พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 199

ฉันเต้นรำกับสีชิงชวนด้วยความมึนงง อาจเป็นเพราะฉันเมาเรือ ฉันจึงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เขากดหัวฉันไปซบบนอกแกร่งของเขา

“อันนี้เป็นจังหวะการเต้นแบบไหน?” ฉันส่งเสียงเบาๆ

“สองก้าว”

“มีสองก้าวที่ไหน ท่าเต้นสากลไม่มีจังหวะการเต้นสองก้าว คุณมั่วแล้ว”

“มั่วก็มั่วสิ คุณไม่รู้สึกเหรอว่าเต้นแบบนี้มันสบายมาก?”

สบายเหรอ? ก็สบายอยู่นะ

ฉันขยับฝีเท้าตามจังหวะเบาๆ ได้ซบไหล่สีชิงชวนแล้วให้ความรู้สึกสบายจริงๆ

เหมือนจะมีสิ่งของบางอย่างบนคอเขาทิ่มฉัน ฉันจึงเงยหน้ามอง ก่อนจะเห็นสร้อยคอทองคำขาว

เมื่อก่อนฉันรู้สึกว่าผู้ชายที่ใส่สร้อยคอจะเหมือนผู้หญิง หรือไม่ก็เหมือนชาวยุทธภพ

แต่สีชิงชวนใส่แล้วจะเหมาะเป็นพิเศษ

เขาเห็นฉันมองสร้อยคอก็พูดโอ้อวดขึ้นมา “คุณย่าให้ผมในวันเกิดอายุสิบแปดปี”

“ออ ฉันคิดว่าคุณย่าจะมอบกำไรทองคำให้คุณซะอีก”

“กำไรทองคำต้องมอบให้คุณถึงจะถูก” เขาก้มหน้ามองข้อมือฉันกะทันหัน “ผมจำได้ว่าคุณย่าให้กำไรหยกคุณนี่ ทำไมไม่เห็นคุณใส่เลย?”

“มันใหญ่ไป และมันก็แพงมาก ฉันกลัวเป็นรอย”

เขาจับมือฉันแล้วพิศพินิจ “ผอมไปหน่อย เซียวเซิง คุณกินเยอะขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นอ้วนเลย?”

“เพราะอายุน้อยเลยเผาผลาญดี”

“คุณกำลังอวดความสาวของตัวเองอยู่หรือ?”

“อืม ฉันอายุยี่สิบสาม”

“ผมยี่สิบหก” เขากล่าว “ได้ผู้ชายอายุเยอะกว่าสามปีก็เหมือนได้ถือทองแท่ง”

“เขาไม่ได้ว่ากันแบบนี้ซะหน่อย” ฉันทุบใส่หน้าอกเขา

เขาปล่อยให้ฉันทุบอย่างใจกว้าง เพราะเขามีกล้ามอกเป็นมัดๆ อยู่แล้ว จึงไม่ต้องกังวลว่าฉันจะทุบจนบาดเจ็บ

ฉันดูสร้อยคอของเขาแล้วรู้สึกขาดจี้ไป ถ้ามีจี้ด้วย มันจะสวยกว่านี้ ดังนั้นฉันจึงรู้ว่าควรมอบอะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้สีชิงชวนแล้ว

เขาอยากให้ฉันแกะสลักผลึกหินที่เซียวซือมอบให้คุณแม่สี แต่ตอนนี้เหลือเวลาแค่ไม่กี่วัน คงไม่ทันแล้ว

แต่ฉันสามารถใช้หินหยกแกะสลักเป็นจี้แล้วมอบให้เขาได้

ฉันกับสีชิงชวนยืนกอดกันบนดาดฟ้า ทันใดนั้นฉันก็เห็นเซียวซือยืนราวจับแล้วมองพวกเราอย่างไม่กะพริบตา

ฉันผละออกจากอ้อมกอดสีชิงชวนด้วยจิตใต้สำนึก

อันที่จริงแววตาของเซียวซือไม่ได้แตกต่างจากปกติเลย แต่ฉันรู้สึกว่าทำแบบนี้เหมือนเป็นการท้าทายเธอ หรือแย่งชิงสีชิงชวนไปจากเธอยังไงอย่างนั้น

ฉันควรจะอธิบายกับเธอดีไหมว่ามันเป็นเพียงการสร้างภาพ

สีชิงชวนเป็นคนมีไหวพริบ เขามองตามฉัน จากนั้นก็เห็นเซียวซือ

ฉันถือโอกาสเผ่นหนี กลับไปอาบน้ำในห้องนอน

ฉันจำได้ว่ากระเป๋าเดินทางของฉันมีอุปกรณ์แกะสลักกับหินหยกคุณภาพสูงหนึ่งก้อน

ฉันเตรียมมาเพื่อแกะสลักเล่นๆ ตอนรู้สึกเบื่อๆบนเรือลำนี้ พอดีเลยเอามาแกะสลักเป็นสีชิงชวนดีกว่า

ฉันอาบน้ำใส่ชุดนอนเสร็จก็นั่งพับขาแล้วแกะสลักหน้าโต๊ะ

เวลาฉันทำงานด้านแกะสลัก ฉันจะลืมเรื่องวุ่นวายทั้งหมด จะไม่คิดฟุ้งซ่านอะไรทั้งนั้น

ฉันได้ยินเสียงเคาะประตู ซึ่งมันเป็นเสียงของป๋ออวี่ “เซียวเซิง”

ต่อมาป๋ออวี่ก็ยอมเรียกชื่อของฉันแล้ว มันน่าฟังกว่าคุณนายสีและคุณเซียวเยอะเลย

“เข้ามาเลย” ฉันกล่าว

เขาผลักประตู แต่ไม่ได้เข้ามา แค่ยืนหน้าประตูเท่านั้น