พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 220

“ถ้าเธอมีเรื่องอยากคุยกับฉัน งั้นก็ออกไปส่งฉันละกัน” เซียวซือจับราวจับเอาไว้ “อย่าคุยกันบนบันได มันอันตราย”

ฉันเดินลงบันไดตามเซียวซือไปอย่างช้าๆ จากนั้นก็เดินออกนอกประตูมา

เมื่อเดินมาถึงสวนดอกไม้นอกคฤหาสน์ เธอก็หยุดเดินและจ้องมองมาที่ฉัน

“เซียวเซิง ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไร ฉันเองก็อยากพูดเหมือนกัน จริงๆ แล้วเธอไม่จำเป็นต้องกดดันเลย ที่ฉันพูดกับเธอไปเมื่อครั้งก่อน ฉันก็แค่อยากระบายเท่านั้น ไม่ได้จะกดดันเธอ ยังไงตอนนี้เธอกับชิงชวนก็เป็นสามีภรรยากัน ฉันไม่อยากให้เธอกดดันว่าเธอต้องหย่ากับชิงชวนเท่านั้น ทั้งหมดขึ้นอยู่กับใจของเธอ ถ้าเธอรักชิงชวน งั้นฉันก็จะอวยพรให้พวกเธอ”

“อวยพรอะไร สีชิงชวนไม่ได้รักฉันสักหน่อย” ฉันละล่ำละลักออกไปอย่างรีบร้อน

“ฉันรู้” เธอยิ้มบางๆ “คนที่ค่อนข้างแข็งทื่ออย่างสีชิงชวน ไม่มีทางเปลี่ยนไปได้ง่ายๆ หรอก”

ในดวงตาของเธอมีแสงระยิบระยับ ฉันเหมือนจะดูออกว่ามันดูมีความสุขเล็กน้อย

เมื่อสักครู่นี้สีชิงชวนให้คำมั่นสัญญาอะไรกับเธอไว้หรือเปล่า ทำไมทั้งๆ ที่เซียวซือเห็นสภาพแบบนั้นของฉัน แต่นอกจากเธอจะไม่ถือสาแล้วบนใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความสุขอีก?

ฉันเม้มปาก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

จู่ๆ เซียวซือก็เอื้อมมือมาดึงมือของฉันไป “เธอทำชายเสื้อนอนยับหมดแล้ว”

ตอนนั้นเองฉันถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองกำลังม้วนชายเสื้อของสีชิงชวนโดยไม่รู้ตัว

เซียวซือจับข้อมือของฉันเอาไว้ตลอดเวลา “เซียวเซิง จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกผิดมากๆ มาโดยตลอด ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่บ้านเราเธอไม่เคยได้สัมผัสช่วงเวลาที่มีความสุขเลย และเธอก็ไม่กล้าแสดงออกด้วยว่าเธอต้องการอะไร ถ้าเธอต้องการสีชิงชวน ฉันก็ยกให้เธอได้ จริงๆ นะ”

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่...” ฉันนึกคำพูดไม่ออก จึงเอ่ยออกไปได้แค่คำเดียว

“เธอต้องเข้าใจก่อนว่าตัวเธอเองต้องการอะไร ถ้าอยากได้ก็ต้องพยายามช่วงชิงเอามา ไม่มีของสิ่งไหนที่จะต้องเป็นของคนใดคนหนึ่งเท่านั้น” เซียวซือเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจเป็นอย่างมาก เป็นความจริงใจที่ทำเอาฉันรู้สึกอับอายขายหน้าที่สุด

ฉันได้แต่พยายามอธิบายว่าฉันไม่ได้มีใจที่อยากจะได้สีชิงชวนเลย “เซียวซือ พี่เข้าใจผิดแล้ว ฉันกับสีชิงชวนไม่มีอะไรจริงๆ ”

“แต่เธอ” เธอมองมาที่ฉัน “เธอไม่ใช่คนที่เปิดเผยมากนัก เธอจะไม่มีทางทำแบบนี้ต่อหน้าคนที่เธอไม่รู้สึกอะไรด้วยหรอก”

“ฉัน ฉัน...” ฉันเถียงไม่ออก เซียวซือพูดถูก

ฉันไม่มีทางเดินออกมาต่อหน้าคนอื่นด้วยสภาพที่มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวห่อตัวจริงๆ สีชิงชวนทำฉันเสียคนไปหมดแล้ว

เขามักจะเข้ามาอย่างกะทันหันในตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่ และมักจะแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มของฉันในตอนที่ฉันหลับ

ฉันกับเขากลายเป็นสถานะที่แปลกมากๆ ไปแล้ว

เป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ไม่ใช่สามีภรรยากัน

“เซียวซือ เซียวซือ พี่ฟังฉันก่อนนะ” ฉันขอให้เธอฟังฉันพูด แต่ฉันกลับพูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว

เธอบีบมือฉันอย่างเข้าใจ “ฉันเข้าใจ ผู้ชายอย่างชิงชวน หญิงสาวที่อยู่รอบตัวเขาไม่มีทางไม่ถลำลึกเข้าไป ไม่มีใครรอดพ้นเสน่ห์ของเขาไปได้”

“เซียวซือ” ฉันมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ดวงตาของเธอสวยมาก มันซ่อนตัวอยู่ในแสงจันทร์ที่ไม่ค่อยสว่างนักของค่ำคืนนี้

เธอสางผมลอนยาวเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมากุมมือของฉันใหม่อีกครั้ง “เธอไม่ต้องกดดันจริงๆ นะ ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ ฉันก็บอกกับชิงชวนอยู่เหมือนกันว่าอย่าบังคับเธอ และก็อย่าฝืนใจตัวเองเหมือนกัน นี่ก็ดึกแล้ว ฉันกลับก่อนนะ”

ฉันทั้งเข้าใจและก็ไม่เข้าใจคำพูดของเซียวซือ มันสับสนมึนงงไปหมด

ฉันมองตามเซียวซือเดินออกประตูของสวนดอกไม้ไป เมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทรถและเสียงขับรถออกไปแล้ว ฉันจึงหันหลังกลับ

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนโดยไม่รู้ตัว และเห็นหน้าต่างห้องของสีชงชวนที่อยู่บนชั้นสอง เขากำลังยืนมองฉันจากตรงนั้น

ฉันไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่ฉันกับเซียวซือคุยกันไหม กลางคืนมันมืดมาก ฉันเองก็มองเห็นหน้าเขาไม่ชัดเหมือนกัน

ฉันกับเขาจ้องมองกันอยู่แบบนี้ ฉันเงยหน้าจนปวดคอไปหมด

สุดท้ายฉันก็ได้ยินน้ำเสียงหงุดหงิดของสีชิงชวนกำลังตะโกนมา “คุณกะจะยืนอยู่ตรงนั้นไปตลอดชีวิตเลยไหม? ”

ฉันรีบเดินเข้าไปข้างใน ช่วงต้นฤดูร้อนจะมียุง ขาของฉันเปลือยเปล่าก็เลยถูกยุงกัดไปหลายตุ่มเลย

ปกติถ้ามีเฉียวอี้อยู่ด้วยยุงจะไม่กัดฉัน พอตอนนี้เฉียวอี้ไม่อยู่ พวกมันก็เลยมากัดฉัน

ฉันยืนเกาขาอยู่ตรงหน้าสีชิงชวน บนมือของเขามีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ ไม่รู้ว่าไปเจาะไว้ตั้งแต่เมื่อไร และเขายังถือเสาเหล็กที่เอาไว้สำหรับแขวนถุงน้ำเกลือมาเองอีกด้วย

“ขาไปโดนอะไรมา? ”

“ยุงกัดฉัน”

“คุณหาอะไร? ”

“เซียวซือไม่ได้ทำอะไรหล่นไว้ใช่ไหม? ”

สีชิงชวนมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม “คุณกลัวว่าจู่ๆ เธอจะกลับมาเจอคุณนอนอยู่ข้างผมเหรอ? คุณอย่าเข้าใจผิดไปสิ คุณเป็นภรรยา แต่เธอไม่ใช่”

ทำไมฉันถึงได้รู้สึกหวาดกลัวแบบนี้นะ เวลาถูกเซียวซือเจอว่าฉันอยู่กับสีชิงชวน ฉันก็มักจะมีความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหัวขโมย

ฉันนอนต่อไปและหลับตาลง สีชิงชวนยังไม่หลับ เขายังอ่านเอกสารอยู่

ฉันพลิกตัว “คุณก็นอนเร็วหน่อยเถอะ คุณยังป่วยอยู่นะ ระวังจะตายไม่รู้ตัว”

“ผมยังให้น้ำเกลืออยู่นะ กลัวว่าตอนที่น้ำเกลือหมดแล้วอากาศมันจะเข้าไปจนกลายเป็นคางคกเอาได้”

โอ้ จริงด้วย ฉันลืมไปเลย

ฉันลืมตาขึ้น “งั้นให้ฉันเฝ้าไหม คุณก็หลับไป”

“ผมกลัวว่าคุณจะวางแผนลอบฆ่าสามีน่ะสิ” เขาใช้นิ้วมือกดเปลือกตาของฉันให้ปิดลงเหมือนในโทรทัศน์เวลาที่คนตายตาไม่หลับ “คุณนอนก่อนเลย อีกเดี๋ยวผมก็นอนแล้ว”

ฉันนอนอยู่ข้างๆ สีชิงชวนและหลับตาลง

เมื่อก่อนฉันเคยจินตนาการถึงชีวิตหลังแต่งงานของฉัน ฉันกับเขานอนอยู่บนเตียง เขากำลังอ่านหนังสือ ส่วนฉันก็กำลังนอนหลับ

ฉันชอบความรู้สึกที่ฉันสะลึมสะลือเคลิบเคลิ้ม ส่วนอีกฝ่ายก็ยังคงตื่นอยู่ รอให้ฉันหลับไปก่อนแล้วเขาค่อยนอนแบบนั้นมาก

ฉันไม่ชอบการตื่นมาแล้วต้องเผชิญหน้ากับโลกทั้งใบตัวคนเดียว

ทันใดนั้นฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงเปิดเผยตัวเองขนาดนั้นเวลาที่อยู่กับสีชิงชวน เป็นเพราะว่าฉันกลัวความโดดเดี่ยว และสีชิงชวนก็เข้ามาคลายความโดดเดี่ยวของฉันพอดี

ฉันกลัวการอยู่คนเดียว ขอแค่มีคนอยู่เป็นเพื่อนฉัน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ได้หมดทั้งนั้น

จะสีชิงชวนหรือว่าจะเป็นคนอื่นก็ได้