พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 142

ฉันลากสังขาลอันเหนื่อยล้าของตัวเองให้ลุกจากที่นอนเพื่อจะมาทายาให้สีจิ่นยวน รู้สึกว่าตัวเองน่าเวทนามาก ที่ดื่มมายังไม่ทันสร่างเมายังต้องมาคอยปรณนิบัติรับใช้คุณชายสี่ท่านนี้อีก

ทว่าเห็นรอยช้ำบนตัวเขาจางลงขึ้นทุกวันก็รู้สึกมีหวังขึ้นมาทันที วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะมาก เหลือแค่รอยจางๆเท่านั้น

“อีกหนึ่งอาทิตย์นายก็ไปตรวจที่โรงพยาบาลได้แล้ว” ฉันกล่าวขึ้น

“เซียวเซิง บ่ายวันนี้คุณดื่มมาเหรอ?”

“เกรงว่าคุณหมอเห็นสภาพของนายตอนนี้น่าจะตกใจอยู่ไม่น้อย”

“แล้วคุณเมาได้ยังไงล่ะ? พี่สามอุ้มคุณกลับมาทำผมตกใจหมดเลย”

“ถ้าคุณหมอถามว่าใช้ยาอะไรถึงได้ผลดีขนาดนี้ อย่าบอกเชียวล่ะว่าเป็นยาสมุนไพรพื้นเมือง คุณหมอจงเกลียดจงชังยาสมุนไพรที่สุด”

“พี่สามมีท่าทางโกรธมาก เขาไม่ชอบให้คุณดื่มใช่ไหม?”

“ยาทานที่ทางคุณหมอออกให้นายต้องกินนะ มันจะช่วยปรับสมดุลในร่างกาย”

“เซียวเซิง ทำไมคุณต้องกระชากเนคไทของพี่สามด้วย ต้องการให้เขาเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองเหรอ?”

ฉันชะงักมือที่กำลังทายาให้สีจิ่นยวน มองเขาด้วยความพ่ายแพ้

เมื่อพูดกันคนละภาษาเสร็จ สีจิ่นยวนก็ได้รับชัยชนะ

“ฉันกระชากเนคไทของสีชิงชวนเหรอ?”

“ครับ”

ทำไมฉันจำได้ว่ากระชากเนคไทของป๋ออวี่ล่ะ?”

โอ้มายก๊อด เมาแล้วสร้างแต่ปัญหา ฉันเมาแล้วยังทำเรื่องพิเรนทร์อะไรอีก

ทว่าฉันก็ไม่ได้อยากรู้มันนักหรอก ในเมื่อทำผิดก็ต้องกล้าที่จะเป็นนกกระจอกเทศที่มุดหัวลงไปในทราย

“สีจิ่นยวน ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปถ้านายยังพูดซี้ซั้วอีกหนึ่งคำล่ะก็ อย่าหวังจะมาขอความช่วยเหลือจากฉันให้ทายาให้อีก”

“เซียวเซิง” เขาหัวเราะอิอิ “ทว่าคุณเมาแล้วก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย หน้าแดงระเรื่อ พูดจาสเปะสะปะ ท่าทางที่คุณกระชากเนคไทพี่สามนั้นมันช่างแอ๊บแบ๊วเหลือเกิน”

“แอ๊บแบ๊วกะผีสิ” ฉันตีเขาอย่างแรง เขาร้องลั่นขึ้นทันที

“เซียวเซิง คุณมาตีผมทำไม! ที่ผมพูดไปล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น!”

“ตอนที่ฉันกลับมา มีใครอยู่ที่บ้านบ้างไหม?”

“แม่กำลังเล่นไพ่นกกระจอกกับกลุ่มเพื่อนๆคุณนายของท่าน ผมได้ยินคุณนายเฉินถามแม่ผมว่า ขาของคุณมีปัญหาหรอ ทำไมต้องให้พี่ผมอุ้มขึ้นชั้นบนแทบทุกครั้ง เซียวเซิง ยังมีครั้งไหนอีกบ้างที่คุณถูกพี่ชายผมอุ้มขึ้นไปชั้นบน?”

น่าจะเป็นครั้งที่อยู่ในสวนดอกไม้นั่นแหละ เสื้อผ้าของฉันโดนกระชากจนขาดรุ่งริ่ง สีชิงชวนเลยเอาชุดของเขามาใส่ให้ฉัน จากนั้นก็อุ้มฉันขึ้นไปชั้นบน!

ฉันรู้สึกเวียนหัวอย่างต่อเนื่อง มันช่างโชคร้ายเหลือเกิน จำนวนครั้งที่คุณแม่สีเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ที่บ้านก็น้อยครั้งมาก แต่ก็เป็นภาพที่น่าอับอายอยู่แทบทุกครั้ง

ฉันสับสนวุ่นวายไปหมด พอทายาให้สีจิ่นยวนเสร็จก็ไล่เขากลับไป “รอบหน้าจะมาห้องฉันก็ให้โทรมาก่อนล่วงหน้า”

“ใกล้ขนาดนี้ทำไมต้องโทรด้วย?”

ฉันจ้องตาเขม็ง เขาประนีประนอมขึ้นทันที ชูมือทั้งสองยอมจำนน “ได้ๆ ผมรู้แล้ว”

อาการเมาค้างจากการดื่มเหล้าส่งผลให้กระหายและปวดศีรษะอย่างต่อเนื่อง ฉันดื่มน้ำในห้องหมดจึงลงไปเติมน้ำต่อที่ชั้นล่าง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนคาดว่าทุกคนก็น่าจะหลับกันหมดแล้ว คงจะไม่เขินขนาดนั้น

ในขณะที่ฉันลงไปเอาน้ำและตอนที่เดินขึ้นมาได้ผ่านห้องหนังสือ เห็นสีชิงชวนกำลังทำงานอยู่ด้านใน แสงสีฟ้าจากคอมส่งไปกระทบใบหน้าของเขา

ฉันแอบส่องไปมองเขาอยู่แว๊บหนึ่งแล้วก็เผ่นออกมา

ตอนนี้ฉันหวาดกลัวกับการสบตาเขามาก รู้สึกอยู่ตลอดว่าสายตาของเขาคือมีดแกมม่า ฉันอาจจะโดนขึ้นเขียงผ่าท้องควักไส้ภายในพริบตาเดียว น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน