พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 216

“สีชิงชวน สีชิงชวน” ฉันออกแรงตบหน้าเขาอย่างแรงทันที ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมองฉันอย่างอ่อนแรง “เป็นอะไร? ฉันคิดว่าคุณตายแล้วซะอีก”

“ถึงตาย ผมก็คงไม่ได้ป่วยตายหรอก แต่ถูกคุณตบตายมากกว่า” เขาห้อยหัวลงไปอย่างหมดแรง

“หมอบอกให้คุณดื่มน้ำเยอะๆ”

“ตอนนี้ผมให้น้ำเกลืออยู่” เขาพูดอย่างอ่อนแรง “ผมอยากเอาน้ำออก”

ฉันนิ่งไปครู่หนึ่งถึงจะฟังคำของเขาเข้าใจ “คุณจะเข้าห้องน้ำเหรอ?”

เขาใช้ข้อศอกค้ำเตียงอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ขยับลุกขึ้น สายตามองไปยังมือที่กำลังให้น้ำเกลืออยู่และมองอยู่จนเลือดจะคั่งแล้ว

ฉันเข้าไปประคองเขา “ลุกไม่ขึ้นก็อย่าอวดเก่งสิ ฉันช่วยคุณได้นะ”

“เป็นเพราะคุณทั้งนั้น” เขาครางในลำคอเย็นๆ

ฉันยอมรับ มันเกี่ยวกับฉัน แต่ใครให้เขามากันเล่า?

ฉันประคองสีชิงชวน รูปร่างของเขาสูงใหญ่ เราจึงเดินไปด้วยความจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ ฉันคิดว่าถ้าเขาล้มลงมาที่ฉันเขาต้องทับฉันตายแน่ๆ

ฉันประคองเขาเดินไปที่ห้องน้ำด้วยความโซซัดโซเซ เขาหยุดลงแล้วมองมาที่ฉัน

“อะไร? คุณเข้าห้องน้ำไปสิ?”

“เราโดนใส่กุญแจมือเข้าด้วยกันเหรอ?”

“เปล่า”

“งั้นทำไมคุณยังไม่ออกไปอีก?” เขาพูดดุๆ

ฉันกลัวเขาไม่มีแรงจนล้มลงในนี้ เขาคิดว่าฉันจะมีรสนิยมแปลกๆ อย่างเช่นการดูเขาเข้าห้องน้ำหรือไง?

ฉันกำชับเขา “คุณยืนดีๆ นะ อย่าเอาหัวจุ่มลงไปในชักโครกซะล่ะ”

“หวังว่าคุณจะอวยพรให้ผมนะ” เขาถลึงตาใส่ฉัน ฉันจึงทำได้เพียงปล่อยมือที่ประคองแขนเขาแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ปิดประตู” เขาทำตัวชั่วร้ายอยู่ด้านหลังฉัน

ทำอย่างกับใครเขาอยากจะฟังเสียงเขาทำธุระส่วนตัวอย่างนั้นแหละ

ฉันปิดประตูลงแล้วยืนรอเขาอยู่อีกฝั่ง ถ้าเขาล้มลงฉันก็ยังสามารถเข้าไปประคองเขาได้อย่างทันท่วงที

ไม่ว่าเจตนาที่เขามาหาฉันมันคืออะไร แต่ยังไงมันก็เพื่อตัวฉันอยู่ดี

สีชิงชวนไปเข้าห้องน้ำเสร็จก็กลับมานอนนิ่งๆ ฉันสัมผัสตัวเขาดูก็รู้สึกเหมือนว่าอุณหภูมิจะลดลงบ้างแล้ว

เขาไม่เป็นไรแล้วฉันก็สบายใจ ตอนนี้เที่ยงแล้ว ท้องฉันร้องโครกครากออกมาอย่างหิวโหยจึงถามเขา “คุณจะกินอะไร?”

เขาหลับตาลงแล้วตอบฉัน “ข้าวเอล์ม”

“กินข้าวเอล์มอะไรตอนนี้?” ฉันวิ่งไปดูต้นเอล์มที่หน้าต่าง บนต้นไม่มีเมล็ดเอล์มแล้ว มีแต่ที่หล่นอยู่บนพื้นข้างล่างที่ไม่ทันได้กวาดทิ้ง แต่มันเหลืองไม่ก็แก่จนกินไม่ได้ไปนานแล้ว

ฉันกลับมารายงานเขา “หมดฤดูของเมล็ดเอล์มแล้ว”

“ทำไมเร็วจัง?”

“ใช่ ช่วงเวลาที่เมล็ดเอล์มออกมันสั้นมาก พอฤดูฝนสั้นๆ ผ่านไปมันก็หมดแล้ว” จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าอยากกินต้องรอปีหน้า”

ระหว่างฉันกับสีชิงชวนคงไม่มีปีหน้าด้วยกัน

หลังจากหนึ่งปี เราก็คงต้องต่างคนต่างไปแล้วล่ะ

“งั้นปีหน้าค่อยกิน แล้วหาวิธีเก็บมันไว้”

“คุณไม่ชอบกินข้าวเอล์มไม่ใช่เหรอ?”

เขาไม่สนใจฉันอีก ถึงไม่มีเมล็ดเอล์ม แต่ก็ยังต้องกินข้าวอยู่ดี

ฉันลงไปต้มโจ๊กชั้นล่าง แม้ว่าห้องครัวของสีชิงชวนไม่ใช้ทำอาหารบ่อยๆ แต่ก็มีของครบครันทุกอย่าง

แม้แต่ข้าวฉันก็เจออยู่หลายแพ็ค มีทั้งข้าวญี่ปุ่น ข้าวหอมไทย ข้าวไข่มุก ข้าวเหนียว

ใช้ข้าวอะไรต้มโจ๊กดีนะ?

ฉันครุ่นคิดแล้วหยิบข้าวแต่ละอย่างมาอย่างละกำมือ แล้วก็ต้มรวมเข้าด้วยกัน

ขณะที่ต้มโจ๊กฉันก็ทำผักดองเพิ่มความอร่อยและความสดชื่นไปด้วยสองอย่าง

ฉันเจอผ้าขี้ริ้ววัวอยู่ในตู้เย็นของเขาจึงนำมันมาหั่นเป็นเส้นเล็กๆ แล้วนำมาผัดรวมกับพริกหยวกจนได้เป็นผัดพริกหยวกผ้าขี้ริ้ววัว และยังใช้ผักสดอีกหลายชนิดมาทำยำผักรวมด้วย