พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 222

“เอาอย่างนี้ละกัน ฉันจะลองหาวิธีดู” ฉันบอกกับสีชิงชวน จากนั้นก็วางสาย

ฉันโทรหาป๋ออวี่และบอกเขาว่าสีชิงชวนยังเป็นไข้อยู่ ตอนนี้อยู่ที่บ้านคนเดียวค่อนข้างน่าสงสารเลย เขาบอกว่า “ผมกำลังประชุมอยู่ที่บริษัท เดี๋ยวประชุมเสร็จแล้วผมจะไปดูคุณสีให้นะครับ”

“คุณจะเลิกประชุมตอนกี่โมงเหรอคะ? ”

“น่าจะประมาณบ่ายสองครับ”

ฉันดูนาฬิกา ตอนนี้ยังไม่สิบโมงเลย เท่ากับว่าสีชิงชวนต้องอยู่บ้านคนเดียวสี่ชั่วโมง

หลังจากที่ฉันกล่าวขอบคุณป๋ออวี่และวางสายไป ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา

เซียวซือไง ตอนเที่ยงเธอสามารถไปทานข้าวเป็นเพื่อนสีชิงชวนได้ และเธอจะต้องดีใจมากอย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ฉันก็เลยไปหาเซียวซือ ห้องทำงานของเธออยู่ข้างบนและตรงกับห้องทำงานของฉันพอดี

เฉียวอี้รู้สึกไม่ยอมมาโดยตลอด เธอเอาแต่บอกว่าเซียวซือจงใจ นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ถือหุ้นตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะเหยียบย่ำอยู่บนหัวท่านประธานอย่างฉัน

แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ ระหว่างทางไปหาเซียวซือ ฉันก็เจอเข้ากับเซียวหลิงหลิงที่หน้าประตูห้องทำงานของเธอโดยบังเอิญ

พอเห็นเธอ ฉันก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ฉันคิดว่าเธอจะพูดฉีกหน้าฉันหรือหาเรื่องฉันเหมือนตามปกติ แต่วันนี้เธอกลับทำแค่เหลือบตามองฉัน จากนั้นก็เดินผ่านฉันไป

เอ๋ เซียวหลิงหลิงค่อนข้างผิดปกติไปนะ ไม่นึกเลยว่าเธอจะปล่อยฉันไปด้วย

เลขาของเซียวซือช่วยแจ้งเธอให้ฉัน หลังจากนั้นไม่นานเลขาก็บอกให้เข้าไปข้างใน

ฉันเพิ่งเคยมาห้องทำงานของเซียวซือเป็นครั้งแรก มันทั้งกว้างขวางและสว่างกว่าห้องทำงานของฉัน มีหน้าต่างกระจกที่ยาวจรดพื้น โชคดีที่เฉียวอี้ไม่ได้มาด้วย ไม่อย่างนั้นเธอต้องกลายเป็นคนขี้อิจฉาแน่

เซียวซือนั่งอยู่ที่ด้านหลังโต๊ะ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของฉันเธอก็เงยหน้าขึ้นมา วันนี้เธอสวมที่คาดผมมุกเข้าคู่กับผมลอนยาว ทำให้เธอดูสวยงามมีลุคผู้บริหารที่สงบนิ่ง

“เซียวเซิง มาหาฉันมีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ? ”

“อื้ม แต่ไม่ใช่เรื่องงานนะ” ฉันเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเธอ “หลายวันมานี้เพราะฉันลา ทำให้พี่ต้องเหนื่อยเรื่องบริษัทแล้ว”

“เราต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของเซียวซื่อกรุ๊ปเหมือนกัน เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว” เธอชี้ไปที่เก้าอี้ “เธอนั่งก่อนสิแล้วค่อยคุยกัน”

“ไม่ล่ะ ฉันมีธุระคุยเสร็จก็จะไปแล้ว” เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวซือ ฉันก็มักจะเหมือนคนซุ่มซ่ามอยู่เสมอ

“เรื่องอะไรล่ะ เธอพูดมาสิ” เธอมองมาที่ฉัน ทันใดนั้นสีหน้าท่าทางของเธอก็ดูตึงเครียดขึ้นมา “หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับชิงชวน? เขายังไข้ขึ้นสูงอยู่อีกเหรอ? เมื่อเช้าฉันกลัวว่าเขาจะยังไม่ตื่น ก็เลยไม่ได้โทรไปหาเขาเลย! ”

“เอ่อ ไม่ใช่ๆ เขาไม่เป็นไร แม้ว่าจะมีไข้เล็กน้อยก็ตาม” เมื่อสักครู่นี้สีชิงชวนโทรมาทำตัวน่าสงสาร แต่ฉันคิดว่าเขาดูมีชีวิตชีวามาก น่าจะไม่ได้เป็นอะไรมาก “คือไม่แน่ใจว่าตอนเที่ยงพี่ว่างไหม ไปกินข้าวเป็นเพื่อนเขาหน่อยได้ไหม”

“อ๋อ” เซียวซือจ้องมองมาที่ฉัน “คือเธอจะมาบอกให้ฉันไปกินข้าวเป็นเพื่อนเขาใช่ไหม? จริงๆ แล้วเธอไม่ต้องตั้งใจหาโอกาสให้ฉันได้อยู่กับชิงชวนเป็นพิเศษก็ได้นะ”

“ไม่ๆ ฉันแค่คิดว่าเวลานี้เขาต้องอยากให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาแน่นอน”

“อืม” เธอพยักหน้าและขมวดคิ้วลงเล็กน้อย “ตอนเที่ยงฉันไม่มีธุระอะไรพอดี ฉันจะให้พ่อครัวที่บ้านทำอาหารไว้ แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาไปให้เอง เขากินแต่อาหารจากร้านอาหารข้างนอก แล้วมันจะไปหายป่วยได้ยังไง”

เมื่องานใหญ่ของฉันได้สำเร็จลุล่วงลง ฉันก็บอกลาเซียวซือ เธอเดินมาส่งฉันที่หน้าประตูลิฟต์

เมื่อลงมาข้างล่างและกลับมาที่ห้องทำงาน ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองสบายใจขึ้นมาก เหมือนได้ทำเรื่องที่เจ๋งสุดยอดไป

เฉียวอี้เดินถือกล่องแซนด์วิชเข้ามาหาฉัน “เซียวเซิง เธอหนีไปไหนมาน่ะ? ”

“ไปหาเซียวซือมา”

“ไปหาเซียวซือทำไม? ”

“สีชิงชวนป่วยก็เลยให้เธอไปอยู่เป็นเพื่อนเขา”

“เธอทำตัวเป็นแม่เล้าเหรอ? ”

ฉันตีเธอไปหนึ่งที “ระวังฉันจะฉีกปากเธอ”

“สีชิงชวนเป็นสามีของเธอนะ เธอจะให้เซียวซือไปอยู่เป็นเพื่อนเขาทำไม? ”

ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเธอ จึงหยิบแซนด์วิชในกล่องของเธอมา “นี่คือแซนด์วิชที่เธอบอกว่าอร่อยจนน้ำตาไหลเหรอ? ”