พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 196

“กินอาหารค่ำง่ายๆ อายุจะยืนยาว” ฉันดื่มเครื่องดื่มไปอึกหนึ่ง รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆ อร่อยมาก

ป๋ออวี่มองมาที่ฉัน เมฆหลากสีสันบนท้องฟ้าสะท้อนในดวงตาของเขา ฉากที่งดงามปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ทำไมนัยต์ตาของป๋ออวี่ถึงได้มีภาพที่งดงาม

สีชิงชวนนั้นเป็นเปลวเพลิงนรกบนโลกมนุษย์ นัยต์ตาของเขาลุกโชนด้วยเปลวไฟอยู่เสมอ เปลวไฟที่สามารถแผดเผาผู้คนให้กลายเป็นเพียงขี้เถ้าได้

“อาหารค่ำมีอาหารทะเลมากมาย มีกุ้งมังกรสดใหม่เยอะแยะเลยด้วย ไปกินอาหารที่โต๊ะด้วยกันเถอะ!”

“ไม่รบกวนพวกเขาดีกว่า” ฉันกล่าว “ฉันคิดว่ากุ้งมังกรตัวใหญ่อร่อยไม่เท่ากับกุ้งมังกรตัวเล็ก ทำไมคนเราถึงได้ชอบกินตัวใหญ่กัน?”

“ปัญหานี้” ป๋ออวี่กัดหลอดดูด หลอดดูดสีแดงก็เปื้อนริมฝีปากของเขาและเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “หากถามคนทุกคน คนทุกคนต่างก็มีความชอบที่แตกต่างกัน”

“ป๋ออวี่” ฉันมีปัญหาที่อยากจะถามเขามาโดยตลอด “ในเมื่อคุณไม่ชอบผู้ชาย งั้นคุณชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ? ถ้าหากครั้งนั้นไม่ใช่ว่าฉันสร้างความวุ่นวาย เป็นไปได้ไหมว่าคุณจะตกหลุมรักเคอเหม่ยซู?”

บนเส้นผมของเขากระทบด้วยแสงระยิบระยับ ผมหน้าม้าที่ยังไม่ได้จัดทรงของเขานั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

เขาไม่ได้ตอบคำถามในทันที ฉันคิดว่าฉันทำอะไรกะทันหันเกินไป อยู่ดีๆก็เอ่ยถามคำถามแบบนี้กับเขา

“ขอโทษด้วย ฉันถามอะไรที่ไม่ควรถามใช่ไหม?”

เขายิ้มและส่ายศีรษะให้แก่ฉัน “ผมกำลังใช้ความคิดอยู่น่ะ คำถามนี้ก็ต้องตอบอย่างจริงจัง ถึงแม้ว่าในตอนแรกผมจะไม่เชื่อในเรื่องรักแรกพบก็ตาม แต่ผมกับเคอเหม่ยซูนั้นได้พบกันหลายครั้ง ผมไม่มีท่าทีว่าจะชอบเธอเลย ดังนั้นในอนาคตผมคิดว่าความเป็นไปได้ที่จะตกหลุมรักเธอจะยิ่งลดน้อยลง”

“ตอนแรกไม่เชื่อในรักแรกพบ งั้นตอนนี้ล่ะ เชื่อแล้วหรือยัง?” ฉันจับผิดข้อบกพร่องในคำพูดของเขาได้อย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มของป๋ออวี่นั้นอ่อนโยนดุจเมฆหมอกหลากสีสันที่งดงามอยู่บนฝากฟ้า “ใช่ ผมเชื่อว่าบนโลกนี้มีรักแรกพบ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครหรือมีสถานะอย่างไรก็ตาม”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก อ่อนโยนเสียจนหัวใจของฉันเคลิบเคลิ้มไปพร้อมกับเขา ฉันจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่กระทบด้วยแสงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน “งั้นความหมายที่คุณพูดมา ตอนนี้ภายในหัวใจของคุณมีคนรักที่เป็นรักแรกพบแล้วงั้นเหรอ?”

รอยยิ้มของเขาปรากฏลักยิ้มเล็กๆทำให้ผู้คนหลงใหลและเคลิ้มไปกับเขา ฉันไม่เคยเห็นป๋ออวี่ยิ้มแบบนี้มาก่อนเลย

“เป็นผู้หญิงเหรอ?” ฉันเอ่ยถามเขาอย่างระมัดระวัง

ยิ้มของเขานั้นอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น “แน่นอน ผมไม่ได้ชอบผู้ชายเสียหน่อย”

“ขอโทษด้วย”

ฉันกินขนมปังและดื่มน้ำผลไม้หมดแล้ว อันที่จริงฉันยังไม่อิ่ม

ฉันวางแก้วไว้บนดาดฟ้าของเรือ จากนั้นฉันงอขาและกอดเข่าด้วยมือทั้งสองข้าง โชคดีที่ฉันใส่กระโปรงยาว ไม่ว่าจะนั่งท่าไหนฉันก็สามารถนั่งได้ทั้งนั้น

ลมพัดชายกระโปรงของฉันพลิ้วไหว ชุดเดรสที่ฉันสวมอยู่นั้นสีชิงชวนเป็นคนเลือกให้ฉัน ชุดเดรสสีฟ้าอ่อน เมื่อครู่ฉันยืนอยู่บริเวณราวจับของเรือ ฉันแทบจะจมดิ่งอยู่ภายใต้น้ำทะเลสีฟ้าคราม

ฉันและป๋ออวี่อยู่ท่ามกลางความเงียบสงบเช่นนี้แล้วรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก ออร่ารังสีของป๋ออวี่นั้นอ่อนโยนไม่ใช่ออร่าของการกดขี่ข่มเหง

ฉันมองพระอาทิตย์ตกดินด้วยท่าทีเหม่อลอย คาดหวังว่าพระอาทิตย์จะตกลงสู่ระดับน้ำพร้อมกับเสียงร้อง เหมือนกับว่ากำลังจะตกสู่ห้วงทะเลอย่างไรอย่างนั้น

ฉันไม่เคยดูพระอาทิตย์ตกดินเช่นนี้มาก่อน แต่ทว่าเสียงของสีชิงชวนกลับเป็นเสมือนเสียงฟ้าร้องที่อยู่เหนือศีรษะของฉัน “ตามหาจนทั่วเรือ เกือบให้กัปตันใช้โทรโข่งเรียกตามหาตัวคุณแล้ว คุณกลับมาหลบอยู่ที่นี่”

ทัศนียภาพที่เงียบสงบถูกสีชิงชวนทำลายจนหมดสิ้น ฉันเงยหน้าขึ้น เขายืนอยู่ตรงราวจับของเรือและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

เสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีฟ้าอ่อนและกางเกงทรงหลวมสีขาว ในทิวทัศน์ทะเลและท้องฟ้าที่สวยงามนี้ เขาไม่ได้ดูเกะกะขวางตาเลยสักนิด ราวกับว่าเขากลมกลืนไปกับภาพที่สวยงามนี้อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อสีชิงชวนไม่พูดไม่แสดงท่าทีโกรธ เชานั้นเป็นเหมือนภาพวาดภาพหนึ่ง

แต่ทว่า เมื่อเขาเอ่ยปาก น้ำเสียงที่เย็นชาและเย้ยหยันของเขาได้ทำลายภาพทั้งหมดภายในทันที มีพลังเทียบเท่ากับระเบิดปรมาณู

ฉันลุกขึ้นยืน ใครจะรู้ว่าฉันกลับเรอออกมา ฉันยกมือขึ้นปิดปากทันใดและจ้องมองไปทางเขา

เขาขมวดคิ้วแน่น “เมื่อกี้คุณขโมยปลาในทะเลมากินเหรอ?”