พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 120

เซียวหลิงหลิงหยามเหยียดฉันจนหนำใจแล้วจึงจะปล่อยฉันไป ฉันวิ่งเหยาะๆ ไปยังลิฟต์ตลอดทาง และมีเซียวซือไล่ตามหลังฉัน

“ถึงแม้เซียวหลิงหลิงจะพูดไม่เข้าหู แต่มันคือความจริงนะ” เซียวซือกล่าว “ถึงจะหยาบคาย แต่ก็มีเหตุผล”

“พี่จะบอกฉันว่าต่อไปเวลาจะคบใครก็หัดดูคนสักบ้างใช่ไหม?”

“เกือบเป็นแบบนี้กันหมดแหละ เมื่อมีสิ่งยั่วยุ ใครจะห้ามใจไหว ถ้าเกิดเป็นเธอ เธอจะรับรองได้ไหมว่าจะไม่เป็นเหมือนคนอื่นด้วย?”

ที่แท้นิสัยคนเราในสายตาพวกเธอนั้นแย่ขนาดนี้เชียว?

ฉันเรียกรถแท็กซี่ไปยังพิพิธภัณฑ์หุ่นยนต์ มันเป็นเมืองอัจฉริยะที่บริษัทสีซื่อกรุ๊ปก่อสร้างขึ้นมา

ฉันเห็นเฉียวอี้บนเวทีในเมืองอัจฉริยะ

เธอยืนถือกรรไกรบนเวที โดยมีสาวถือสายริบบิ้นด้านข้าง

ส่วนสีชิงชวนก็ยืนด้านข้างเธอ เมื่อก่อนรู้สึกว่าพวกเขาสองคนยืนข้างกันแล้วมันไม่เข้ากันเลย แต่ตอนนี้รู้สึกว่าก็ดีอยู่นะ

เฉียวอี้เห็นฉันแล้วก็โบกมือด้วยความดีใจ “เซียวเซิง เซียวเซิง ตรงนี่”

ตอนนี้มีผู้คนออกันเยอะมาก ฉันเบียดเข้าไปไม่ได้ ป๋ออวี่จึงมาพาฉันไป

แววตาที่เขามองฉันเจือความเห็นใจและสงสารนิดๆ “คุณเซียวไม่มาก็ได้นะครับ”

ฉันฝืนยิ้มอย่างไร้เรี่ยวแรง “ไม่เป็นไร”

เขาหาตำแหน่งหน้าเวทีที่ดีที่สุดให้ฉัน แค่เงยหน้าก็จะเห็นเฉียวอี้กับสีชิงชวนบนเวทีทันที

สีชิงชวนกำลังมองฉันด้วยแววตาอันล้ำลึก

ก็ได้ ฉันมันลาโง่ ฉันไม่ควรมาที่นี่

“ตอนนี้เริ่มได้หรือยัง?” สีชิงชวนหันไปถามเฉียวอี้

“ออ เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมาแล้วก็เริ่มได้เลยค่ะ” ด้านหน้าพวกเขามีไมค์ ดังนั้นฉันจึงได้ยินเต็มสองหู

ตอนที่เธอพูดว่าเพื่อนที่ดีที่สุด ป๋ออวี่ก็เบนสายตามองฉัน จากนั้นก็จับมือฉันเบาๆ

ฉันรู้สึกซึ้งใจเหลือเกินที่เขาจับมือฉัน มันทำให้ฉันมีพลังขึ้นเล็กน้อย

อันที่จริงแล้ววันนี้เป็นเพียงพิธีเปิดงานเท่านั้น แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเป็นภาพเศร้าสลด เหมือนเป็นฉากแต่งงานระหว่างเฉียวอี้กับสีชิงชวนเลย

เฉียวอี้ถือกรรไกรแล้วหันไปมองหุ่นยนต์เหนือประตูศูนย์ที่ตอนนี้กำลังทอแสงประกายระยิบระยับ “หุ่นยนต์เฉียวอี้”

เธอลูบจมูก “ขอบคุณประธานสีที่ตั้งชื่อพิพิธภัณฑ์หุ่นยนต์เป็นชื่อของฉันค่ะ ฉันสามารถรับรู้ถึงความรักที่เขามีต่อฉันค่ะ ฉันโตขนาดนี้แล้ว แต่พึ่งจะสัมผัสความรู้สึกนี้เป็นครั้งแรก ขอบคุณค่ะ สีชิงชวน” เธอหันไปมองสีชิงชวนด้วยใบหน้าที่ซาบซึ้งใจ

ฉันคาดไม่ถึงว่าเฉียวอี้จะสารภาพรักแบบนี้กะทันหัน เธอมีเจตนาให้ฉันมาดูฉากนี้สินะ

สีชิงชวนก็กำลังมองเธออยู่ และยังไม่วายเหล่ตาใส่ฉันอย่างรวดเร็วปราดหนึ่ง

ฉันรู้สึกเวียนหัวจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ อยากจะหายตัวไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย

เฉียวอี้ยังคงพูดบนเวทีต่อไปว่า “ขอบคุณมากค่ะ สีชิงชวน คุณทำให้ฉันรู้ว่าบนโลกนี้ยังมีคนรักฉันขนาดนี้ด้วย”

ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้โดยไร้เสียง ฉันเขม็งใส่เธอด้วยความตกตะลึง

เฉียวอี้ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ เธอไม่รู้หรอกว่าสีชิงชวนกำลังอำเธอเล่น

สีชิงชวนกระตุกยิ้ม “อย่าร้องไห้เลย พูดให้จบแล้วตัดริบบิ้นกันเถอะ เดี๋ยวจะเลยฤกษ์ดีๆ ไป”

“อืม” เฉียวอี้ใช้หลังมือตัวเองปาดน้ำตา “ฉันจะเร่งเวลาเดี๋ยวนี้”

เธอใช้มือบังหน้าแล้วขยิบตาใส่ฉัน ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอทำ ทว่าเธอกลับพูดต่อไปอย่างรวดเร็วว่า “และเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่ายังมีคนแบบนี้บนโลกใบนี้” ทันใดนั้นเธอก็กระโดดขึ้นแล้วตบหน้าสีชิงชวนหนึ่งฉาด “ไอ้ผู้ชายสวะ”

ฉันงงเป็นไก่ตาแตก ซึ่งไม่ใช่ฉันคนเดียว แม้แต่สีชิงชวนก็อึ้งด้วย