พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 118

ฉันตัดสินใจพูดเปิดอกกับเธอ “เมื่อกี้ฉันเห็นซองเอกสารอยู่ใต้เสื้อของเธอด้วย”

“ออ” เธอไม่คิดจะเลี่ยงเลย “สีชิงชวนให้ฉันเอง”

“แล้วด้านในใส่อะไรไว้?”

“ฉันยังไม่ได้ดู” เธอกล่าว

“เธอไม่รู้ แต่ก็รับมาเนี่ยน่ะ?”

“สีชิงชวนบอกให้ฉันเอาให้เธอเซ็น ไม่ใช่เอกสารเหรอ?” เธอไปหยิบซองมา ทันทีที่เห็นหนังสือหย่าเธอก็ทำหน้าเข้าใจแบบมึนๆ “ออ หนังสือหย่า เธอจะหย่ากับสีชิงชวนเหรอ?”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันจะเชื่อว่าเฉียวอี้ตามไม่ทัน ทว่าหลังจากที่ฉันเห็นการทำงานที่มีตรรกะ แบบแผน ไหวพริบดีเยี่ยมของเฉียวอี้แล้ว ฉันจึงรู้ว่าเฉียวอี้เป็นผู้หญิงฉลาดกว่าใครๆ เธอแค่กำลังตีหน้าซื่อเฉยๆ

จิตใจของฉันหม่นหมองกะทันหัน คล้ายกับเกิดช่องว่างแล้วมีน้ำเย็นซ่านไหลเข้ามาตามซอกต่างๆ

“สีชิงชวนคงอยากให้เธอเอาหนังสือสัญญามาให้ฉัน”

“แล้วทำไมเขาไม่ให้เธอเอง?”

“เขาอยากให้ผ่านมือเธอ”

“ออ” เธอพยักหน้าสื่อให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นก็ยื่นให้ฉัน “นี่ เอาไป”

เธอแสร้งโง่อีกแล้ว ทั้งที่รู้ว่าการที่เธอยื่นหนังสือสัญญาให้ฉันมันหมายความว่าอย่างไร ทว่ากลับทำเหมือนสีชิงชวนให้เธอเอาเอกสารธรรมดามาให้ฉันซะอย่างนั้น

ฉันไม่ได้รับ เอาแต่จ้องหน้าเธอ “แล้วเธอจะให้ฉันเซ็นด้วยหรือเปล่า?”

“ก็ยังไงซะเธอก็จะหย่ากับสีชิงชวนสักวันหนึ่งอยู่แล้วนี่?” เธอกะพริบตาปริบๆ “ต่อไปเธอก็จะได้อยู่กับพี่เสี่ยวฉวนอย่างเปิดเผย ไม่มีคนครหาพวกเธออีก”

“เฉียวอี้” เสียงของฉันสั่นเครือ “คนละเรื่องเลยนะ”

“แล้วมันคืออะไร?”

“ถ้าฉันหย่ากับสีชิงชวน เธอจะคบกับเขาไหม?”

“ก็โสดกันทั้งคู่ มีสิทธิ์เป็นไปได้อยู่แล้ว” เธอกระตุกยิ้ม “ถึงเวลานั้นเธอต้องอวยพรฉันด้วยนะ”

ฉันเข้าใจตรรกะของเฉียวอี้แล้ว ประการแรก ฉันไม่ได้รักสีชิงชวน ประการที่สอง ฉันกับสีชิงชวนต้องหย่ากันในไม่ช้าก็เร็วแน่นอน ดังนั้นเธอคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร

ฉันรับซองเอกสารมาจากมือเธอ ก่อนจะพิงเบาะรถด้วยความห่อเหี่ยวใจ “กลับกันเถอะ รถของฉันยังจอดอยู่ที่บ้านเธอ”

“จะกลับแล้วเหรอ?” เธอดูนาฬิกา “ยังไม่เที่ยงคืนเลย”

“กลับไปเลย” ฉันไม่อยากคุยกับเธออีก

จริงนะ มันไม่เกี่ยวกับสีชิงชวน แต่ฉันรู้สึกสลดใจเล็กน้อย ถึงแม้สีชิงชวนไม่ใช่สามีที่เกิดจากความรัก ทว่าเฉียวอี้ทำแบบนี้ มันไร้คุณธรรมเกินไป แต่ตรรกะเธอถูกต้อง ฉันตำหนิเธอไม่ได้เลย

เฉียวอี้ขับรถกลับบ้านของเธอ ตอนฉันลงจากรถเธอก็ชวนฉันนอนค้างบ้านเธอ “พรุ่งนี้พวกเราไปทำงานด้วยกัน”

“ไม่แล้ว”

“คืนนี้จะได้นอนคุยกันทั้งคืนไง”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะชอบสิ่งนี้มาก ทว่าตอนนี้จะให้ฉันคุยอะไรกับเธอ?

คุยเรื่องรถหรูที่มีจำนวนจำกัด โดยมีสีชิงชวนเป็นผู้มอบให้เธอ หรือจะคุยเรื่องสีชิงชวนดีกับเธอแบบที่ไม่เคยดีกับใครมาก่อน?

ฉันส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยล้า “ฉันไปก่อนละ”

เฉียวอี้ไม่ได้รั้งให้ฉันอยู่ต่อ ฉันลงจากรถเธอก็เรียกชื่อฉัน

“เซียวเซิง”

“หา?”

เธอยื่นซองเอกสารที่ฉันลืมบนเบาะรถมาให้ “เอา อย่าลืมเอากลับไปด้วย”

ซองเอกสารถูกแสงริมถนนส่องจนเกิดความแวววับ ฉันรับมาแล้วถามอย่างคนไร้ชีวิตชีวา “เธอแน่ใจนะว่าจะให้ฉันเซ็น?”

“ถ้าเธออยากเซ็นนะ ก็เธออยากหย่ากับเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”