พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 171

หนีอีโจวเป็นคนโง่หรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่เรื่องนี้ที่ทำไปมันค่อนข้างรุนแรงจริงๆ ที่สีชิงชวนพูดมันฟังดูมีเหตุผลทุกคำ เขายกสิทธิ์ในการเลือกให้ฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันปวดหัวได้ไม่หยุดจริงๆ

ถ้าฉันไม่ยอมมอบอำนาจให้หนีอีโจว งั้นถ้าแพ้คดีความขึ้นมา ถึงตอนนั้นหนีอีโจวคงเป็นทนายไม่ได้อีก อนาคตเขาดับแน่นอน หรือฉันจะต้องฝืนใจบอกว่าฉันเป็นคนมอบอำนาจให้หนีอีโจวฟ้องสีชิงชวนเองเหรอ?

ในใจฉันรู้สึกสับสนวุ่นวาย เหมือนกับสนามหญ้าขนาดใหญ่ที่มีต้นหญ้าสูงยาวแห่งหนึ่งที่อยู่ๆ ก็มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งลงมาจอด ลมจากใบพัดพัดต้นหญ้าบนสนามหญ้าจนมันยุ่งเหยิงไปหมด

สีชิงชวนนวดให้ฉันเสร็จและออกจากห้องฉันไปเมื่อไหร่ฉันก็ยังไม่รู้ ฉันนอนคว่ำคนเดียวอยู่นานจนคอแข็งจึงค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งตัวตรง คิดไปคิดมาก็โทรไปหาหนีอีโจว

เขากำลังยุ่ง น้ำเสียงที่พูดออกมาเหมือนกำลังใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้กับแก้ม “ฮัลโหล เซียวเซิง”

“คุณยุ่งอยู่เหรอ?”

“ประชุมเล็กๆ น่ะ”

“งั้นอีกแป๊บหนึ่งฉันค่อยโทรไปดีกว่า”

“ไม่เป็นไร ผมออกมาคุยกับคุณข้างนอก”

ฉันเดินออกไปมองที่ประตูอย่างกล้าๆ กลัวๆ สีชิงชวนไม่ได้อยู่ด้านนอก ฉันจึงล็อกประตูจากด้านในแล้วหลบเข้าไปในห้องนอน น้ำเสียงของหนีอีโจวกลับมาเป็นปกติแล้ว “ฮัลโหล เซียวเซิง”

“คุณฟ้องหย่าสีชิงชวนในนามของฉันเหรอ?”

“อืม คุณรู้แล้วเหรอ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “ใช่ ครั้งก่อนเราคุยกันเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“คุยกันเมื่อไหร่?”

“ไม่เหรอ เซียวเซิง ช่วงนี้คุณเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“เดี๋ยวนะ อีโจว” ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณแค่พูดขึ้นกับฉัน แต่ฉันยังไม่ได้ตกลงเลย”

“คุณลังเลแล้วใจอ่อนตลอด นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด คุณไม่ได้ต้องการไปจากสีชิงชวนเหรอ? คุณอยากอยู่ข้างๆ เขาแบบไม่มีเกียรติแบบนี้เหรอ?”

ฉันไม่ได้คิดว่าจะอยู่ข้างกายสีชิงชวน แต่มันก็ไม่ได้นับว่าไม่มีเกียรติสักหน่อย ถึงสีชิงชวนจะไม่ใช่คนอบอุ่นและเอาใจใส่อะไรสักเท่าไหร่ แต่หลายๆ เรื่องที่ทำช่วงนี้มันก็ไม่ค่อยเหมาะสมนัก เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน

“อีโจว เรื่องของสีชิงชวนกับป๋ออวี่มันไม่ใช่แบบที่พวกเราคิด ฉันเข้าใจผิดตั้งแต่แรก ความสัมพันธ์ของเขากับป๋ออวี่มันไม่ใช่แบบนั้น”

“ ใครบอกคุณ? ผู้ช่วยของเขาหรือเขาบอกเอง? เซียวเซิง ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าคุณเป็นคนเชื่อคนง่าย นี่มันเป็นการเดินเกมของพวกเขา ให้ป๋ออวี่มาเคลียร์กับคุณก่อน แล้วสีชิงชวนก็ค่อยใช้บุญคุณและความน่าเกรงขามกับคุณไปพร้อมๆ กัน”

“ไม่” ฉันปวดทั้งหัว ปวดทั้งหลัง “เอาเป็นว่าคุณถอนฟ้องซะ ไม่ต้องฟ้องร้อง ไม่งั้นถ้าคุณชนะสีชิงชวนไม่ได้ คุณก็เป็นทนายต่อไปไม่ได้”

“ผมจะแพ้ได้ไง? ก็มันเป็นเพราะว่าผมมีความเชื่อมั่นว่าผมจะชนะไงผมถึงได้ฟ้องเขา”

“แต่ฉันไม่ได้มอบอำนาจให้คุณ คุณทำไปโดยที่ฉันไม่รู้ อ้อใช่ คุณใช้ชื่อฉันได้ยังไง ไม่ว่ายังไงก็ต้องใช้ลายเซ็นที่ฉันเป็นคนเซ็นเองไม่ใช่เหรอ?”

“เฉียวอี้เอาตราประทับของคุณให้ผม”

เฉียวอี้ยัยคนสมองเลอะเลือน เดี๋ยวฉันจะด่าเธอให้เข็ดเลยคอยดู

“ยังไม่ได้ผ่านการยินยอมจากฉัน ถ้าสีชิงชวนให้ฉันขึ้นศาลไปเป็นพยาน คุณจะลำบากเอาได้”

“ถ้างั้น” หนีอีโจวเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง “คุณจะไปเหรอ?”

นี่มันเป็นสอบปากคำด้วยการทรมานจิตใจชัดๆ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรตอบยังไง