พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 160

“ฉันกลัวจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยโกหกเลย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ไม่เคยโกหก?”

"อืม"

“แล้วคุณรู้สึกยังไงกับผม?” ในเวลานี้จู่ๆเขาก็เอ่ยถามคำถามนี้กับฉัน

“อะไรนะ?”

“ไม่ใช่ว่าคุณไม่เคยโกหกหรือไง?”

“หรือว่าผมถามแบบนี้ คุณตกหลุมรักผมแล้วใช่ไหม?”

“คุณคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ชอบผู้ชายแบบคุณเลย คุณหยิ่งยโส เป็นจอมบงการและทะนงตัวเกินไป คนอย่างคุณน่ะในนิยายรักมันล้าสมัยไปแล้ว”

ฉันโพล่งออกไปไม่ทันคิด จากนั้นฉันรู้สึกเสียใจอย่างมาก

คนที่ชอบน้อยใจอย่างสีชิงชวน จะต้องเก็บความแค้นไว้แน่นอน

ฉันยังไม่ทันที่จะรู้สึกกลัว ฉันพบว่าฉันได้ขับรถผ่านทางแยกนั้นมาแล้วและตำรวจจราจรถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

“ฉันขับผ่านมาแล้ว!” เธอร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ “ตำรวจจราจรนั้นไม่ได้สกัดกั้นฉัน”

“คนแบบคุณนี่เรียกว่าวัวสันหลังหวะ[1] คุณขับรถอยู่บนถนนอยู่ดีๆ เขาจะมาสกัดกั้นคุณทำไม?”

ตอนนี้ขับผ่านไปแล้ว เขาจะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น

ทันใดนั้นเขาก็กอดอกแล้วหันกลับมามองฉัน “ทะนงตัวเกินไป? หยิ่งยโส เป็นจอมบงการ？”

ฉันรู้ว่าเขานั้นอาฆาตแค้น ฉันเอ่ยเย้ยหยันใส่เขา “ไม่ใช่ว่าคุณจงใจพูดคุยกับฉันเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของฉันและปล่อยให้ฉันขับรถผ่านไปไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ผมไม่ได้ให้คุณพูดจาว่าร้ายใส่ผม”

“คุณให้ฉันพูดนี่ ฉันไม่สามารถโกหกได้หรอก” ฉันเหยียบคันเร่งอย่างแรง สีชิงชวนหงายหลังและแผ่นหลังของเขากระแทกกับเบาะเก้าอี้ เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“เซียวเซิง！”

เขาคงอยากจะฆ่าฉันมาก ฉันรู้

วิลล่าของสีชิงชวนนั้นอยู่ในเขตหรูหราระดับไฮเอนด์ ฉันรู้ว่านี่เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่พัฒนาโดยสีซื่อ ซึ่งที่ดินทุกตารางนิ้วต้องใช้เงินจำนวนมากและราคาแพงมาก

ฉันขับรถเข้าไป ประตูโรงรถเปิดเองโดยอัตโนมัติ หลังจากขับรถเข้าไปแล้วเราก็ตรงขึ้นไปยังชั้นสอง เมื่อพวกเราลงจากรถภาพตรงหน้าคือประตูกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานของระเบียงบนชั้นสองของวิลล่า

วิลล่าของสีชิงชวนนั้นคล้ายกับที่ฉันจินตนาการไว้ ขนาดใหญ่มาก ตกแต่งอย่างหรูหรา สามารถใช้คำว่าหรูหราไฮโซมาอธิบายได้

ฉันเป็นเหมือนคนบ้านนอกที่เดินทางเข้ามาในเมืองหลวงอย่างไรอย่างนั้น วิลล่าของสีชิงชวนไม่เพียงได้รับการตกแต่งอย่างงดงามและประณีตเท่านั้น แต่ยังให้ความรู้สึกถึงความล้ำสมัยของเทคโนโลยีอีกด้วย

เขาดีดนิ้ว ประตูก็เปิดโดยอัตโนมัติ มีบางสิ่งยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับถาดรอง ตัวอ้วน ผิวขาว ตากลม ไม่ใช่แม่บ้าน แต่เป็นหุ่นยนต์มนุษย์

มันกำลังพูดคุยกับพวกเรา เสียงนั้นไม่ใช่น้ำเสียงของมนุษย์ต่างดาวที่พูดทีละคำ แต่เป็นเสียงที่ไพเราะของพี่จื้อหลิง

ฉันจ้องมองมันเป็นเวลาสองวินาที ฉันยังไม่ทันจะพูด หุ่นยนต์มนุษย์ก็เอ่ย “สวัสดี ฉันชื่ออลิซาเบธ”

“สวัสดียัยเบธ” ฉันกล่าวทักทายมันด้วยความจริงใจ

“ไม่ ฉันชื่ออลิซาเบธ”

ฉันไม่แปลกใจเลยที่มีหุ่นยนต์ไฮเทคเช่นนี้ในวิลล่าของสีชิงชวน สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือเห็นได้ชัดว่านั่นคือยัยเบธแต่ทว่าเข้ากับเสียงของพี่จื้อหลิง เมื่อฟังแล้วดูเพี้ยนมาก

“หุ่นยนต์ตัวนี้เป็นของคุณเหรอ?”

“หรือว่าเป็นของคุณกันล่ะ?” สีชิงชวนเดินเข้าไปลูบศีรษะของมัน “สวัสดียัยเบธ”

“สวัสดีเจ้านายสุดหล่อของฉัน ฉันชื่ออลิซาเบธ”

ฉันเดินตามหลังสีชิงชวน “คุณตั้งค่าให้มันน่าขยะแขยงแบบนี้ได้อย่างไร เจ้านายสุดหล่อ”

“มันมีรูปแบบการทักทายผมมากมาย”

“อาทิเช่น”

“ราชาผู้สูงส่งของฉัน เทพบุตรแห่งสวรรค์ของฉัน ประมาณนี้”

“น่าคลื่นไส้มาก”

เมื่อเดินไปยังทางเดิน สีชิงชวนออกคำสั่งกับหุ่นยนต์ “คุณพาแม่บ้านคนนี้ลงไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเสียหน่อย ผมจะขึ้นไปนอน”

“พูดให้ชัด คุณก็ทำได้แค่นอนเฉยๆ”