พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 215

เมื่อหมอสวีตรวจให้สีชิงชวนเสร็จก็เดินมาพูดกับฉันที่ประตู “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ เมื่อคืนคุณชายสามตากฝนอยู่หลายชั่วโมงแถมยังมีอาการตกใจมากอีก ตอนนี้มีไข้สูง ผมเลยให้น้ำเกลือเขาไป พอให้เสร็จก็ให้เขากินยา ดื่มน้ำเยอะๆ ถ้าดูจากสุขภาพร่างกายของคุณชายสาม อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ”

“ตกใจ…เขาตกใจอะไรเหรอคะ?”

“อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ แต่ปริมาณเลือดในตาเขามากกว่าปกติ ข้อนิ้วค่อนข้างบวม ดูก็รู้แล้วครับว่าเกิดจากอาการตื่นเต้นกังวล”

ฉันเอ่ยขอบคุณคุณหมอ จากนั้นป๋ออวี่ก็ลงไปส่งหมอสวี ฉันจึงเดินเข้าไปข้างเตียงเขาเพื่อดูอาการ

บนหลังมือเขาเจาะสายน้ำเกลืออยู่ หน้าของเขายังแดงเหมือนเดิมและดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท

ท่าทางตอนไอ้จอมโหดป่วยก็ดูน่าสงสารอยู่เหมือนกัน ฉันนั่งลงที่ขอบเตียง

ยังไม่ทันได้นั่งดี เขาก็คว้าข้อมือฉันไว้แล้วดึงฉันลงไปนอนด้วยกัน

“นอนเป็นเพื่อนผมหน่อย”

“คุณไม่ได้หลับไปแล้วเหรอ?” ฉันถามอย่างงงงัน ตอนที่เขามึนๆ อยู่นี่คือมีสติอยู่ตลอดเลยเหรอ?

“เลิกไร้สาระได้แล้ว” เขาดุฉัน

ฉันจึงทำได้เพียงนอนลงข้างตัวเขา ตัวเขาร้อนมาก ร้อนมากๆ แถมยังปล่อยไอร้อนออกมาอย่างต่อเนื่องด้วย

“ฉันแทบจะโดนคุณปิ้งจนแห้งแล้ว”

“คุณหาเรื่องเอง” เขาครางในลำคอเย็นๆ “เซียวเซิง เรื่องนี้ยังไม่จบหรอกนะ รอผมมีแรงเมื่อไหร่ คุณต้องอธิบายให้ผมแบบเคลียร์ๆ”

เมื่อคืนที่ฉันอธิบายไปยังไม่ชัดเจนพอเหรอ?

ยังจะให้ฉันพูดยังไงอีก?

หรือจะให้ฉันบอกเขาว่า เป็นเพราะเขาถึงเรื่องความเป็นนิรันดร์กับเซียวซือ ฉันก็เลยรับไม่ได้เหรอ?

เพราะท่าทีที่เขามีต่อเซียวซือต่อหน้าผู้คนมากมายและต่อหน้าฉันกับท่าทีจริงๆ ที่เขามีต่อเธอมันต่างกันโดยสิ้นเชิงเหรอ?

นี่มันไม่พอจะเป็นเหตุผลที่ฉันเอามาฟ้องเขาได้เลย

เขาคิดจะทำอะไรก็ทำไป ฉันจะมีเหตุผลอะไรไปโกรธเขาได้?

ที่ฉันทำได้ก็แค่หงุดหงิดเงียบๆ คนเดียว

เฮ้อ แปลกจัง ทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วย?

“เซียวเซิง” เขาบีบคลึงนิ้วฉัน มันเจ็บมากเลย “ที่คุณไม่พูด เพราะในใจกำลังมีคลื่นถาโถมอยู่ใช่ไหม?”

“เปล่า” ฉันพลิกตัวแล้วมองไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สบายใจ

เมืองฮวามีพระอาทิตย์ส่องแสงสดใสแท้ๆ แต่ในทะเลกลับมีพายุฝนโหมกระหน่ำ

สีชิงชวนหลับไปอีกครั้งแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กทารกที่นอนหลับไม่สนิท ไข้ที่ขึ้นสูงรบกวนการนอนของเขาอยู่เรื่อยๆ

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ป๋ออวี่ก็กลับไปแล้ว เขาฝากยัยเบธมาบอกฉันว่าเขาจะไปรับเซียวซือที่เกาะสุริยา

ฉันรู้สึกผิดมาก เพราะความหัวร้อนของฉันแค่เพียงเดี๋ยวเดียวทำให้ป๋ออวี่ต้องเหนื่อยตามไปด้วย

รอให้อาการสีชิงชวนดีขึ้น ฉันต้องเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อแล้วล่ะ เอาแบบที่ฉันเป็นคนลงมือทำเองอะไรทำนองนั้น

สีชิงชวนให้น้ำเกลือหมดขวดก็เริ่มมีเหงื่อออกแล้ว ฉันใช้ผ้าขนหนูแห้งๆ เช็ดเหงื่อให้เขา เขาจับมือฉันไว้แน่นจนฉันขยับไม่ได้

“เซียวเซิง” เขาเรียกทั้งที่ยังหลับตา

“ฮะ”

“ผมอยากจะบีบคอคุณให้ตายจริงๆ”

ถึงจะป่วยแต่ก็ยังไม่เลิกนิสัยบ้าอำนาจอีกนะ ฉันล่ะยอมใจจริงๆ

ฉันดึงมือออกมาจากฝ่ามือเขา “อย่าขยับสิ ฉันจะเช็ดเหงื่อให้คุณ!”

ฉันแหวกคอเสื้อชุดนอนของเขาออกเพื่อเช็ดเหงื่อให้เขา ขณะที่กำลังเช็ดที่เอวและหน้าท้องให้เขาอยู่ เขาก็จับมือฉันไว้ จากนั้นก็พลิกตัวแล้วกดฉันไว้ใต้ร่างทั้งที่บนหลังมือของเขายังมีหัวเข็มที่ใช้ให้น้ำเกลืออยู่

เขาทำฉันตกใจจนสติกระเจิง เพราะเข็มที่ฝังอยู่ที่หลังมือเขาหลุดออกไปเพราะการกระทำที่รุนแรงป่าเถื่อนของเขา บนหลังมือเขาจึงมีเลือดไหลออกมา ซึ่งมันดูเหมือนกับการ์ตูนอย่างไรอย่างนั้น

ฉันรีบช่วยเขากดไว้ทันที “คุณทำอะไรเนี่ย ยังป่วยอยู่นะ”

“คุณต้องถูกลงโทษ” เขากดจูบลงมาโดยไม่ฟังคำอธิบายใดๆ

ฉันร้อนใจมาก ต้องบีบหลังมือเขาที่มีเลือดออกไว้และยังต้องรับจูบจากเขาอีก

“ตั้งใจหน่อย” เขาเตือนฉันอย่างหงุดหงิด