พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 194

บางครั้งเวลาที่สีชิงชวนอยู่ต่อหน้าฉันเขานั้นดูเหมือนเด็กน้อย บ้างก็ก่อกวนอย่างไร้เหตุผล

ฉันผละตัวออกจากเขาเพื่อที่จะไปอาบน้ำ เมื่อฉันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยังคงนอนอยู่บนเตียง

ฉันครุ่นคิดและนั่งลงบริเวณข้างเตียง “ถ้าหากคุณไม่ต้องการไปจริงๆ ฉันจะบอกกับป๋ออวี่ วันนี้ไม่ไปแล้ว คุณนอนพักผ่อนเถอะ วันนี้ฉันจะต้องไปเซียวซื่อกรุ๊ป”

เขาหลับตา ฉันก็หันหลังกลับไปยังโต๊ะกาแฟเพื่อหยิบโทรศัพท์และโทรหาป๋ออวี่

ทันทีที่หยิบโทรศัพท์พลันได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปเห็นว่าสีชิงชวนได้ลุกขึ้นแล้ว เขาก้าวเท้ายาวตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างตัว

เห็นว่าท่าทีของเขานั้นไม่ค่อยจริงจังเท่าไรนัก ทว่าก้าวเท้ารวดเร็วกับกำลังบินอย่างไรอย่างนั้น

ป๋ออวี่ขับรถยนต์มารับพวกเรา เพียงมองแวบแรกก็เห็นถึงสีหน้าที่ดูไม่ดีนักของสีชิงชวน “คุณสีไม่สบายเข้าให้แล้ว ใบหน้าของเขาซีดเผือดเลย” ป๋ออวี่พูดคุยกับฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อืม ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เท่าไรหรอก ก็แค่กินบาร์บีคิวมากไปหน่อยเลยท้องเสียน่ะ” ฉันกล่าว

ป๋ออวี่จ้องมองฉันอย่างประหลาดใจ “คุณสีกินบาร์บีคิวเหรอ? บาร์บีคิวแบบไหน?”

“ก็แบบว่าตั้งแผงขายริมถนน” ฉันภูมิใจมาก ฉันสามารถพาสีชิงชวนไปกินบาร์บีคิวได้

ป๋ออวี่ตกตะลึง จ้องมองฉันอยู่ชั่วขณะ “คุณสีไม่เคยกินสิ่งของที่ตั้งขายอยู่ริมถนนเลย”

“เช่นนั้นเขาเลยท้องเสีย เขานี่ไม่มีภูมิต้านทานเลยสักนิด” ฉันส่ายศีรษะพลางถอนหายใจ “กินอีกสักสองสามครั้งก็คงจะดีขึ้น”

ป๋ออวี่ยังคงแสดงท่าทีเหมือนกับว่าไม่สามารถยอมรับได้ ทว่าเขานั้นไม่ใช่คนพูดมาก เช่นนั้นแล้วเขาจึงนิ่งเงียบ

สีชิงชวนดูเฉื่อยชาไร้เรี่ยวแรงอยู่ตลอดเวลา ซบศีรษะลงบนไหล่ของฉัน ฉันกลัวว่าศีรษะของเขาจะหล่นลงจากไหล่ของฉัน ฉันจึงใช้มือประคองศีรษะของเขาไว้ ศีรษะของเขาหนักมาก มือของฉันที่ประคองไว้นั้นรู้สึกชา

ในไม่ช้าก็มาถึงท่าเรือ ยังไม่ทันจะลงจากรถ ฉันเห็นเซียวซือกำลังยืนรอพวกเราอยู่ที่ท่าเรือ

เธอสวมชุดเดรสสีขาว บริเวณหัวไหล่นั้นประดับด้วยดอกไม้ที่กำลังจะผลิบาน ช่างงดงามมาก

เซียวซือเป็นเด็กผู้หญิงที่สวมชุดเดรสสีขาวแล้วดูดีและดูไม่เสแสร้งมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอมา เป็นเสมือนก้อนเมฆสีขาวท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม

ป๋ออวี่ลงจากรถก่อนและช่วยพวกเราเปิดประตูรถ จากนั้นสีชิงชวนลงจากรถเขายื่นมือมาให้ฉัน ฉันลงจากรถโดยที่จับมือของเขาไว้

การเคลื่อนไหวนั้นสำเร็จในคราเดียว ราวกับว่าฉันคุ้นเคยกับมันแล้ว

ภายนอกสีชิงชวนค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษ ทุกครั้งที่ฉันนั่งรถของเขาและเวลาลงจากรถ เขาจะใช้มือข้างหนึ่งประกบวงกบประตูไว้เพื่อไม่ให้ศีรษะฉันชนขอบประตู

เซียวซือเดินเข้ามาหาพวกเรา ฉันยังไม่ทันจะเอ่ยทักทายเธอ ทว่าเธอกลับจ้องมองสีชิงชวนและอุทานตกใจด้วยเสียงแผ่วเบา “ชิงชวน ทำไมคุณผอมแบบนี้?”

สีชิงชวนผอมงั้นเหรอ?

ทำไมฉันไม่สังเกตเห็นกันนะ?

ฉันหันศีรษะกลับไปและมองสำรวจอย่างละเอียด เหมือนกับว่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แก้มทั้งสองข้างของเขายุบลงนิดหน่อย แต่ทว่าไม่เป็นอะไร มองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก

และฉันรู้สึกว่าเขาเป็นแบบนี้เมื่อมองดูแล้วดูมีบุคลิกที่ดีกว่า

“ไง เซียวซือ” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา เฮอะ ทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับเซียวซือก็มักจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแบบนี้ ไม่เหมือนกับฉันหรอก เขาทั้งดุร้ายและร้ายกาจ

เซียวซือมองฉันอย่างประหลาดใจ แต่ยังคงพยักหน้าให้กับฉัน

อันที่จริงฉันเองไม่ได้อยากจะมาด้วยหรอก ฉันไม่ชอบนั่งเรือ ฉันมีอาการเมาเรือและรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก

ป๋ออวี่และสีชิงชวนเดินอยู่ด้านหน้า ฉันและเซียวซือเดินอยู่ด้านหลัง

ขณะที่กำลังเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าของเรือ ฉับพลันฝีเท้าของสีชิงชวนก็หยุดลง เขาหันกลับมาและไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร “ระวังด้วย ขั้นบันไดมีน้ำขัง”

ฉันสวมรองเท้าส้นสูง ขณะที่เดินขึ้นบันไดฉันตัวสั่นด้วยความกลัว

เขายื่นมือมาทางพวกเรา ฉันจ้องมองเขาด้วยความงุนงง คงไม่ใช่ว่าจะจับมือฉันหรอกมั้ง ดังนั้นฉันเลยไม่เหยียดมือออกไป

เซียวซือนั้นยื่นมือออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ฉันก้มศีรษะลงและเตรียมที่จะก้าวขึ้นบันไดต่อไป ทว่ามือของสีชิงชวนกลับปรากฏอยู่ใต้จมูกของฉัน

เขาจะจับมือฉันงั้นเหรอ?

ฉันชำเลืองมองเซียวซือด้วยความประหลาดใจ เธอเองก็มีท่าทีประหลาดใจไม่ต่างจากฉัน

ฉันชะงักไปชั่วขณะจากนั้นจึงยื่นมือออกไป เขาจับมือฉันไว้และเอ่ยเตือนเซียวซือ “คุณระวังหน่อย”

มือของฉันอยู่ภายใต้ฝ่ามือที่เย็นเล็กน้อยของเขา ฉันหันกลับไปมองเซียวซือ