พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 198

ฉันมองฝ่ามือของเขาแล้วเห็นยาเม็ดสีขาวนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

“หมายความว่ายังไง?” ฉันตามไม่ทันไปชั่วขณะ

“ผมไม่ได้ทิ้งยาแก้อักเสบที่คุณให้” เขาพูดอย่างจริงจัง

“หมายความว่ายังไง?” ฉันยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อ

“เมื่อกี้ผมดื่มน้ำอัดลม เลยเก็บไว้กินยาตอนหลัง ผมล้อคุณเล่น” เขาขยิบตาใส่ฉัน ตอนนี้ม่านรัตติกาลร่วงโรยลงมาแล้ว โคมไฟสีบนราวจับส่องแสงสว่างขึ้นมา ซึ่งแสงได้รวมตัวกันในดวงตาของสีชิงชวน พลันเกิดความสว่างจ้ากว่าดวงดาวบนท้องฟ้า

ฉันตกตะลึง สับสน และเคลิบเคลิ้มอยู่ในแสงสว่างในนัยน์ตาเขา

“ตอนนี้ผมจะกินแล้วนะ” เขาโยนยาเข้าปาก ทั้งยังแลบลิ้นให้ฉันเห็นเม็ดยานอนอย่างมั่นคงอยู่บนลิ้นของเขาด้วย “ผมจะดื่มน้ำอุ่น”

เขายกแก้วน้ำขึ้น จากนั้นก็กลืนเม็ดยาเข้าไป แล้วแลบลิ้นออกมาให้ฉันดูว่าไม่มียาบนลิ้นแล้ว “กินเข้าไปแล้ว”

เขากำลังประจบประแจง เสมือนเด็กน้อยที่กำลังอ้อนคุณแม่อยู่ หรือเด็กผู้ชายที่กำลังเอาใจเพื่อนๆ อยู่

ยามนี้เขาคือสีชิงชวน แต่ก็ไม่เหมือนสีชิงชวน

ฉันสัมผัสได้ว่าเมฆดำที่ปกคลุมในหัวใจค่อย ๆ เจือจาง ราวกับแสงแดดส่องมาทางด้านหลังเมฆดำ จากนั้นก็กระทบทั้งดวงใจของฉัน

ฉันยังคงอึ้งกับภาพที่เกิดขึ้น เขาลูบพวงแก้มของฉัน “โกรธแล้วเหรอ?”

โกรธสิ ต้องโกรธอยู่แล้ว

แต่ก็ยังคงตอบไม่ตรงกับใจ “เปล่า”

“ไม่ได้โกรธแล้วทำไมต้องทำหน้าบึ้งเวลากินข้าวด้วย? ระวังอาหารจะไม่ย่อยนะ”

“คุณนี่อำมหิตจริงๆ แช่งให้ฉันอาหารไม่ย่อยด้วย”

เขาหัวเราะคิกคัก ทันใดนั้นก็จับมือของฉันแล้วจูบบนหลังมือ “ผมแค่หยอกคุณเล่น ไม่รู้ว่าคุณจะโกรธจริงๆ แต่ผมไม่เคยเห็นคุณโกรธมาก่อนเลย รู้สึกเหมือน...” เขาเอียงหน้าแล้วสรรหาคำพูด “เหมือนแก้มยุ้ยของปลาหมึก”

“สัตว์ที่แก้มยุ้ยมีถมเถ ทำไมต้องเป็นปลาหมึกด้วย?”

“คุณไม่ชอบปลาหมึกเหรอ? มันน่ารักดีนะ”

“คงมีแค่คุณเท่านั้นแหละที่คิดว่าปลาหมึกน่ารัก” ฉันหายงอนเขาแล้วหรือ?

เวลานี้ของหวานก็มาถึง เหมือนจะทำเป็นลูกบอลทรงกลมๆ

สีชิงชวนหยิบไฟแช็คขึ้นมา ฉันจ้องด้วยความตะลึง “กินของหวานจำเป็นต้องใช้ไฟแช็คด้วยหรือ?”

“คุณถอยหน่อย” เขาใช้ไฟแช็คจุดไฟ จึงมีเปลวไฟเกิดขึ้น สุดท้ายสิ่งที่เกาะเป็นชั้นๆ ด้านบนก็เปิดออก คล้ายกับดอกไม้ชนิดหนึ่ง พลางเผยของหวานรูปหัวใจสีแดง

สวยและโรแมนติกสุดๆ

แต่ฉันก็ต้องปากแข็งไว้ก่อน “เฉยจังเลย”

“เค้กเรดเวลเวต” สีชิงชวนยื่นช้อนให้ฉัน “คุณลองชิมดูสิ”

“คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ใส่อะไรไว้ในนี้?” เซ็นส์ของฉันบอกว่าสีชิงชวนต้องแกล้งฉันแน่

“ไม่มี มันเป็นของกิน”

ฉันเอาช้อนไปแตะเค้กด้วยความลังเล ทันใดนั้นสีชิงชวนก็ร้องขึ้นมา “ปัง!”

ฉันตกใจจนทิ้งช้อนแล้วโผเข้าอ้อมกอดของสีชิงชวนทันที คนเลวอย่างเขาหัวเราะอย่างชอบใจ “เซียวเซิง คุณนี่ปอดแหกกว่ากุ้งฝอยอีกนะ”

ฉันกัดคอของเขาแรงๆ เขาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดฉันจึงจะปล่อย

ตอนนี้คอของเขามีรอยฟันกลมๆ ทำให้ฉันหายโกรธได้

เขาจับคอของตัวเอง “เอากระจกให้ผมหน่อย”

ฉันหากระจกในกระเป๋าถือเจอแล้วก็ส่งให้เขา “เอาไป”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันไม่กังวลเลยว่าสีชิงชวนจะเล่นงานฉันหรือเปล่า

เขาใช้กระจกตัวเล็กส่องคอของตัวเอง และยังลูบจับอีกด้วย เขาไม่มีท่าทีว่าจะโกรธ ทางกลับกันยังรู้สึกลำพองใจนิดๆ “ครั้งแรกที่ผมเห็นรอยฟันกลมแบบนี้ เซียวเซิง มันคือความสามารถพิเศษของคุณหรือเปล่า”