พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 119

ฉันโทรหาสีชิงชวนแล้วรู้สึกทางโน้นเงียบมาก ไม่รู้ว่าเขาอยู่บ้านหรือเปล่า

“คุณ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะกลับบ้านอีกเหรอ?”

“ฉันอยู่ที่โรงพัก ใบขับขี่ของฉันโดนยกเลิก” ฉันพูดตามความเป็นจริง

“ช่วงนี้คุณซวยจังเลยนะ” เขาพูดเสียงเยาะเย้ย “คุณโทรขอความช่วยเหลือจากผมเหรอ?”

“แล้วแต่คุณเลย ฉันโทรหาคุณแล้ว”

ฉันวางสายแล้วก็นั่งอยู่ในโรงพัก คาดว่าพวกตำรวจคงเห็นฉันน่าสงสาร จึงยกน้ำเปล่ามาให้ ทั้งยังถามว่าฉันหนาวไหม ถ้าหนาวจะปิดแอร์ให้

สีชิงชวนมาถึงในเวลาครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อตำรวจเห็นว่าเป็นเขาก็ไม่ได้จุ้นจ้านอะไร เรียกค่าปรับเสร็จแล้วก็ให้เขาพาฉันกลับไป

รถของฉันจอดนิ่งๆ กลางลานสถานีตำรวจอยู่อย่างนั้น สีชิงชวนขึ้นรถแล้วมองฉันที่ยังยืนบื้ออยู่ด้านนอก

เขากดแตร “คุณจะนอนค้างที่โรงพักหรือไง?”

ว่าแล้วฉันก็ขึ้นรถแล้วใส่เข็มขัดนิรภัย

ฉันนิ่งไม่พูดอะไรสักคำ กระแสลมพัดมากระทบจนฉันรู้สึกหนาวสั่นทั้งตัว ฉันปิดหน้าต่างรถแล้วยกที่บังแดดในรถขึ้น

ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันขับรถเองไม่ได้อีกแล้ว ต้องไปฝึกใหม่ ซวยจริงๆ เลย

เวลาคนจะซวยขึ้นมา เรื่องแย่ๆ ก็ตามมาไม่เคยหยุด

ฉันหลับตา ส่วนสีชิงชวนก็ขับรถ

เขาถามฉันกะทันหัน “เป็นไง คิดว่ามิตรภาพก็งั้นๆ ใช่ไหม?”

ฉันไม่พูดดีกว่า ไม่อยากฟังคำเย้ยหยันของเขา

“อุ๊ย เขาเอาซองเอกสารให้คุณแล้วนี่” น้ำเสียงเขาแผ่นคลายมาก “ตอนผมเอาให้เธอ เธอรับไปแบบไม่ลังเลสักนิด เซียวเซิง สายตาที่คุณเลือกคบเพื่อนไม่ดีเลยนะ ผมคิดว่าจะจีบเฉียวอี้ยากหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าจะจีบติดเร็วขนาดนี้”

ฉันควานหาหูฟัง จากนั้นก็ยัดเข้ารูหูตัวเอง ฉันยังไม่ทันหาเพลงโปรดเจอ สีชิงชวนก็ดึงหูฟังของฉันออกซะแล้ว “คุณไม่อยากฟัง แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว”

“คุณคิดจะทำอะไร? มั่นใจว่าคุณพูดถูกหมดงั้นหรือ? คุณนี่สุดๆ เลย”

“ผมแค่อยากให้คุณเห็นความจริงบนโลกนี้ ว่ามันไม่ได้ดีเหมือนที่คุณคิด”

ใบหน้าหล่อของสีชิงชวนมีแสงไฟจากคอนโซลรถขับเน้นดวงหน้าเขาให้เกลี้ยงเกลาและเจิดจรัสมากขึ้น

ฉันมองเขาปราดหนึ่งแล้วก็ละสายตาไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ก็ย่ำรุ่งแล้ว จึงไม่ค่อยมีผู้คนตามท้องถนน

เขาทายถูกแล้วอย่างไร?

คาดว่าเขาจะหัวเราะเยาะฉันด้วยเรื่องนี้ไปตลอดชีวิตแน่ ทว่าก็ยังดี ฉันไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขาไปตลอด

ระหว่างที่รอไฟแดง ฉันก็หยิบซองเอกสารมาจากด้านหลัง ก่อนจะดึงหนังสือหย่าออกมา ต่อด้วยค้นหาปากกาในกระเป๋าตัวเอง

อย่างไรเสียมันก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว และไม่ง่ายเลยที่ตอนนี้เขายอมหย่ากับฉัน งั้นก็เคลียร์ให้จบๆ กันเลยจะดีกว่า ทว่าฉันพึ่งหยิบปากกาออกมา เขาก็แย่งไปแล้วเขวี้ยงใส่อีกทาง

“คุณทำอะไรของคุณเนี่ย?”

“สัญญาของพวกเรายังไม่สิ้นสุด ผมแค่จะให้คุณรู้ว่าไม่มีมิตรภาพที่แท้จริงบนโลกนี้หรอก ไม่ได้จะหย่ากับคุณจริงๆ ซะหน่อย”

“งั้นฉันก็มีแต่เสียกับเสียน่ะสิ เสียเพื่อนแล้วยังไม่หลุดพ้นจากคุณอีก”

เขาคลี่ยิ้ม “คุณรู้จักล้อเล่นเป็นแล้ว แสดงว่าไม่คิดจะฆ่าตัวตายแล้วใช่ไหม?”

ฉันไม่เคยมีแนวโน้มว่าจะฆ่าตัวตายซะหน่อย แต่เขายังกลัวว่าครั้งนี้จะทำให้ฉันตรอมใจตายอีกหรือ?

เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลสี ก่อนเข้าห้องนอน สีชิงชวนก็คุยกับฉัน “เซียวเซิง”

“อืม” ฉันพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ยังจะพูดแดกดันฉันอะไรอีก ปล่อยมาให้หมดทีเดียวเลย”

“ก่อนหน้านี้ผมสร้างเมืองอัจฉริยะขึ้นมา พรุ่งนี้จะทำพิธีเปิดกิจการหุ่นยนต์แล้ว”

“แล้วยังไง?”

“ผมตั้งเป็นชื่อของเฉียวอี้ และมอบให้เธอแล้วด้วย คุณจะไปร่วมเปิดพิธีไหม?”