พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 122

น่าเหลือเชื่อเป็นอย่างยิ่ง พ่อบ้านส่งรถพร้อมคนขับมาให้ฉันจริงๆ รถเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด ลูกเล่นฟังก์ชั่นภายในสุดล้ำสมัย หลังจากที่ได้นั่งเข้าไปก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนดาราสาวยังไงยังนั้นเลย

ส่วนคนขับก็มารยาทงาม โค้งคำนับโดยการโค้งตัวถึง 90 องศา หน้าผากจะต้องแนบกับสะดือเลยทีเดียว

ฉันรู้สึกเกรงใจจนต้องโค้งคำนับกลับ โชคดีที่ฉันกระดูกกระเดี้ยวยังแข็งแรง หน้าผากก็ยังแนบกับสะดือได้อยู่

ทว่าตอนอยู่บนรถฉันพึมพำอยู่ตลอด กลัวว่าคนขับจะพาฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้

ฉันชำเลืองหางตาไปมองเขาอย่างลับๆล่อๆตลอดเส้นทาง แต่ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าฉันคิดมากเกินไป คิดว่าคนอื่นจะเลวทรามไปเหมือนกันหมด แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ คนขับกลับส่งฉันถึงหน้าประตูบริษัทได้อย่างปลอดภัย

สีชิงชวนปล่อยฉันไปอย่างง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ ทำให้ฉันรู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ บางทีเขาอาจจะไม่ได้สั่งให้ทำถึงขนาดนี้ก็เป็นได้ ฉันขอบคุณคนขับ จากนั้นก็เดินเข้าบริษัทไป

พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเฉียวอี้ตะโกนเรียก

ฉันจึงชะงักฝีเท้ารอเธอ เธอรีบวิ่งมาโอบไหล่ฉันไว้ และทั้งคู่ก็เดินเข้าไปด้วยกันอย่างสนิทสนมชิดเชื้อ สายตาที่รปภกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์จับจ้องแทบจะถลุนออกมาเลย

จู่ๆฉันก็นึกถึงเรื่องนักข่าวเมื่อวานนี้ เมื่อเช้าในขณะที่กำลังเดินทางมา ฉันได้หาข่าวที่เกี่ยวกับสีชิงชวนโดนเฉียวอี้ตบแต่กลับหาไม่เจอ มิน่าล่ะสีหน้าของพวกเขาน่าจะยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ยังนึกว่าเฉียวอี้แย่งสีชิงชวนไปแล้วยังต้องมานับญาติกับเธออีก

ในสายตาของพวกเขาฉันมันก็แค่ไอ้ทึ่ม

ฉันจึงถามเฉียวอี้ว่า “เรื่องเมื่อวานทำไมถึงไม่ออกข่าวล่ะ?”

“เธอรู้ไหมว่าประชาสัมพันธ์ของสีชิงชวนร้ายกาจแค่ไหน” เฉียวอี้ขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน “รู้ทั้งรู้ว่าเป็นคนที่ฉันหามา แต่กลับไม่มีข่าวเล็ดลอดออกไปเลยสักนิด แม่งเอ้ย”

เธอเอ่ยคำสบถขึ้นอีกแล้ว “ฉันจ่ายเงินไปแล้วด้วย นักข่าวกระจอกพวกนั้น หากว่าต่อไปพ่อฉันจัดงานแถลงข่าว อย่าหวังว่าจะได้ออกข่าวหน้าหนึ่งอีกเลย”

ฉันตบบ่าของเฉียวอี้ “ไม่เผยแพร่ออกไปก็ดีเหมือนกัน คนแบบสีชิงชวนจิตใจคับแคบ หากว่าผู้อื่นได้เห็นภาพช็อตนั้น ต่อไปเราคงจะอยู่ได้ไม่เป็นสุขเหมือนกัน”

“ทำไมต้องกลัวเขาด้วย? เขาก็แค่ตัวคนเดียว ทั้งยังไม่ใช่ปีศาจร้ายอีกต่างหาก”

“เธอเข้าใจผิดแล้ว คนแบบสีชิงชวนน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าปีศาจร้ายเสียอีก”

ฉันกับเฉียวอี้เดินออกจากลิฟต์มาด้วยความร่าเริง บังเอิญเจอเซียวหลิงหลิงและเซียวซือเข้าพอดี เห็นพวกเราโอบไหล่กัน เซียวหลิงหลิงถึงขั้นมองบน เซียวเซิงก็ชะงักฝีเท้าของตัวเองด้วยเช่นกัน

“ฉันจะต้องประกาศให้เพื่อนร่วมงานทราบล่วงหน้าไหม ต่อไปถ้าเจอเธอจะไม่เรียกว่าคุณนายสีอีก คุณนายสีจะต้องเปลี่ยนตัวในเร็ววัน ซึ่งบางทีอาจจะเป็นคนข้างๆเธอก็เป็นได้!”

“ทำไมล่ะ?” เฉียวอี้โอบไหล่ของฉัน ยิ้มแก้มปริ “เป็นเพราะสีชิงชวนไม่ได้จีบคุณใช่ไหม คุณก็เลยอิจฉาตาร้อน?”

“เป็นเพราะฉันแต่งงานแล้วต่างหาก!” เฉียวอี้ทำให้เซียวหลิงหลิงโฟกัสไปในทิศทางอื่น

เฉียวอี้หัวเราะฮาฮา “คุณพี่ ขอร้องล่ะนะ ถ้าคุณไม่มีอะไรทำก็หัดส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง ศักดิ์ศรีของตัวเองอยู่ไหน ฉันคิดว่าแม้สีชิงชวนจะชอบของแปลกก็ไม่เข้าหาคุณหรอก คุณมั่นใจในตัวเองมากไป ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี”

“เซียวเซิง!” เซียวหลิงหลิงโกรธจนกระทืบเท้า เธอเถียงสู้เฉียวอี้ไม่ได้ก็เลยมาลงกับฉันแทน “ฉันเคยเจอคนปัญญาอ่อน แต่ไม่เคยเจอคนปัญญาอ่อนอย่างเธอ ผัวจะโดนแย่งทั้งคน กลับไปเป็นเพื่อนกับคนที่แย่งผัวตัวเองซะงั้น เมื่อไหร่ที่มันปีนมาขี้เยี่ยวบนหัว เธอยังต้องเตรียมกระดาษทิชชู่ให้มันอีกใช่ไหมเนี่ย?”

การเปรียบเปรยของเซียวหลิงหลิงมักจะทำให้กินอาหารไม่ลงอยู่เสมอ ฉันไม่อยากทะเลาะกับเซียวหลิงหลิงที่บริษัท เฉียวอี้พร้อมรบอยู่เสมอ คันไม่คันมืออยากจะต่อยด้วยแบบจัดหนักจัดเต็ม เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีฉันจึงรีบลากเธออกจากตรงนั้นทันที