พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 218

แต่ยังดีที่คนทยอยเข้ามาเก็บแก้วกัน ทำให้ความอึดอัดนั้นถูกทำลายหายไปอย่างรวดเร็ว

ฉันเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณเอาแก้วกับจานส่งให้เซ่อเบธได้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันให้มันเอาไปใส่ในเครื่องล้างจานก็ได้แล้วค่ะ”

เซ่อเบธเอ่ยขึ้นมาจากอีกด้าน “วันนี้ถึงกำหนดเวลาทำความสะอาดเครื่องล้างจานค่ะ ใช้ไม่ได้ค่ะ”

งั้นก็ไม่เป็นไร จานกับแก้วแค่ไม่กี่ใบและก็ไม่ได้มันอะไรด้วย ฉันล้างเองก็ได้

คนเหล่านั้นวางแก้วกับจานลงจากนั้นก็เดินเรียงแถวขึ้นไปข้างบน ฉันเดินออกมาจากห้องครัวกำลังจะหาผ้ากันเปื้อน แต่กลับเห็นพวกเขายืนตัวแข็งทื่ออยู่บนบันไดราวกับถูกสะกดจุดเอาไว้

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นสีชิงชวนยืนอยู่ด้านบนสุดของบันได กำลังมองกราดลงมาที่พวกเขา

“ยังไงล่ะ พวกนายมือหักกันหมดแล้วหรือไง ถึงต้องให้ภรรยาของฉันล้างแก้วล้างจานให้พวกนาย? ”

พวกเขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีคนหนึ่งตอบสนองขึ้นมาก่อน เขาหันหลังกลับมาทันที “ผมล้างเองครับๆ ”

หลังจากนั้นคนอื่นๆ ก็เดินตามหลังชายคนนั้นลงไปที่ห้องครัวทีละคนๆ

ฉันเอ่ยตามหลังพวกเขาไปอย่างตกตะลึง “ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณไปประชุมเถอะ แก้วแค่ไม่กี่ใบเอง”

ทันใดนั้นแขนของฉันก็ถูกคนคว้าเอาไว้ ฉันหันกลับไปมอง เป็นสีชิงชวน “ชอบบริการคนอื่นมากเลยเหรอ? งั้นทำไมไม่ไปเป็นพนักงานบริการซะละ? ช่วงนี้โรงแรมในเครือสีซื่อกรุ๊ปกำลังรับสมัครคนอยู่พอดี ผมออกใบรับรองให้คุณได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องสัมภาษณ์”

“งั้นฉันต้องขอบคุณคุณแล้ว” โรงแรมของสีซื่อกรุ๊ปเป็นโรงแรมระดับห้าดาว คุณสมบัติที่ต้องการของพนักงานบริการก็จะเข้มงวดเป็นพิเศษ ได้ยินมาว่ามีการคัดเลือกระดับชั้นด้วย ไม่ใช่ว่าใครจะเข้าไปเป็นก็ได้

ฉันมองดูห้องครัวขนาดใหญ่ที่ถูกอัดแน่นไปด้วยบรรดาผู้จัดการระดับสูงเหล่านั้น ทุกคนใส่ชุดสูทรองเท้าหนังเดินไปล้างแก้วล้างจาน มองดูแล้วก็รู้สึกว่ามันทั้งน่าขำและน่าสงสารเล็กน้อย

“ทำไมต้องแกล้งพวกเขาด้วย บางคนเวลาอยู่บ้านน่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้องครัวอยู่ตรงไหน”

“งั้นก็พอดีเลย มาเรียนล้างจานที่บ้านผมนี่ไง เผื่อในอนาคตถูกผมไล่ออกอย่างน้อยก็ยังมีทักษะอยู่อีกหนึ่งอย่าง”

“คุณนี่มันใจดำจริงๆ ” ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาดีเลยจริงๆ “ตอนนี้คุณหายป่วยแล้วเหรอ ถึงได้เดินไปทั่วได้แบบนี้? ”

“ผมแค่เป็นไข้นะไม่ได้ขาพิการ ผมไม่ได้ป่วยจนแม้แต่ในบ้านของตัวเองก็เดินไม่ได้สักหน่อย”

ถ้าเป็นเรื่องการโต้เถียงกัน ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสีชิงชวนจริงๆ

ฉันคิดที่จะเดินหนีเขาออกมา เขาแข็งแรงขนาดนี้คงไม่ต้องให้ฉันประคองเขาขึ้นไปข้างบนหรอก แต่ทันใดนั้นเขาก็จับมือของฉันเอาไว้ และลูบคลำไปทั่วมือฉัน

“ทำอะไร? ” ฉันปัดมือเขาออก “ลูบอะไร? ”

“ดูว่ามือคุณหยาบหรือยัง ทั้งทำคุกกี้ทั้งล้างแก้ว”

“ทำแค่แป๊บเดียวมันจะไปหยาบได้ยังไง อีกอย่าง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ”

“เวลาผมจับแล้วมันจะไม่สบายมือผม” เขาพูดออกมาเต็มปากเต็มคำ ไม่ว่าคำพูดเหล่านั้นมันจะไร้เหตุผลมากแค่ไหน แต่ถ้ามันออกมาจากปากของสีชิงชวน เขาก็สามารถพูดออกมาให้มันดูมีเหตุผลได้

“ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว พวกคุณจะประชุมกันอีกนานแค่ไหน? ”

“อีกนานมาก”

“งั้นฉันให้ยัยเซ่อเบธสั่งอาหารไว้ดีไหม? ”

“นี่คุณกลายเป็นแม่ครัวกับคนรับใช้ตั้งแต่เมื่อไร ต้องสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ? ”

“พวกเขามาที่นี่ ไม่ว่าจะมาทำอะไรพวกเขาก็คือแขก ในฐานะที่เป็นเจ้าของบ้านก็ต้องต้อนรับแขกให้ดี พวกเขาเป็นพนักงานของคุณ ไม่ใช่พนักงานของฉัน”

เขากดไหล่ของฉันเอาไว้ สีหน้าท่าทางของเขาดูมีความสุขกว่าเมื่อสักครู่นี้เล็กน้อย “เจ้าของบ้านเหรอ? อื้ม ฐานะนี้ก็ไม่เลวเลย ในฐานะที่เป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ ถ้าคุณอยากสร้างความเป็นมิตรในฐานะเจ้าของบ้านจริงๆ งั้นก็ทำตามใจคุณเลย”

“ให้ฉันสั่งอาหารจีนหรือว่าอะไรดี? ”

“คุณอยากเชิญพวกเขาทานอาหารฝรั่งเศสไปด้วยประชุมไปด้วยที่บ้านของพวกเราไหมล่ะ? ”

“ฉันไม่ได้หมายความว่ายังงั้น”

“สั่งพิซซ่า”

“จะมีคนไม่กินไหม? ”

“งั้นก็หิวต่อไป” เขาบีบคลึงคางของฉันเล็กน้อย “อย่าเอาแต่คิดถึงคนอื่นตลอดเวลา สนใจตัวคุณเองก่อน คุณอยากกินอะไรก็สั่งอันนั้น ให้คนอื่นกินตามคุณ”

“นั่นมันคุณ ไม่ใช่ฉัน”