พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 109

หลังเลิกประชุม เฉียวอี้ก็เอาแต่ด่าฉัน

“เธอโง่หรือเปล่า เซียวซือพูดแบบนั้นเพราะต้องการจะคว้างานนี้ไว้ต่างหาก ยัยนี้พูดซะดีเชียว แต่ความจริงมันก็แค่จะหาโอกาสอยู่กับสีชิงชวน มันจะแย่งผัวเธอนะ เธอยังผลักดันมันอีก”

“แย่งไปก็ดี” นึกถึงสีชิงชวน ฉันก็หัวเสียทันที “ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉันก็คงไม่มาสาย”

“ฉันว่าไอ้หญิงร้ายชายเลวคู่นี้วางแผนกันมาแน่ๆ เลย สีชิงชวนบอกว่าจะลงทุนกันเธอ จากนั้นกลับมอบโอกาสให้เซียวซือ พวกเขาจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน”

“ถ้าอยากเจอหน้ากันบ่อยๆ ก็ไม่จำเป็นต้องร่วมงานกันซะหน่อย”

“ก็ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไง อันนี้คือนิสัยของนักธุรกิจแหละ ทำแบบนี้คนอื่นก็ตำหนิไม่ได้แล้ว เลวได้ใจไหมล่ะ?” เฉียวอี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ช่างเถอะ” ฉันกล่าว “อย่างไรเสียฉันกับสีชิงชวนก็ไม่ได้มีใจต่อกันแล้วนี่”

“สรุปก็คือฉันทนมองเซียวซือเอาเปรียบเธอไม่ได้”

บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจว่าเฉียวอี้กำลังคิดอะไรอยู่ เดี๋ยวก็อยากให้ฉันกับหนีอีโจวคบกัน ทว่าก็ยังให้ฉันรักษาสีชิงชวนไว้อีก หรือว่าเธอต้องการให้ฉันจับปลาสองมือ?

ตอนที่พวกเราเดินออกจากห้องประชุม ฉันเห็นสีชิงชวนกับเซียวซือคุยเรื่องงานตรงระเบียงทางเดิน พวกเขาคุยไปพลาง เดินไปด้านหน้าอย่างช้าๆ ไปพลาง ส่วนด้านหลังก็มีพวกเลขากับผู้ช่วยติดตามเป็นฝูง

เมื่อพวกเขาสองคนยืนเคียงข้างกัน คำศัพท์พวกเหมาะกันดั่งกิ่งทองใบหยกก็ผุดขึ้นในสมองของฉัน

พวกเขาเหมาะสมกันดี ตอนนั้นสีชิงชวนไม่น่าแต่งงานกับฉันเลย

หนีอีโจวมาบอกฉันว่า “เซียวเซิง ผมให้คนลากรถคุณไปแล้ว ผมว่าคุณควรเปลี่ยนรถพังๆ นั่นได้แล้วนะ”

“อือ”

“เป็นรถที่คุณลุงให้คุณเหรอ?”

“คุณอาเซียวไม่ให้รถพังแบบนี้กับเซียวซือหรอก รถมันเป็นของตระกูลสี ฉันคิดว่าแม่บ้านจ่ายตลาดของตระกูลสีก็คงไม่ใช่รถคันนี้ เธอเป็นถึงคุณนายสามแท้ๆ แต่กลับต้องใช้ของห่วยๆ แบบนี้”

สีชิงชวนอยู่ด้านหน้าฉันพอดี ฉันรีบดันแขนของเฉียวอี้แล้วลากตัวเธอไปที่อื่น

ตอนกลางวันฉันกับเฉียวอี้ไปกินอาหารญี่ปุ่นแถวๆ บริษัท เธอเป็นคนชอบกินซาชิมิเอามากๆ ต้องกินอย่างน้อยหนึ่งครั้งต่อหนึ่งสัปดาห์ ฉันคอยบอกให้เธอกินยาถ่ายพยาธิบ่อยๆ ถึงซาชิมิจะสดใหม่แค่ไหน แต่มันก็ต้องมีพวกพยาธิอย่างแน่นอน

หนีอีโจวกลับไปทำงานที่สำนักทนายความ เขายุ่งมาก ต้องวิ่งไปมาทั้งสองแห่ง หากบริษัทเซียวซื่อกรุ๊ปมีประชุม เขาก็จะช่วยฉันจับตามองด้วย

ฉันบังเอิญเจอสีชิงชวนกับเซียวซือในร้านญี่ปุ่นด้วย

ห้องวีไอพีของพวกเราอยู่ห้องตรงข้ามของพวกเขา และประตูห้องที่พวกเรากำลังกินไม่ได้ปิดสนิท ฉันจึงเห็นอีกฝ่าย

เซียวซือพยักหน้าให้ฉัน ฉันก็พยักหน้าให้เธอด้วยเช่นกัน

เฉียวอี้ทำตาขาวมองบน “หญิงร้ายชายเลว”

“เธอหุบปากไปเลย” ฉันพูดเสียงให้ค่อยลง “ถ้าพวกเขาได้ยินจะทำตัวไม่ถูกนะ”

“ทำตัวไม่ถูกบ้าอะไร ใครใช้ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ละ เธอแสดงสิทธิ์ของความเป็นเมียหลวงหน่อยสิ”

“ให้น้อยๆ หน่อยเธอ” เธอพูดถึงสิทธิ์ของความเป็นเมียหลวง ฉันก็นึกถึงเรื่องที่ไปจับชู้ครั้งก่อน แค่คิดยังสยองแล้ว

เถ้าแก่เนี้ยร้านอาหารญี่ปุ่นเอาเมนูอาหารมาให้พวกเราสั่ง เฉียวอี้ชี้ไปยังห้องตรงข้าม “สองคนนั้นสั่งอะไร พวกเราก็เอาแบบนั้น”

“ค่ะ” เถ้าแก่เนี้ยเดินออกไปด้วยความนอบน้อม

ผ่านไปชั่วครู่ อาหารก็ขึ้นโต๊ะ ซึ่งมีเพียงโซบะ ไคเซกิ เต้าหู้ยี้ และมีปลาชันมะย่างเกลือซึ่งมีขนาดเท่าฝ่ามือเอง

ฉันกับเฉียวอี้กินแป๊บเดียวก็หมดเกลี้ยง เถ้าแก่เนี้ยพึ่งเอาอาหารมาเสิร์ฟก็ต้องเก็บจานเปล่าซะแล้ว “พักผ่อนก่อนนะคะ”

“หมายความว่ายังไง?” เฉียวอี้ลูบจมูก “แล้วอาหารของพวกเราล่ะ?”

“เสิร์ฟหมดแล้วค่ะ”

“แค่นี้เองเหรอ?” เฉียวอี้เบิกตากว้าง “อันนี้ไม่ใช่พวกเครื่องเคียงหรอกหรือ?”

“พวกนี้ก็คือเมนูหลักค่ะ”

เฉียวอี้ชะเง้อมองโต๊ะของสีชิงชวน “โว้ยยย！ พวกเขากินแค่นี้จริงๆ สองคนรวมกันก็สูงสามเมตรกว่า แต่กินแค่เนี่ย เสแสร้งเกินไปหน่อยแล้ว”