พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 167

ฉันกลัวเหลือเกินว่าหากเล่านิทานให้เขาฟังต่อ เขาจะจูบฉันอีกครั้ง ถึงแม้ฉันไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์จูบของเขา แต่มันก็อันตรายมาก

ฉันพยายามงัดสิ่งที่มีอยู่ในสมองออกมา “คุณอยากฟังนิทานอะไร?”

“แล้วแต่”

“คุณรู้ไหมถ้ากว้างเกินไป ฉันจะค้นหาในฐานข้อมูลไม่เจอ”

“งั้นก็เล่าว่าคุณเติบโตมายังไง”

“มันน่าฟังตรงไหน?” นิทานการเติบโตของฉันแบ่งได้สองช่วง ช่วงแรกคือตอนที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคุณแม่ แล้วมีคุณพ่อมาหาพวกเราเป็นประจำ บางครั้งยังพักกับพวกเราหลายวันติด ในหนึ่งสัปดาห์ ท่านจะมาพักสามถึงสี่วัน ตอนนั้นฉันมีความสุขมาก

ช่วงหลังคือตอนที่กลับไปอยู่ในบ้านตระกูลเซียว และความสุขมันก็จากฉันไปแล้วไม่ยอมกลับมาอีกเลย

ฉันคิดใคร่ครวญ “งั้นฉันเล่าเรื่องของฉันกับเซียวซือให้ฟังนะ”

“แล้วแต่”

ปากเขาบอกว่าแล้วแต่ ทว่าในใจคงอยากฟังเรื่องที่เกี่ยวกับเซียวซือแน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่อยากฟังเรื่องของฉันแล้ว

“ครั้งแรกที่ฉันเห็นเซียวซือ ตอนนั้นฉันอายุสิบหกปี ส่วนพี่เขาอายุสิบแปดปี” สมองฉันปรากฏภาพในวันวาน “ตอนนี้ฉันยังจำได้ดีว่าพี่ใส่เสื้อสีขาว เป็นเสื้อเดรสสีขาว ขนแกะ แล้วใส่รองเท้าบูทสีขาว ขอบรองเท้าบูทยังมีขนสุนัขจิ้งจอกสีขาวประดับด้วย แล้วก็ใส่เสื้อคลุมอีกชั้นหนึ่ง ตอนนั้นฉันร้องในใจว่า ว้าว!สโนว์ไวท์”

“เท่าที่ผมรู้ สโนว์ไวท์ไม่ได้ใส่ชุดสีขาว แต่ได้ชื่อนี้เพราะผิวขาวผุดผ่องดุจหิมะ”

“คิกๆ ที่แท้คุณก็มีวัยเด็กกับเขาด้วย” ฉันบาดเจ็บ เขาคงไม่ใจร้ายกับฉันหรอกมั้ง ดังนั้นฉันจึงใจกล้าขึ้นมา

“เล่าต่อ”

“ตอนแรกฉันก็เรียกพี่เค้าเป็นชื่อสโนว์ไวท์ แต่ตอนหลังฉันเรียกว่าเจ้าหญิงหิมะน้ำแข็ง”

“ตอนนี้คุณกำลังจะฟ้องผมว่าเซียวซือเย็นชาเหมือนน้ำแข็งเหรอ?”

“ใครฟ้องคุณกัน? แต่เซียวซือให้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ฉันมองความรู้สึกจากใบหน้าเธอไม่ออกจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันเข้าไปอยู่กับพวกเธอ เธอจะรู้สึกยังไง ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเซียวซือยินดีต้อนรับฉันหรือเปล่า?”

“คุณคิดแบบนี้” สีชิงชวนหัวเราะเย็นอีกครั้ง “แสดงว่าคุณโง่มาก”

“ทำไม?” เพราะความป่วนของเขาทำให้ฉันหายง่วงแล้ว ฉันเปิดตาขึ้นแล้วมองเขา

“ผู้หญิงคนไหนจะชอบให้คนอื่นมาแบ่งความรักจากพ่อกัน?”

“ตอนแรกก็ต้องมีอคติกันบ้างแหละ แต่เซียวซือยังดี เธอไม่เคยแกล้งฉัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกับฉันด้วย ในความทรงจำของฉันมีเพียงครั้งเดียวที่เธอยอมคุยกับฉัน วันที่เซ่นไหว้วิญญาณคุณพ่อหลังทำพิธีฝังแล้ว เธอเรียกฉันกลับไปกินข้าวด้วยกัน วันนั้นเธอคุยกับฉันเยอะเลย และยังขับรถมาส่งฉันด้วย อันที่จริงฉันรู้สึกว่าเซียวซือเป็นคนอ่อนโยนคนหนึ่ง แต่ไม่ค่อยชอบแสดงออกเท่านั้นเอง”

“เซียวซือเรียกคุณกลับไปเพื่อเซ่นไหว้พ่อคุณอย่างเดียวเหรอ?”

“ยังให้ฉันเซ็นหนังสือโอนย้ายกรรมสิทธิ์ด้วย แม่เลี้ยงโอนกรรมสิทธิ์บ้านของแม่ฉันให้ฉัน ฉันคิดว่าต้องเป็นผลงานของเซียวซือแน่ๆ”

ทันใดนั้นสีชิงชวนก็ไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องหน้าฉัน

ฉันแปลกใจกับแววตาของเขามาก “ทำไมเหรอ?”

“ไม่มีอะไร คุณแค่โง่กว่าที่ผมคิดเยอะเลย”

เขาไม่เหยียดฉันสักวันไม่ได้เชียวหรือ?

ฉันเลือกที่จะหุบปาก “ฉันไม่เล่าแล้ว ฉันจะนอน”

“คุณไม่อยากรู้เรื่องของผมกับเซียวซือเหรอ?”

“ไม่อยาก” ประวัติเจ้าชู้ของสีชิงชวนมีเป็นกอง ฉันขี้เกียจรับรู้

ทันใดนั้นเขาก็โอบเอวฉัน ใบหน้าหล่อของเขาเข้าใกล้ฉัน

ฉันสัมผัสความอันตรายที่มาเยือนได้ รีบพูดเสียงดังอย่างรู้ทันว่า “ฉันอยากฟัง อยากฟัง”

“สายแล้ว” ริมฝีปากเขาประกบริมฝีปากฉันเรียบร้อย

ทำไมมาอีกแล้วล่ะ?

การจูบครั้งนี้ของสีชิงชวนเป็นแนวรุกราน ฉันเกือบหายใจไม่ออก

ในห้วงอารมณ์ของความหื่นกระหายของเขา เขาไปแตะต้องไหล่ของฉัน ฉันเจ็บจนต้องร้องออกมา เขาได้ยินก็รีบปล่อยฉันทันที แต่เพลิงราคะในแววตายังไม่ได้เลือนหาย

“ผมทำคุณเจ็บเหรอ?”

“คุณทายดูสิ” ฉันเจ็บจนหน้าผากกระตุกแล้ว

เขายื่นแขนมาอย่างคนจิตใจดี “คุณนอนบนแขนผมสิ จะได้เปลี่ยนท่านอน”

ฉันทำตามที่เขาบอก ฉันนอนพิงแขนอันแข็งแกร่งของเขาแล้วรู้สึกสบายสุดๆ

“ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องสร้างภาพ คุณไม่จำเป็นต้องเอาใจใส่ขนาดนี้ก็ได้”

“หุบปาก” เขาวางคางบนหน้าผากของฉัน รู้สึกถูกทิ่มนิดๆ