พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 219

ความเจริญอาหารของสีชิงชวนไม่เหมือนกับคนป่วยเลยแม้แต่น้อย เขาทานซุปเห็ดหมดทั้งถ้วย และยังทานพิซซ่าขนาดแปดนิ้วเข้าไปอีก

“ถ้าพวกผู้จัดการของคุณเห็นว่าพิซซ่าทั้งกล่องที่ฉันถือขึ้นมา ตอนนี้กลายเป็นกล่องว่างเปล่าไปแล้ว พวกเขาต้องคิดว่าฉันกินเองคนเดียวหมดแน่”

“งั้นชื่อเสียงราชินีนักกินของคุณก็จะได้แพร่กระจายไปไกลไม่ใช่เหรอ? ”

ฉันไม่มีเวลามานั่งล้อเล่นกับเขา “คุณพักผ่อนเถอะ อีกเดี๋ยวก็ต้องประชุมอีกไม่ใช่หรือไง อย่าประชุมจนดึกมากล่ะ”

“คุณอยู่ฟังด้วยกันสิ”

“ทำไม มันไม่เกี่ยวกับเซียวซื่อกรุ๊ปของพวกฉันนี่”

“ปกติมันก็เป็นความลับ แต่ผมอนุญาตให้คุณอยู่ฟังด้วยได้”

“ฉันฟังไม่รู้เรื่องหรอก”

“ถึงคุณจะเป็นคนสมองทึ่ม แต่ถ้าเป็นพวกอะไรที่เห็นมาจนชินหูชินตาก็นับว่าคุณทำได้ดีกว่าคนสมองทึ่มคนอื่นๆ อยู่หน่อย”

แม้ว่าเขาจะว่าฉันเป็นคนสมองทึ่ม แต่ก็เป็นไปในความหมายที่ดี ฉันจึงยอมอยู่ต่อ

สีชิงชวนใส่ชุดนอนนั่งประชุมอยู่บนเตียงแต่ก็ยังคงดูสง่างามน่าเกรงขามอยู่ ตอนที่บรรดาผู้จัดการพูด เขาก็จะเอียงหัว หันหูข้างหนึ่งไปทางคนพูด ใบหูขยับเล็กน้อยเหมือนกับกำลังรับคลื่นสัญญาณเข้าไป

บรรดาผู้จัดการพูดกันเร็วมาก แต่พอฟังไปได้แค่ครึ่งประโยคสีชิงชวนก็จะขัดจังหวะขึ้นมา เพราะเขาเดาได้แล้วว่าพวกผู้จัดการจะพูดอะไรต่อไป

บนกำแพงมีการฉายภาพเอาไว้ ท่าทางที่เขาสวมแว่นกันรังสีและทำงานอย่างจริงจัง ทำให้ฉันเสียสมาธิอยู่ตลอดเวลาจริงๆ

ทันใดนั้นก็มีลูกบอลกระดาษลูกหนึ่งถูกโยนมาโดนนิ้วมือของฉัน ฉันจับมันไว้และมองไปทางสีชิงชวน “โยนใส่ฉันทำไม? ”

“ตั้งใจฟัง”

“ไม่ใช่คาบบรรยายสักหน่อย” ฉันบ่นเบาๆ แต่ก็ต้องจัดการอารมณ์และพยายามตั้งใจฟังทันที

การประชุมของสีชิงชวนเป็นอย่างรวดเร็วมาก เนื้อหาที่ได้น่าจะเทียบเท่ากับเนื้อหาที่คนอื่นประชุมกันสามชั่วโมง ฉันฟังแล้วรู้สึกสับสนมาก

เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ฉันก็มองดูนาฬิกา จะห้าทุ่มแล้ว

แม้ว่าบนใบหน้าของสีชิงชวนจะไม่ได้แสดงความเหนื่อยล้าออกมาให้เห็น แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนป่วย

เมื่อบรรดาผู้จัดการขอตัวกลับกันแล้ว ฉันก็ถอนหายใจออกมายาวๆ ด้วยความโล่งอก และเตรียมตัวจะไปอาบน้ำเข้านอน

สีชิงชวนใช้ปากกาเคาะจมูกของฉัน “เซียวเซิง การประชุมเมื่อกี้นี้เกี่ยวข้องกับโครงการกี่โครงการ? ”

“อ่า ทดสอบเหรอ? ” ฉันยืนงงอยู่ที่เดิม ยังดีที่เมื่อสักครู่นี้ฉันจดบันทึกเอาไว้ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เปิดสมุด ฉันก็ถูกเขาใช้ลูกบอลกระดาษโยนใส่อีกครั้ง “ห้ามโกง”

“คุณไปเอาลูกบอลกระดาษมาจากไหนเยอะแยะเนี่ย? ” ฉันนวดมือที่รู้สึกเจ็บเล็กน้อย และพยายามนึกย้อนกลับไป “โครงการจอยซิตี้ โครงการพัฒนาเป่ยซาน โครงการติดตามเมืองเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์ และก็มีโรงเรียนชั้นประถมศึกษาสงเคราะห์สิบสามแห่งในเหลียงซานกับอี้ซานที่มีสวัสดิการครบครัน” ฉันดัดนิ้วมือไปมา “สี่โครงการ! ”

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตอบถูกไหม แต่ดูจากสายตาพอใจเล็กน้อยของสีชิงชวนแล้ว ก็ทำให้รู้ว่าฉันน่าจะตอบถูกแล้ว

“ถูกแล้วใช่ไหม? งั้นฉันไปอาบน้ำแล้วนะ”

ฉันรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำมาทันที เพราะกลัวว่าสีชิงชวนจะจับฉันเอาไว้ซักถามต่อ

ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันไม่ใช่คนเหล็กเหมือนเขาสักหน่อย วันไหนถ้ามีโอกาสฉันล่ะอยากร่วมมือกับสถาบันวิจัยจับเขาไปชำแหละออกดูด้านในจริงๆ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นหุ่นยนต์ไฮเทคประเภทหนึ่งก็ได้

เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันก็พบว่าตัวเองไม่ได้หยิบชุดนอนเข้ามาด้วย เพราะเมื่อสักครู่นี้รีบร้อนเข้ามามากเกินไปหน่อย ยังดีที่ในห้องน้ำมีผ้าขนหนูผืนใหญ่อยู่ และยังเป็นผ้าขนหนูสีชมพูอีก เป็นที่ถูกใจหญิงสาวสุดๆ

ฉันเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อตัวเอง จากนั้นก็เดินออกไป “สีชิงชวน ฉันคงต้องยืมชุดนอนของคุณก่อนนะ”

ชุดนอนทั้งหมดของฉันยัดอยู่ในกระเป๋าเดินทาง ซึ่งกระเป๋ายังอยู่ที่เกาะสุริยาอยู่เลย ฉันจึงได้แต่ใส่ชุดนอนของเขาไปก่อน

สีชิงชวนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ฉันก็ต้องตัวแข็งทื่อไปทันที

ปรากฏว่าในห้องไม่ได้มีแค่พวกเราสองคน เซียวซือมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอกำลังยืนอยู่หน้าเตียงนอนของสีชิงชวนและมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ฉันยืนอึ้งอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว อีกอย่างตัวฉันในตอนนี้จะเรียกว่าแก้ผ้าก็ได้ เพราะทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว

ฉันไม่ได้พูดอะไรและหมุนตัวเดินหนีเข้าห้องแต่งตัวมาทันที

ยังดีที่ห้องแต่งตัวของสีชิงชวนใหญ่พอ ทำให้ฉันสามารถพาตัวเองเข้าไปซ่อนอยู่ด้านในได้