู่กับฉัน มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันเห็นเขาคุยกับเพื่อนพ้องแล้วยิ้มแก้มฉีกเชียว

เขาไม่ตอบแสดงว่ายอมรับเงียบๆ

มิน่าล่ะพวกเราแต่งงานกันมาครึ่งปี แต่เขาไม่แม้จะชายตามองฉันเลย ที่แท้เขาไม่ชอบผู้หญิงนี่เอง ทว่าทำไมวันนี้เขาถึงร่วมรักกับฉันล่ะ? หรือว่าฉันมาขัดจังหวะของเขากับป๋ออวี่ เขาเลยมาลงที่ฉันแทน? ฉันไม่มีเพื่อนที่รักเพศเดียวกันสักคน ดังนั้นจึงอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“สีชิงชวน คนประเภทอย่างพวกคุณมีความรู้สึกกับผู้หญิงด้วยเหรอ?”

“คนประเภทไหน?” เขายอมเสวนากับฉันในท้ายที่สุด

เขาใส่ใจกับรูปลักษณ์ภายนอกมาก แค่ใส่เนคไทก็กินเวลาเป็นครึ่งค่อนวันแล้ว นานจนจะมีดอกไม้บานสะพรั่งอยู่รอมร่อแล้ว

“ฉันไม่ได้ดูถูกนะ แค่สงสัยเฉยๆ”

“คุณว่าผมรักเพศเดียวกันเหรอ?” เขาชำเลืองมองฉันปราดหนึ่ง

“ไม่งั้นล่ะ?”

เขาอมยิ้มกะทันหัน “ดูจากจุดไหน?”

“ยังต้องดูอะไรอีก ก็เห็นอยู่โทนโท่ว่าป๋ออวี่จับก้นของคุณอยู่”

เขาเดินเข้ามาหาฉัน จากนั้นก็จับโซฟาแล้วมองลงมายังใบหน้าของฉัน ฉันอดขดตัวไปด้านหลังโซฟาไม่ได้

ทันใดนั้นสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่จุดหนึ่งบนโซฟา ฉันมองตามเขา จากนั้นก็เห็นโซฟาผ้าสีเมล็ดข้าวสารมีสิ่งเปรอะเปื้อนจากร่างกายฉัน

เห็นแล้วฉันก็หน้าแดงเรื่อ จากนั้นก็ได้ยินสีชิงชวนเอ่ยว่า “ครั้งแรกเหรอ?”

ครั้งแรกแล้วมันแปลกตรงไหน?

พวกเรานั่งรถคันเดียวกัน ฉันไปนั่งด้านข้างคนขับอย่างเจียมตัว ส่วนป๋ออวี่กับสีชิงชวนนั้นนั่งแถวหลังด้วยกัน ฉันแอบมองพวกเขาสองคนผ่านกระจกรถ ป๋ออวี่หน้าขาวสวยเหมือนดาราเกาหลี ส่วนลักษณะเฉพาะตัวของสีชิงชวนนั้นค่อนข้างซับซ้อน หน้าตาของเขาไม่ถือว่างามอย่างอ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้หยาบกระด้างสักนิด ควรจะพรรณนาว่าประณีตและโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนมากกว่า

ฉันเจอหน้าเขาครั้งแรกก่อนงานหมั้น ฉันกระดี๊กระด๊าในใจว่าทำไมโลกใบนี้ถึงมีผู้ชายหล่อกระชากใจขนาดนี้ ทว่าหลังแต่งงาน ฉันก็ต้องร้องอุทานใหม่ว่าทำไมโลกนี้ยังมีคนที่อยู่ร่วมกันยากขนาดนี้?

ดูๆ แล้วสองคนนี้ก็เหมาะกันดีนะ ชายรูปหล่อคู่กับชายหน้าหวาน เจริญตาเสียไม่มี

จู่ๆ เบาะนั่งของฉันก็โดนถีบแรงๆ และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้กระทำคือสีชิงชวน เขาถีบโดนจุดที่รองรับก้นฉันพอดี โชคดีที่เบาะมีคุณภาพสูง ไม่งั้นฉันคงต้องเจ็บก้นตายแน่

เขาเห็นว่าฉันแอบมองเลยโมโหงั้นหรือ? เขานี่ใจแคบชะมัด ฉันมองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้

การล่วงรู้ความลับของพวกเขาสองคนครั้งนี้ฉันต้องชดใช้ด้วยของอันล้ำค่า นั่นก็คือครั้งแรกของฉันที่มอบให้กับโซฟาในห้องทำงาน

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล สีชิงชวนก็รีบลงจากรถ ทิ้งฉันกับป๋ออวี่ไว้ด้านหลัง

ป๋ออวี่มองฉันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเหมือนเดิม ผู้ชายหน้าแดงมันช่างน่ารักเหลือเกิน แม้ชีวิตฉันจะรันทด ต้องเป็นเมียของเกย์ แต่ฉันก็ไม่เกลียดป๋ออวี่เลยสักนิด เพราะถึงอย่างไรฉันก็ไม่รักสีชิงชวน และสีชิงชวนก็ไม่ได้รักฉันอยู่แล้ว การแต่งงานของพวกเรา พวกเรารู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร

ฉันกับป๋ออวี่เดินตามหลัง ส่วนสีชิงชวนนั้นเดินอยู่ด้านหน้าด้วยความเร็วแสง เขาทิ้งห่างพวกเราไปจนไม่เห็นเงา ฉันกับป๋ออวี่จึงเข้าลิฟต์อันเดียวกันโดยไม่มีคนอื่นเลยสักคน

ฉันไม่อาจยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้ จึงหันไปมองหนุ่มน้อยด้านข้าง “ผู้ช่วยป๋อ”

“คุณเรียกผมว่าป๋ออวี่ก็พอครับ” เขารีบเอ่ย

“ออ ออ” ฉันพยักหน้าหงึกๆ “ถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม?”

“ครับ ถามได้ครับ” เขามีมารยาทเหลือเกิน

“ฉันอยากถามว่าคุณกับสีชิงชวน ใครเป็นรุก ใครเป็นรับ?”