พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 145

มีเพียงเสียงของแผ่นกระดาษ ไม่มีมีดผ่าตัดอย่างที่ฉันได้คิดเอาไว้ ฉันลืมตาขึ้นมาแอบดูมือของสีชิงชวนถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้ ฉันดูมันอย่างละเอียดอีกครั้ง เหมือนว่ามันคือข้อตกลงการหย่าร้างที่เราเคยเซ็นเอาไว้ก่อนหน้านี้ หมายความว่าอย่างไร เขาจะหย่ากับฉันเหรอ? เหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องดีนะ ฉันดีใจได้ไม่นานก็เห็นว่าสองนิ้วข้างซ้ายของสีชิงชวนได้หนีบด้านซ้ายของแผ่นกระดาษไว้ สองนิ้วข้างขวาหนีบด้านขวาของกระดาษเอาไว้ ใช้แรงดึงนิดเดียว กระดาษก็ได้ฉีกออกเป็นสองส่วน ฉันมองเขาด้วยความงุนงง สมองของฉันหยุดทำงานหลังจากที่เขาได้เดินเข้ามา ณ ตอนนี้ฉันเหมือนคนปัญญาอ่อนคนหนึ่งไปเลย

“ทำไมต้องฉีกมันด้วย?” ฉันเหมือนคนโง่คนหนึ่งที่ตั้งคำถามแบบนี้มาถามเขา

“ผมไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นของการทำแบบนี้ของคุณคือยากจะหย่ากับผมหรือไม่ แต่ว่าตอนนี้ผมสามารถบอกคุณได้เลยว่า สัญญาการแต่งงานมันไม่มีอีกต่อไปแล้ว”

“ห๊ะ?” ฉันแทบเป็นบ้าอย่างสุดขีด

“นั่นหมายความว่า ครึ่งปีหลังเราจะไม่มีการหย่าร้างกัน”

“อะไรนะ?”

“พูดได้ว่าอำนาจการตัดสินใจหย่าร้างอยู่ที่ผมแล้ว ถ้าหากผมไม่อยากหย่า เราก็จะหย่ากันไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลย”

“ห๊ะ?” ฉันอยู่ในสภาพเหมือนคนปัญญาอ่อน จ้องมองไปที่แผ่นกระดาษที่กลายเป็นเพียงเศษกระดาษตกอยู่ตรงใต้เท้าของฉัน ถึงเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อย อ๋อ ที่สีชิงชวนทำแบบนี้เพราะจะแก้แค้นฉันแน่ๆเลย เขารู้ว่าฉันอยากจะหย่ากับเขามาก เลยทำให้ฉันไม่สมหวังอย่างที่ได้คิดเอาไว้ แต่ว่าตอนนี้ เรื่องนี้มันไม่สำคัญสักเท่าไหร่ ขอแค่เวลานี้เขายังไม่ฆ่าฉันทิ้งก็พอ เรื่องการหย่าร้างค่อยหารือกันดีๆอีกครั้ง

ตอนนี้มันแปลว่าสีชิงชวนได้ไว้ชีวิตฉันแล้วใช่ไหม? เขาไม่น่าจะปล่อยฉันไปง่ายๆหรอกมั้ง ถึงอย่างไรก็มีคนรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว มันจะมีผลต่อภาพลักษณ์ของเขาไหมนะ ต้องทำการประชาสัมพันธ์ภาพลักษณ์อะไรอีกไหม? อ้อ และที่เขาไม่ยอมหย่ากับฉันก็น่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยล่ะมั้ง คงคิดว่ายังต้องการให้ฉันเป็นคุณนายสีไว้บังหน้าสินะ!

ในที่สุดสมองของฉันก็กลับมาทำงานสักที ต้องรีบหาทางคุยกับสีชิงชวนอย่างเร็วที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้เรื่องบ้าๆนี้ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เมื่อมันจำเป็นจริงๆฉันก็ต้องยอมเสียสละตัวเอง อย่างเช่นแสดงเป็นคู่รักที่รักกันมากอะไรแบบนั้น ถึงแม้ฉันจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ แต่เมื่อคนทั้งโลกรู้เรื่องนี้หมดแล้วงั้นก็ประกาศมันออกมาซะเลยไม่ดีกว่าเหรอ

ฉันยังไม่ทันได้อ้าปาก โทรศัพท์ของสีชิงชวนก็มีสายเรียกเข้าเข้ามาซะก่อน เขามองดูโทรศัพท์แล้วขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ฉันแอบมองอย่างใจกล้าแล้วเห็นว่านั่นคือสายจากคุณพ่อสี ในเวลาแบบนี้ฉันว่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลยดีกว่า สีชิงชวนกำลังจะถูกคุณพ่อสีซักถามอย่างแน่ๆเลย ฉันแสดงให้เห็นว่าฉันเห็นใจเขาอย่างลึกซี้ง แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้

เขารับสายแล้วยืนอยู่ตรงหน้าฉันเพื่อจะยกหูขึ้นมาฟัง “ว่าไงครับคุณพ่อ ผมว่างครับ ทราบแล้วครับ”

บทสนทนาของเขามันสั้นมากแล้วก็วางสายไป ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ได้ว่าคุณพ่อสีคุยอะไรในสายนั้น แต่ฉันก็ไม่กล้าถามอยู่ดี

“ไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว ฉัน......” ฉันพูดยังไม่ทันจบสีชิงชวนก็ดึงฉันมาที่ประตูอย่างแรง

“คุณจะทำอะไร สีชิงชวน”

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ? คนทั้งบ้านจะซักถามเรื่องนี้กับผม คุณเป็นคนริเริ่มมันขึ้นมาแล้วคุณจะยืนดูมันเฉยๆงั้นเหรอ?”

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับฉันนะ!”

เขาดึงฉันออกนอกประตูแล้วมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณงั้นเหรอ?”