พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 158

ในเวลานี้ ศักดิ์ศรีนั้นสำคัญกว่าชีวิตงั้นเหรอ?

“โทรหาคุณหมอสวี ให้เขามาก็เพียงพอแล้ว”

ฉันมองไปทางคนสวนอย่างช่วยไม่ได้ เขากล่าว “ผมจะไปหาเหล่าจู”

เหล่าจูคือพ่อบ้านของที่นี่ คนสวนนั้นเดินไปหาพ่อบ้านแล้ว จากนั้นฉันจึงเดินกลับไปนั่งลงข้างกายและมองดูสีชิงชวนด้วยความเคารพ

“คุณเจ็บหรือเปล่า?”

เขาหลับตาลงและไม่สนใจฉัน

“เจ็บมากเลยใช่หรือเปล่า?” ฉันเป็นกังวลมากว่ากระดูกซี่โครงของเขาจะหักหรือไม่ เพราะว่าบนพื้นนั้นฉันไม่เห็นรอยเลือดเลยแต่เกรงว่าเขานั้นอาจจะมีอาการเลือดคลั่งภายในร่างกาย

หากว่าสีชิงชวนตาย เท่ากับว่าฉันได้ทำร้ายคนคนหนึ่ง คนตระหนี่เช่นเขาจะต้องกลายเป็นผีมาคอยหลอกหลอนฉันอย่างแน่นอน

ฉันกลัวมาก กลัวจนเริ่มร้องไห้ออกมา “ตรงนี้เจ็บหรือเปล่า?”

ฉันเหยียดมือออกไปและสัมผัสตรงบริเวณกระดูกซี่โครงของเขา ฉันผ่อนแรงลงไปมาก กลัวว่าเขาจะกระโดดขึ้นเพราะความเจ็บปวด

แต่ทว่าเขากลับไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้ แม้แต่จะร้องออกมาก็ไม่มีเลยสักนิด

“สีชิงชวน ตรงนี้ไม่เจ็บใช่ไหม?”

“ถ้าคุณมาจับอีกครั้งผมก็จะเจ็บแล้ว!” ในที่สุดเขาก็เอ่ยออกมา

“คุณเจ็บจนชาแล้วใช่ไหม?”

“ต้องทำยังไงคุณถึงจะเงียบปาก?”

“คุณก็บอกฉันมาว่าตรงนี้น่ะเจ็บหรือเปล่า?”

“เจ็บมาก” เขากัดฟันตอบคำถามฉัน

โอ้ ก็สมเหตุสมผลดีแล้ว ฉันเงียบปากด้วยความเต็มใจ

ระยะเวลาสิบนาทีในระหว่างรอ หัวใจของฉันมีอาการเต้นระรัวและซับซ้อนเป็นอย่างมาก ฉันมองดูใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาที่กำลังนอนหงายอยู่ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขานั้นโดดเด่นมากจริงๆ

“สีชิงชวน หากคุณพิการ พวกเราก็จะไม่หย่ากัน ฉันจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต”

“ความหมายของคุณคือ ผมไม่เพียงแต่จะพิการเท่านั้นแต่ยังจะต้องทุกข์ยากไปพร้อมกับคุณตลอดชีวิตใช่ไหม?”

ฉันเสียใจมากที่ไม่มีแม้แต่ความพยายามที่จะรู้สึกโกรธเขา ไม่ว่าสีชิงชวนคนนี้เวลาปกติเขาจะน่าเกลียดน่าชังมากแค่ไหน แต่ในทุกครั้งที่ฉันเกิดปัญหา เขาจะเป็นคนแรกที่เข้ามาช่วยฉัน

เหตุผลหลักคือการตอบสนองที่เร็วที่สุดของเขา คนอื่นยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ แต่ทว่าเขานั้นกลับพุ่งตัวออกมาแล้ว

ครั้งนี้ คาดว่าร่างกายของเขานั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใด

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้าโศกเช่นนี้ เหมือนกับว่าสีชิงชวนกำลังจะต้องตายจริงๆอย่างไรอย่างนั้น

ความรู้สึกผิดภายในหัวใจของฉันนั้นหนักอึ้ง คนที่น่าเกลียดชังเช่นนี้ต้องมาตายเพราะฉัน ฉันเองก็รู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

ฉันร้องไห้จนสีชิงชวนนั้นหมดความอดทน “คุณกลับห้องของตัวเองไป ผมยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกสักหน่อย”

“ไม่ไป” ฉันร้องไห้จนภาพตรงหน้าพร่าเลือน สีชิงชวนในสายตาของฉันนั้นมองเห็นไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรนัก

“คุณเช็ดหน้าของคุณหน่อย เหมือนผีสางอย่างไรอย่างนั้น”

ฉันค้นหาทั่วกระเป๋าของฉัน กระดาษทิชชูเพียงครึ่งแผ่นก็ยังหาไม่พบ

“ในกระเป๋าเสื้อโค้ทผมมีผ้าเช็ดหน้าอยู่”

ฉันร้องไห้และเดินไปหาเสื้อโค้ทที่เขาทิ้งไว้บนพื้น จากนั้นฉันก็พบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ด้านใน

ฉันสะอึกสะอื้นร้องไห้สั่งน้ำมูกและเช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้าที่เป็นผ้าไหมของเขา ร้องไห้งอแงอยู่อย่างนั้น “คุณเป็นผู้ชายแมนขนาดนี้พกผ้าเช็ดหน้าติดตัวได้ยังไงกัน?”

คาดว่าเขาเองก็เกียจคร้านเกินกว่าจะตอบฉัน เขาใช้ความเงียบแสดงท่าทีต่อต้าน

ผ้าเช็ดหน้าของเขามีประโยชน์มาก ใบหน้าของฉันถูกเช็ดจนสะอาดสะอ้าน

จากนั้นหมอก็มาถึง เขาคุกเข่าลงบนพื้นและทำการตรวจร่างกายสีชิงชวน

“กระดูกซี่โครงไม่หัก” หมอบอกกับฉัน “ผมจะตรวจบริเวณอื่น”

เขาจับและสัมผัสไปยังส่วนอื่นบนร่างกายของสีชิงชวน “กระดูกขาไม่หัก ข้อเท้าไม่หัก กระดูกบริเวณคอไม่เป็นอะไร กระดูกสันหลังส่วนเอวก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร คุณชายสาม คุณยังจะนอนอยู่ตรงนี้ไปเพื่ออะไร?”