พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 161

“คุณจะทำตามใจโดยไม่คิดจะถามผมหน่อยเหรอว่าผมอยากกินอะไร? ”

“ในตู้เย็นมีอะไรก็ทำอันนั้นแหละ ถ้าคุณจะกินซุปทะเลสี่สหายที่นี่ไม่มี”

“เซียวเซิง” เสียงของสีชิงชวนที่อยู่ในลำโพงฟังดูแปลกใจเล็กน้อย “จู่ๆ ตอนนี้คุณก็ปากดีขึ้นมาแล้วเหรอ? ”

“ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ” ฉันเอ่ยเสียงเบา ช่างเถอะ ดูจากที่เขาล้มจนหน้ากลายเป็นแบบนี้เพราะฉัน ฉันจะตามใจเขาก็แล้วกัน “คุณอยากกินอะไร? ”

“อวี๋เฉียนฟ่านคืออะไร? ”

“คุณไม่ได้เรียนมัธยมมาเหรอ? มีบทเรียนหนึ่งที่เกี่ยวกับเรื่องอวี๋เฉียนฟ่าน”

“อย่ามาบอกผมนะว่าคุณรู้จักอาหารจานนี้เพราะแค่เห็นจากหนังสือเรียนเท่านั้น”

“ใครบอกล่ะ ฉันทำเป็น เมื่อก่อนแม่จะพาฉันไปเก็บฝักต้นเอล์ม จากนั้นก็จะเอากลับมาทำอาหารให้ฉันกิน มันอร่อยมาก”

“อื้ม งั้นเย็นนี้ก็กินอันนี้แหละ”

“ในตู้เย็นของคุณไม่มีฝักต้นเอล์ม”

“ในสวนดอกไม้มีต้นเอล์มอยู่”

“ฉันปีนขึ้นไปไม่ได้”

“ต้นมันเตี้ยมาก”

หลังจากที่สีชิงชวนพูดประโยคนี้จบปลายสายก็เงียบไป

“สีชิงชวน สีชิงชวน! ” ไม่ว่าฉันจะเรียกเขาอย่างไร เขาก็ไม่สนใจฉันเลย

ฉันเอ่ยเรียกเสียงดัง หุ่นยนต์ที่อยู่ข้างๆ บอกกับฉันว่า “เจ้านายสุดหล่ออยู่ข้างบนค่ะ”

“เธอไม่ควรชื่อว่าอลิซาเบธ เธอควรชื่อว่าอลิเซ่อเบธ”

ฉันหาตะกร้าใบหนึ่งมาจากในครัว ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ตอนนี้ฉันเป็นสาวใช้ของสีชิงชวนล่ะ เขาอยากทานอวี๋เฉียนฟ่าน ต่อให้เขาจะอยากทานเนื้อมังกรฉันก็ต้องคิดหาวิธีทำให้เขาให้ได้

ฉันถือตะกร้าเดินไปที่สวนดอกไม้ และพบเข้ากับต้นเอล์มขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางของสวนดอกไม้จริงๆ ต้นเอล์มต้นนี้ไม่เหมือนกับต้นที่ตระกูลสีต้นนั้น ต้นเอล์มต้นนี้ต้นใหญ่มากแต่กลับเตี้ยมาก แค่ฉันเหยียบลงบนลำต้นที่ใหญ่และแข็งแรงก็สูงพอจะเก็บฝักต้นเอล์มที่ประดับอยู่เต็มปลายกิ่งได้แล้ว

ฝักต้นเอล์มพวกนี้อวบอ้วนมากจริงๆ พวกมันห้อยเป็นพวงๆ อยู่เต็มกิ่งไม้เหมือนพวงองุ่นสีเขียว

ฉันเองก็ไม่ได้ทานฝักต้นเอล์มมานานมากๆ แล้วเหมือนกัน ตอนเด็กๆ คุณแม่จะพาฉันกับคุณพ่อไปเก็บฝักต้นเอล์ม คุณพ่อจะให้ฉันขี่คอของท่าน จากนั้นฉันก็จะยื่นมือออกไปเด็ดมา

หลังจากนั้นพวกเราก็จะเอาฝักต้นเอล์มกลับบ้านมาล้างให้สะอาดและทำออกมาเป็นอาหารมากมายหลากหลายอย่าง

เอาฝักต้นเอล์มกับแป้งมาคลุกเคล้าให้เข้ากัน ใส่เครื่องปรุงต่างๆ ลงไปจากนั้นก็เอาไปนึ่งในหม้อจนสุก ก็จะออกมาเป็นอวี๋เฉียนฟ่าน

หรือจะเอาฝักต้นเอล์มชุบด้วยแป้งและไข่จากนั้นก็เอาลงไปทอดในกระทะ กรอบนอกนุ่มใน ก็อร่อยมากเช่นกัน

แต่ถึงอย่างไรฝักต้นเอล์มก็เป็นผักป่าที่คนธรรมดาทั่วไปทาน ก็ไม่รู้ว่าจะถูกปากสีชิงชวนไหม เขาเอาใจยากมาก

ฉันเหยียบลงบนลำต้นหนาและแข็งแรงเพื่อปีนขึ้นไปเก็บฝักต้นเอล์ม ฝักต้นเอล์มพวงใหญ่มากทำให้เก็บได้ง่ายมาก ไม่นานก็เต็มตะกร้าแล้ว

เสียงของสีชิงชวนดังขึ้นเหนือหัวฉัน “อย่าโลภเกินไป ถ้าคุณตกลงมาเดี๋ยวผมจะไม่มีคนใช้เอา”

ฉันเงยหน้าขึ้นไป เขากำลังฟุบอยู่บนขอบหน้าต่างและมองลงมาที่ฉัน ฉันซวนเซไปมาจนเกือบจะล้มลงไป

เสียงของสีชิงชวนตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “เซียวเซิง คุณยืนให้มันดีๆ หน่อยสิ เวลาแบบนี้จะมองไปรอบๆ ทำไม? ”

เขาก็ยังจะทำตัวไม่มีเหตุผลอีกนะ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเพราะเขาคุยกับฉันจากข้างบนนั้นถึงทำให้ฉันต้องแบ่งความสนใจเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

“คุณรีบไปให้พ้นๆ หน้าฉันซะ! ”

ฉันหงุดหงิดมากจนอยากจะเอาตะกร้าฝักต้นเอล์มทุบเขาให้ตาย

ฉันกลับมาทำอาหารที่ครัว ในห้องครัวของพวกเขาไม่เพียงแต่จะมีเครื่องล้างจานเท่านั้น แต่ยังมีเครื่องล้างผักอีกด้วย เพียงแค่เอาฝักต้นเอล์มใส่ลงไป หลังจากนั้นก็นั่งรอให้เครื่องล้างผักล้างฝักต้นเอล์มให้สะอาดได้เลย

ฉันไม่ได้ทำอาหารมานานมากแล้ว แต่อันที่จริงแล้วฉันชอบทำอาหารมาก การได้จดจ่อกับการทำเรื่องเรื่องหนึ่ง ได้เห็นวัตถุดิบกลายเป็นอาหารเลิศรส การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขมาก

เพียงแต่ยัยเซ่อเบธนั่นคอยมองฉันจากด้านข้างอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฉันหงุดหงิดมาก

เมื่อฝักต้นเอล์มล้างเสร็จแล้วฉันก็เอาออกมาคลุกกับแป้ง ยัยเซ่อเบธใช้ดวงตาโตๆ ของมันกวาดตามองฝักต้นเอล์มของฉัน มองอยู่นานและพูดขึ้นมาว่า “วัตถุดิบไม่ทราบที่มา วัตถุดิบไม่ทราบที่มา สาวใช้ อย่าทำอาหารแสลง”

“ในฐานข้อมูลของเธอแม้แต่ฝักต้นเอล์มก็ไม่มีเหรอ? ”

“เงินเอล์ม2 คือเงินอะไร? เงินดอลลาร์สหรัฐ เงินปอนด์ เงินฟรังก์ เงินด่งเวียดนาม...”

ฉันขี้เกียจจะพูดกับมัน ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องไปอธิบายกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง

ฉันใช้แป้งขนมปังคลุกกับฝักต้นเอล์ม หลังจากนั้นก็นำลงไปนึ่งในซึ้ง ต่อไปก็ไปทำเครื่องปรุง