พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 143

ยังไม่ทันได้ดูวีดีโอ แต่ฉันพอรู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เมื่อฉันได้เห็นในวีดีโอว่าป๋ออวี่ถือกระเป๋าหิ้วอันประณีตเดินไปหาภรรยาของท่านประธานคนนั้นก็รู้ได้ทันที

กระเป๋าในมือของเขาเป็นใบที่ฉันวางไว้ให้บนโต๊ะทำงานเขา และตั้งใจให้ในนามสีชิงชวน

มิน่าล่ะฉันวางไว้ในจุดที่ต้องตาขนาดนั้นเขากลับไม่พบมัน เขาคงนึกว่าเป็นของขวัญที่จะมอบให้กับภรรยาของท่านประธานแน่ หลายวันมานี้เขายุ่ง จึงไม่ได้แกะออกดู พอมาวันนี้เลยส่งเป็นของขวัญให้กับคุณหญิงของท่านประธานซะงั้น

ฉันรีบวิเคราะห์ความเป็นไปได้ของเรื่องราวทั้งหมด แล้วฉันก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองจะต้องมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินวันนี้แน่นอน

ฉันเหล่ตาดูวีดีโอด้วยตาข้างเดียว เพราะฉันไม่กล้าใช้สายตาทั้งสองข้างมอง กลัวว่าตาจะบอดทั้งสองข้าง

เห็นแค่ภรรยาของท่านประธานรับของขวัญที่ป๋ออวี่ยื่นให้กับเธอ จากนั้นก็โค้งคำนับพร้อมกับกล่าวขอบคุณ และได้แกะมันทันที บางทีขนบธรรมเนียมของพวกเขาอาจเป็นการแกะของขวัญทันทีที่รับมา จากนั้นก็ต้องชมเชยมัน

เธอเปิดออกพร้อมกับหยิบกระดุมแขนเสื้อจากข้างในออกมา แสดงสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็หยิบแผ่นการ์ดที่ฉันปลอมแปลงเป็นสีชิงชวนเขียนให้กับป๋ออวี่ขึ้นมา

ภรรยาของท่านประธานอ่านข้อความบนแผ่นการ์ดทุกตัวอักษรทุกประโยคโดยใช้ภาษาถิ่นของเมืองปักกิ่ง

“ป๋ออวี่สุดที่รัก: ผู้ใดที่รู้ว่าข้าถวิลหาสิ่งใด ผู้นั้นย่อมตระหนักได้ว่าข้าทุกข์ระทมกับมันเพียงไหน การคะนึงหานิจนิรันดร์นั้นคือภาพแห่งความทรงจำตลอดกาล แม้นเป็นการหวนคิดเพียงช่วงเวลาอันสั้น ทว่ามันกลับไร้ที่สิ้นสุด แม้นจะเหลือข้าอยู่เพียงผู้เดียวในใต้หล้า เหตุไฉนร่วมเกิดแต่ไม่ร่วมตาย?”

ฉันชอบกลอนโบราณมาตั้งแต่เด็กซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากคุณแม่ โดยเฉพาะบทกวีแห่งความรักแนวเศร้าโศกเสียใจ ดังนั้นฉันจึงเลือกบทกวีแห่งความรักที่เป็นฉบับต้นแบบ ต่อให้เป็นคนที่ไม่ชอบกลอนโบราณก็มองออกได้ภายในพริบตาเดียว ฉันรู้สึกว่ามันค่อนข้างที่จะชัดเจนเลยทีเดียว ป๋ออวี่มองปุ๊บก็รู้ได้ทันทีว่าสีชิงชวนรักเขาใจแทบขาดดิ้น

ภรรยาของท่านประธานอาจจะไม่ค่อยเข้าใจถึงวัฒนธรรมอันลึกซึ้งของประเทศจีน ถึงแม้จะท่องบทกวีได้ไพเราะเพราะพริ้ง แต่ไม่เข้าใจความหมายของมัน ทว่าท่านประธานที่ยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าเปลี่ยนทันที

ท่านประธานเป็นคนจีน รู้ว่านี่คือบทกวีรัก สีหน้าออกแต่กลับได้ยินภรรยาของเขาท่องต่อไป

“กุมมือของคุณอยู่เคียงข้างจนแก่เฒ่า รักคุณตลอดไป สีชิงชวน”

ในคลิปเกิดความเงียบสงัดทั้งฮอลล์เป็นเวลา 1 นาที ประหนึ่งว่ากดปุ่มพอสเลย แต่ฉันรู้ว่าคลิปยังคงดำเนินต่อไป

ในตอนนั้นสื่อมวลชนจำนวนมากกำลังถ่ายทอดสด

ฉันถือโทรศัพท์ของเฉียวอี้อยู่ในมือตัวแข็งทื่ออยู่สักพัก ราวกับโดนจี้จุดยังไงยังนั้น

เหงื่อของฉันไหลติ๋งๆจากทางแผ่นหลัง

ฉันตายแน่ ฉันบอกตัวฉันเอง

“เซียวเซิง” เฉียวอี้หยิบโทรศัพท์ออกจากในมือของฉัน “ลุ้นไหมล่ะ?”

โครตจะลุ้นเลย

ใครจะไปนึกว่าของขวัญของฉันส่งออกไปแล้วเป็นเวลาสองวันป๋ออวี่ไม่ได้ดูเลย แถมยังนึกว่าเป็นของขวัญที่มอบให้กับภรรยาของท่านประธานอีก

แต่ก็ช่างเถอะ ประเด็นคืออยู่ต่อหน้าผู้คนและสื่อมวลชนเยอะแยะมากมายขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าประกาศให้คนทั้งโลกได้รับรู้หมดแล้ว

ปัญหานี้ เหมือนว่าจะใหญ่โตมโหฬาร

เฉียวอี้เขย่งดูอยู่ด้านข้างโดยที่ไม่กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ “เธอดูสีหน้าของสีชิงชวนสิ ฮาฮาฮา สุดๆไปเลย ชาตินี้คงไม่เคยได้เห็นสีหน้าแบบนี้ของเขาแล้ว”

เฉียวอี้กดเปิดวีดีโอ “ว้าว เธอดูสิ สีชิงชวนสีหน้าท่าทางเหมือนคนขี้ไม่ออกเลย”

ฉันมองไปปราดเดียว ตกใจจนเกือบจะฉี่ราด

เขามองเข้ามาในกล้อง ราวกับกำลังจ้องเขม่งฉันอยู่เลย

ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าในสายตานั้นมีอะไร ความเฉียบคมมีแน่นอน มองจากหน้าจอโทรศัพท์ฉันยังรู้สึกว่าเหมือนจะโดนเขายิงจนกลายเป็นเม่นตัวหนึ่ง