พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 123

“ให้แสดงยังไง?” ดูเหมือนว่าจะน่าสนใจอยู่พอสมควร ฉันเงยหน้าขึ้นมองจากกองเอกสาร

เฉียวอี้นั่งอยู่บนท้าวแขนเก้าอี้โอบไหล่ฉันไว้ท่าทางกระตือรือร้น “เธอเคยดูเจินหวนจอมนางคู่แผ่นดินไหมล่ะ?”

“โด่งดังไปทั่วปฐพีขนาดนี้จะไม่เคยดูได้ยังไงกัน?”

“เธอเคยดูฉากปะทะระหว่างอันหลิงหรงและเจินหวนไหม?”

“งั้นพวกเราใครจะแสดงเป็นอันหลิงหรงดีล่ะ?”

“เธอนั่นแหละ”

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย?”

“ก็เพราะเธอเต้นรำเป็นนะสิ!” เธอหัวเราะเสียงดังด้วยความไร้ยางอาย ฉันจ้องหน้าเธอ จนกระทั่งเธอหยุดหัวเราะ

“ก็ได้ ฉันแสดงเป็นอันหลิงหรงก็ได้ ยังไงแล้วฉันก็จะแสดงเป็นตัวร้ายอยู่ดี”

“งั้นจะแสดงยังไงล่ะ?”

“ง่ายมากๆ เธอก็ใช้สายตาอาฆาตมองมาที่ฉันอยู่เนืองๆก็พอ เพราะบทมันอยู่ที่ฉันทั้งนั้น ฮาฮาฮา” เธอหัวเราะจนท้องแข็งจนฉันกลัวว่าเธอจะหล่นจากเก้าอี้ลงไปกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้น

เฉียวอี้เป็นคนที่คิดบวกอยู่เสมอ พูดง่ายๆก็คือเป็นคนไม่คิดอะไรมาก ที่จริงแล้วเธอก็คือคุณหนูซื่อบื้อนั่นเอง ไม่ว่าเธอทำอะไรก็มักจะไม่คิดมาก ส่วนฉันเลยกลายเป็นคนที่ต้องคิดเยอะแทน

วันนี้สีชิงชวนก็เงียบมากเช่นกัน เงียบจนฉันรู้สึกประหลาดใจ

ตอนที่ใกล้เลิกงานป๋ออวี่โทรมาขอร้องฉันอยู่เรื่องหนึ่ง ฉันรู้สึกแปลกใจ ป๋ออวี่จะมีเรื่องอะไรมาขอช่วยฉันกัน จึงถามเขาไปว่าเรื่องอะไร

เขาตอบว่า “คุณหนูเซียว คืนนี้ช่วยผมส่งชุดเครื่องแบบไปให้คุณสีหน่อยได้ไหมครับ คืนนี้มีงานเลี้ยงใหญ่โต แต่ผมติดธุระ ไม่สามารถเข้าร่วมเป็นเพื่อนคุณสีได้ครับ”

“ฉันจำได้ว่าสีชิงชวนมีเลขาหลายคน” เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ให้ใครไปทำแทนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นป๋ออวี่คนเดียวนี่

“เรื่องที่คุณสีกำชับผมไว้ ถ้าหากผมใช้คนอื่นแบบสุ่มสี่สุ่มห้า เขาจะต้องโกรธมากแน่ๆ ที่สำคัญเขาไม่ชอบให้คนอื่นมาสัมผัสเสื้อผ้าสักเท่าไหร่”

ป๋ออวี่พูดก็มีเหตุผล สีชิงชวนเป็นคนรักสะอาดและมีนิสัยแปลกๆ แม้ว่าเขาจะมีเลขามากมายหลายคน ทว่าแต่ละคนต่างก็มีหน้าที่เป็นของตัวเอง เลขาฝ่ายอาหารก็จะดูแลในส่วนของอาหารการกิน เลขาฝ่ายจัดตารางงานก็จะดูแลในส่วนของการจัดตารางเวลางานต่างๆ เลขาฝ่ายธุรการก็จะดูแลในส่วนของเอกสารสัญญาต่างๆ ส่วนป๋ออวี่ก็เป็นเหมือนผู้ช่วยส่วนตัว เรื่องส่วนตัวส่วนใหญ่จะให้เขาเป็นคนไปจัดการทั้งนั้น

ดังนั้นป๋ออวี่คงพิจารณาดูคนรอบตัวอื่นๆของสีชิงชวนแล้ว และคิดว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเขาใกล้ชิดกันมากที่สุดละมั้ง

ที่จริงไม่ใช่แบบนั้นเลย ตอนนี้คาดว่าฉันคงจะเป็นเป้าหมายนัมเบอร์วันในลิสต์คนที่เขาอยากฆ่ามากที่สุดด้วยซ้ำ อันที่จริงยิ่งฉันอยู่ห่างไกลจากสีชิงชวนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น แต่ป๋ออวี่มาเอ๋ยกับฉันด้วยตัวเขาเอง ฉันก็คงจะปฏิเสธไม่ได้

ฉันกลั้นใจรับปากเขาไป เขายังบอกอีกว่าตอนเย็นจะผ่านหน้าบริษัทเซียวกรุ๊ปอยู่พอดี เดี๋ยวเขาจะแวะเอาชุดมาให้

ฉันลงไปรอเขาที่หน้าประตูบริษัท ไม่นานเขาก็มาถึง เขาขับรถมาเอง ใส่ชุดลำลองสบายๆซึ่งแตกต่างจากชุดสูตรรองเท้าหนังที่สวมโดยปกติอย่างสิ้นเชิง กลายเป็นพ่อหนุ่มน้อยขึ้นในทันที

โชคดีที่เฉียวอี้ไม่อยู่ด้วย มิเช่นนั้นเธอคงจะต้องหวั่นไหว

เขายื่นชุดของสีชิงชวนให้กับฉัน “คุณหนูเซียว คุณสีอยู่ในหอประชุมของตึกไท่กู่แผนกธุรกิจ งานเลี้ยงจะเริ่มทุ่มหนึ่ง คุณไปส่งตอนนี้ก็จะทันเวลาพอดี รบกวนคุณหนูแล้วครับ”

เขาโค้งคำนับพร้อมกับกล่าวขอบคุณอยู่หลายครั้งหลายครา จนฉันรู้สึกเกรงใจตามไปด้วย

“เรื่องแค่นี้เอง” ฉันอุ้มกล่องที่บรรจุชุดของสีชิงชวนพร้อมกับเอ่ยขึ้น “คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ อีกอย่างคุณก็เป็นพนักงานคนหนึ่ง จะทำงานตลอด 24 ชั่วโมงทั้งปีทั้งชาติก็ไม่ได้”

เขาอมยิ้ม แต่ฉันรู้สึกว่าสีหน้าของเขาในวันนี้กลัดกลุ้มและทุกข์ระทมอยู่บ้าง ฉันเตรียมจะปริปากไถ่ถาม แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองจะก้าวก่ายเกินไป เรื่องของคนอื่นถามมากไปก็ไม่ดี

แต่นึกไม่ถึงว่าป๋ออวี่จะปริปากเอ่ยขึ้นเอง “ผมจะไปเดทครับ”

“ห๊ะ” เขาเอ่ยขึ้นฉับพลันทันใด ฉันชะงักงัน “จริงเหรอ”

“เป็นคนจากการนัดเจอเมื่อครั้งก่อน”

“อ้อ” ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่ออีกดี เท่าทีฉันจำได้ป๋ออวี่เป็นคนที่ทำงานอย่างเต็มที่ เดิมฉันยังนึกอยู่เลยว่าเขาจะต้องมีธุระสำคัญที่จะต้องไปให้ได้ แต่เรื่องการเดทในสายตาของบุคคลอัจฉริยะก็น่าจะเป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว