พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 195

ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าห้องจะใหญ่และหรูหราขนาดนี้ เหมือนกับโรงแรมห้าดาวก็ไม่ปาน

ฉันคิดว่าเรือสำราญที่ฉันนั่งครั้งก่อนนั้นหรูหรามากแล้ว แต่ทว่าเรือสำราญลำก่อนกับลำนี้เทียบกันไม่ได้เลย

ฉันทอดถอนหายใจ ป๋ออวี่นำยามาให้กับฉัน มอบให้ฉันสองเม็ด “ยานี้มีประสิทธิภาพมาก เมื่อกินแล้วก็หลับเลย เมื่อตื่นมาแล้วก็จะไม่รู้สึกอะไร”

“ขอบคุณ คุณละเอียดรอบคอบมาก พกยาติดตัวมาด้วย”

“คุณสีบอกให้ผมพกมาครับ เขาบอกว่าคุณเมาเรือ”

“ไม่ต้องยกความดีความชอบให้กับสีชิงชวนหรอก ไหนเล่าที่เขาจะจิตใจดีแบบนั้น?”

ป๋ออวี่ยิ้มให้ฉันอย่างสุภาพ เขามองดูฉันกินยา

“งั้นคุณนอนพักสักหน่อยเถอะครับ”

ป๋ออวี่เดินจากไป ฉันนอนอยู่บนเตียง อันที่จริงเรือลำนี้แล่นได้สงบและนิ่งมาก แต่ฉันรู้สึกว่ามันโคลงเคลง

ฉันผล็อยหลับไปและฉันฝัน

ฉันฝันว่าเรือลำนี้เจอภูเขาน้ำแข็งและจมลงเหมือนกับเรือไททานิค มีห่วงยางชูชีพเพียงอันเดียวเท่านั้น สีชิงชวนมอบให้กับฉัน จากนั้นตัวเขาก็จมลงก้นทะเล

ฉันตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้อง สีชิงชวนที่อยู่ข้างกายฉันมองมาที่ฉันด้วยท่าทีตกใจ “เป็นอะไรไป?”

เหงื่อเย็นเปียกชุ่มไปทั่วทั้งร่างกายของฉัน ฉันลุกขึ้นนั่ง หัวใจที่อยู่ภายในหน้าอกนั้นเต้นระรัว

“ทำไมตะโกนเรียกชื่อผม แถมยังตะโกนเรียกเสียงดังอีกต่างหาก?” เขาจ้องมองฉัน

เขาร้ายกาจขนาดนี้ จะทิ้งฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตและมอบให้ฉันได้อย่างไรกัน เกรงว่าเมื่อถึงตอนนั้น เขาไม่เตะฉันออกก็นับว่าดีเท่าไรแล้ว!

ฉันอ้าปากค้างอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็หายใจอย่างเหนื่อยหอบ “ฉันฝันน่ะ”

“ฝันอะไร?”

“ฝันว่า” ฉันมองดูใบหน้าของเขาที่ยังคงซีดเซียวเล็กน้อย “เรือลำนี้ของพวกเราจม คุณเอาห่วงยางชูชีพของฉันไป”

เขารับฟังด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ใบหน้าของเขาไม่แสดงอาการใด “ไม่แปลกใจเลยที่คุณเรียกชื่อผมอีกทั้งยังกัดฟันและร้องไห้ กลัวว่าจะเป็นแบบนั้นเหรอ?”

ฉันร้องไห้เหรอ?

ฉันสัมผัสใบหน้าของฉัน ดูเหมือนว่าจะเปียกชื้นเล็กน้อย

ฉันเป็นอะไรไป ฝันร้ายแล้วตัวเองก็ร้องไห้ออกมา

“เฮอะ” เขาไม่เห็นด้วยกับฝันร้ายของฉันเป็นอย่างมาก “เรือไม่มีทางจม ต่อให้เรือจะจม ผมไม่มีทางใช้ห่วงยางชูชีพของคุณแน่ เพราะ” เขาลุกขึ้นจากเตียงของฉันและมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม “ก่อนที่เรือจะจมลงทะเล ผมก็คงจะเตะคุณลงทะเลไปก่อน”

ฉันไม่สามารถคาดหวังอะไรในตัวเขาได้ ฉันพลิกตัวและหลับตาลงด้วยความรู้สึกหดหู่

ฉันจะพูดอย่างไรดี สีชิงชวนเป็นคนที่ชอบทำตัวน่ารำคาญ เป็นปีศาจคอยบงการ และฉันเองที่ฝันไปว่าเขานั้นกลายเป็นคนดี เขาจะมอบห่วงยางชูชีพให้ฉันได้อย่างไร

ฝันไปเสียเถอะ!

“ผมกับเซียวซือเปิดประชุมกันนิดหน่อย คุณก็มาด้วยล่ะ”

ธาตุแท้คนบ้างานของสีชิงชวนนั้นถูกเปิดเผยออกมาอีกแล้ว ทุกชั่วโมงทุกขณะล้วนแต่จะประชุมงาน

แต่ทว่านับว่ายังโชคดีที่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกป่วยแล้ว ได้กินยาและนอนพัก ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายทั้งร่างกายและจิตใจ

ฉันลุกขึ้นและเดินตามสีชิงชวนไปห้องประชุมขนาดเล็ก ขนาดเล็กที่ว่ามานั้น สามารถจุคนได้ประมาณสิบถึงยี่สิบคน

พวกเขากำลังให้คะแนนความประทับใจแรกเริ่มที่มีต่อเรือสำราญ เซียวซือให้แบบสอบถามแก่ฉัน “เซียวเซิง คุณเองก็ต้องกรอกข้อมูลด้วย ความเห็นของคุณสำคัญมาก”

ตัวฉันเองรู้สึกว่าฉันไม่ใช่คนสำคัญ ขอบคุณเซียวซือที่มองฉันแบบนี้

ฉันเองก็ขีดเขียนไปอย่างส่งเดช กระทั่งสีชิงชวนใช้ด้ามปากกาเคาะศีรษะของฉัน “เซียวเซิง คุณคาดหวังให้มีห้องสูบบุหรี่ไหม?”

เอ่อ? ฉันตั้งใจกับการขีดเส้นนั้นของฉันนะ มีข้อความเขียนไว้ คุณคิดเห็นอย่างไรหากเรือลำนี้ไม่มีห้องสูบบุหรี่ หากคาดหวังให้มีโปรดทำการติ๊กเครื่องหมายถูก