พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 223

“สีชิงชวน คุณอย่ามาทำตัวไม่มีเหตุผลนะ” ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรอีก ทั้งๆ ที่เซียวซือก็อยู่ เขาจะให้ฉันกลับไปทำไม?

ทำให้เซียวซือดูเหรอ?

หรือว่าทำให้สื่อดู?

ประเด็นคือในบ้านเขามีสื่อด้วยเหรอ?

ตอนนั้นเอง รถของหนีอีโจวก็ได้ขับเข้ามา ฉันบอกกับเขาสั้นๆ “เย็นนี้ฉันจะเลิกงานตรงเวลา เอาอย่างนี้ละกันนะ”

สีชิงชวนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่ฉันกลับได้ยินเสียงดังโครมครามดังมาจากในสาย เหมือนเสียงของอะไรบางอย่างตกลงบนพื้น

“สีชิงชวน สีชิงชวน! ” ฉันตะโกนเรียกเขาด้วยความร้อนใจ แต่เขาไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ตอบกลับมาเลย

หนีอีโจวลงมาเปิดประตูรถให้ฉัน ฉันขึ้นไปบนรถแล้วโทรกลับไปหาสีชิงชวนอีกครั้ง แต่สายโทรไม่ติดแล้ว

เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับสีชิงชวน?

ฉันนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็โทรหาเซียวซือ แต่เธอไม่รับสาย

คงไม่ใช่ว่าสีชิงชวนโกรธมากจนลื่นล้มในห้องน้ำหรอกนะ?

เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่แข็งแรง ถ้าล้มแล้วจะเป็นยังไงกันนะ?

แล้วทำไมฉันต้องกังวลขนาดนี้ด้วยล่ะ?

“เซียวเซิง” เสียงของหนีอีโจวเรียกสติฉันกลับมา ฉันจึงพบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังแทะสายคล้องโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ”

“เปล่าค่ะ” ฉันรู้สึกว้าวุ่นในใจ เมื่อเช้าก็นัดกับหนีอีโจวไว้ดิบดีแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกผิดมากๆ ที่มาเปลี่ยนใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าสีชิงชวนเป็นอะไรไปแล้วหรือเปล่าอีก “หนีอีโจว” ฉันอ้ำๆ อึ้งๆ “กลางวันนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ”

“คุณมีธุระเหรอครับ? ” เขามองฉันจากกระจกมองหลัง

“ค่ะ” ฉันพยักหน้า “ขอโทษจริงๆ นะคะ เย็นนี้ฉันจะไปเยี่ยมคุณน้าแน่นอนค่ะ ไปแน่นอนจริงๆ ค่ะ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ? ”

“เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าไปมาเหมือนป๋องแป๋ง

แน่นอนว่าหนีอีโจวไม่ได้เอาแต่ตื๊อไม่มีเหตุผลเหมือนสีชิงชวน เขาไม่ได้ถามต่ออย่างรู้เหตุรู้ผล “งั้นก็ได้ครับ คุณจะไปที่ไหน ผมจะไปส่งคุณเอง”

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกที่อยู่บ้านของสีชิงชวนกับเขาไป ถึงยังไงฉันก็ไม่ได้ขับรถมาและต้องนั่งแท็กซี่ไปอยู่แล้ว

ระหว่างทางฉันโทรหาสีชิงชวนอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่รับ

เมื่อหนีอีโจวขับรถเข้าในบริเวณคฤหาสน์ของสีชิงชวน จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา “เซียวซือ”

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง และเห็นเซียวซือกำลังขับรถผ่านรถของพวกเราไป

เอ๋ เซียวซือกลับเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับสีชิงชวน แล้วเซียวซือขับรถพาเขาไปโรงพยาบาล?

ฉันยืดคอมองตามรถของเซียวซือที่ขับออกไปไกลแล้ว ฉันเองก็ไม่เห็นเหมือนกันว่านอกจากเธอแล้วในรถยังมีใครอยู่อีกหรือเปล่า

ฉันให้หนีอีโจวขับรถไปจอดหน้าประตูคฤหาสน์ จากนั้นก็หันมาขอบคุณหนีอีโจว “ตอนบ่ายคุณจะไปที่บริษัทอีกหรือเปล่าคะ? ”

“ไม่ครับ ผมต้องไปที่สำนักงานกฎหมายแล้ว”

“งั้นตอนเย็นฉันจะติดต่อคุณไปนะคะ”

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ? ” หนีอีโจวเอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับสีชิงชวนจริงๆ ละก็ เซียวซือไม่มีทางนิ่งดูดายหรือกลับออกไปแน่นอน ฉันจึงคิดว่าน่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ คุณไปทำธุระของคุณเถอะ”

“ครับ งั้นผมกลับก่อนนะ”

ฉันลงจากรถ โบกมือให้หนีอีโจว จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปข้างในประตูเหล็กของสวนดอกไม้ทันที

ฉันชนเข้ากับหน้าอกของยัยเซ่อเบธที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ผิวหนังของมันห่อหุ้มไปด้วยเหล็กทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมาก

“เจ้านายของเธอล่ะ? ” ฉันเอ่ยถามเซ่อเบธด้วยความร้อนใจ

“เจ้านายอยู่ข้างบนค่ะ”

“เขาไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? ”