พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 204

“อ่า…” ฉันชะงักอยู่นานกับคำถามของเซียวซือ ฉันตอบคำพูดหลังจากนั้นไปเองโดยอัตโนมัติ “ก็ไม่อยู่แล้ว จะอาลัยอาวรณ์ไปทำไม? ระหว่างฉันกับสีชิงชวนน่ะ ฉันไม่ได้ชอบเขา ส่วนเขาก็ไม่ได้ชอบฉัน”

“งั้นเหรอ?” ดวงตาของเซียวซือเป็นประกาย ทันใดนั้นมือที่เย็นเฉียบของเธอก็กุมมือฉันไว้ “เซียวเซิง เรื่องที่ฉันพูดกับเธอวันนี้มันเกินไปหรือเปล่า? ฉันคิดว่าฉันกับสีชิงชวนเลิกกันมานานขนาดนี้แล้ว ความรักที่ฉันมีให้เขาจะค่อยๆ ลดน้อยลง แต่การมาเกาะครั้งนี้ ตอนฉันเห็นพวกเธออี๋อ๋อกัน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา แล้วก็พบว่าฉันยังรักสีชิงชวนมากเหมือนเดิม”

“อ้อ งั้นเหรอ…” ฉันตอบไปเหมือนกับตัวเองเป็นคนโง่คนหนึ่งเลย

“ฉันไม่ได้จะบีบให้เธอต้องเลิกกับสีชิงชวน ถ้าเธอชอบเขา ฉันก็จะขออวยพรให้พวกเธอมีความสุข”

“อย่าสิ อย่ามาอวยพงอวยพร” ฉันพูดจาสะเปะสะปะ “ฉันกับสีชิงชวนไม่ใช่อย่างที่คิดหรอก เราเลิกกันได้ง่ายๆ อยู่แล้ว ง่ายมากๆ เลยด้วย ที่จริงคุยกันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันแค่หนึ่งปี ตอนนี้ก็เหลืออีกสองเดือน” ฉันชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว “จริงๆ จะหย่ากับเขาตอนนี้เลยก็ได้ แต่ฉันก่อปัญหาไว้ใหญ่โตขนาดนั้น สีชิงชวนคงไม่ยอมหย่าให้ตอนนี้ ต้องหลังจากเปิดงานแถลงข่าวให้มันดับกระแสเรื่องนี้ไปก่อนถึงจะได้”

“ฉันไม่ได้บีบเธอนะ” เธอมองตาฉัน “เธอมีสิทธิ์เลือกชีวิตที่เธออยากจะมี ถ้าเธอรักสีชิงชวนเข้าแล้ว เธอก็ต้องพยายามต่อสู้ให้ได้เขามา ตอนแรกไม่ว่ามันจะเป็นเพราะอะไร แต่ฉันเป็นคนที่ปล่อยมือเขาไปเอง โทษคนอื่นไม่ได้”

“ฉันรู้” ฉันพูดออกไปอย่างตะกุกตะกัก แม้แต่ตัวเองก็ฟังน้ำเสียงที่ตัวเองพูดออกมาไม่ชัด

ตรงที่ไกลๆ มีรถคันหนึ่งขับมา เป็นรถของพวกสีชิงชวน

เซียวซือปล่อยมือที่กุมมือฉันไว้แล้วมองต่ำลงไป “เซียวเซิง หวังว่าคำพูดของฉันเมื่อกี้จะไม่สร้างความลำบากใจให้เธอนะ”

“ไม่หรอก”

รถจอดลงตรงหน้าพวกเรา จากนั้นพวกสีชิงชวนก็ลงมาจากรถ

“เป็นไง หายเหนื่อยหรือยัง? ถ้าหายเหนื่อยแล้วก็ไปดูแถวรีสอร์ตหน่อย ทางนั้นกำลังสร้างวิลล่าอยู่เลย”

“อืม” เซียวซือลุกขึ้น “หายเหนื่อยแล้วล่ะ”

ขาฉันทำไมยิ่งนั่งถึงยิ่งอ่อนนะ?

ฉันพยายามลุกอยู่นานแต่ก็ลุกไม่ขึ้น สีชิงชวนจึงยื่นมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วก้มหน้ามองมาที่ขาของฉัน “เป็นอะไร นั่งจนขาชาเลยเหรอ?”

“ไม่เป็นไร”

เขาลากฉันเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าเขายัดอะไรบางอย่างมาที่มือฉัน ฉันยกมือขึ้นมาดูอย่างงงๆ ก็พบว่าในมือมีผลไม้ลูกกลมๆ แดงๆ วางอยู่ลูกหนึ่ง

“ไอ้นี่คืออะไรเหรอ?”

“เก็บมาจากต้นไม้ที่สวนสนุกโน่นน่ะ เป็นผลไม้ที่มีเอกลักษณ์ประจำเกาะนี้ คุณชิมดูสิ”

“เมื่อกี้กินน้ำไปตั้งเยอะแล้ว” ฉันมองผลไม้กลมๆ ลูกนั้นที่กำลังกลิ้งไปกลิ้งมาในมือ

“มันอร่อยมากนะ” เขาหยิบผลไม้ลูกนั้นจากมือฉันไปเช็ดกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา จากนั้นก็ส่งมาและทำท่าจะป้อนให้ฉัน “ชิมคำหนึ่ง รสชาติที่คุณไม่เคยลอง”

ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงหันไปมองเซียวซือด้วยความรู้สึกผิดโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นว่าเธอกำลังยืนมองพวกเราอยู่ข้างรถ

“ชิมดู” สีชิงชวนยังคงพูดอย่างอบอุ่น ฉันอยากบอกเขามากว่าตรงนี้ไม่มีนักข่าว จะโปรโมตให้ใครดูเหรอ?

ฉันก้มหน้าลงไปกัดมันคำหนึ่ง น้ำผลไม้หวานๆ จากปลายลิ้นแพร่กระจายไปทั่วทั้งปาก เจือด้วยรสชาติเปรี้ยวนิดๆ อร่อยจนน่าขนลุกเลย

“เป็นไง?” เขาหันมามองสีหน้าของฉัน “อร่อยมากเลยใช่ไหม? ตอนที่ชาวเกาะแนะนำให้ผมฟังบอกว่ามันคือรสชาติของรักแรก เซียวเซิง…รสชาติรักแรกของคุณเป็นแบบนี้หรือเปล่า?”

“ฉันไม่มีรักแรก” ฉันหยิบผลไม้ในมือเขามาใส่ปากเคี้ยวทันที

“เหรอ?” เขายกแขนขึ้นโอบไหล่ฉันแล้วพาเดินไปที่รถด้วยความสนใจ “งั้นก็น่าเสียดายนะ”

“อือ” ฉันตอบอย่างใจลอย

“เซียวเซิง คุณมองตาผม”

“หา?” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองตาเขาโดยไม่ทันได้คิดอะไรมาก “ทำไม?”

“ใจเต้นเลยใช่ไหม นี่แหละความรู้สึกของรักแรก” เขาขยิบตาให้ฉัน

ฉันรู้สึกสับสนในใจ รีบหลบสายตาเขาแล้วก้มตัวลงไปนั่งในรถทันที