พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 225

สีชิงชวนทานเค้กข้าวเข้าไปแล้วก็ทานอย่างอื่นด้วยเช่นกัน

จากนั้นเขาคงทานจนเบลอ ก็เลยยื่นกรงเล็บปีศาจของตัวเองไปยังเครื่องในที่ตัวเองแสนจะรังเกียจ นอกจากเนื้อผัดผักชีแล้ว อย่างอื่นที่เหลือเขาก็ทานมันซะหมดทุกอย่าง

ฉันถามเขาว่าอร่อยไหม แต่เขาบอกว่าก็เฉยๆ

บอกว่าเฉยๆ แต่ก็กินไปซะเยอะเลยนะ แถมยังกินวุ้นน้ำแข็งไปตั้งสองถ้วยแน่ะ

ความจริงรสนิยมเรื่องอาหารของเขาก็หลากหลายเหมือนกัน แค่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครพาเขามาทานอะไรแบบนี้

“นี่ คุณถอดหมวกบักเก็ตกับแว่นกันแดดออกได้ไหม กินทั้งๆ ที่ใส่อยู่แบบนี้ไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ?”

“ถ้าถอดออกจะเกิดความวุ่นวายใหญ่โตน่ะสิ”

“ฮะ คุณไม่ใช่ประธานาธิบดีสักหน่อยที่มากินอาหารร้านอาหารเสียบไม้แล้วจะสร้างความวุ่นวายได้น่ะ”

เขาถอดแว่นกันแดดและหมวกบักเก็ตออก แล้วเริ่มทานอย่างสบายๆ

ทันใดนั้นผู้หญิงโต๊ะข้างๆ เราที่มองสีชิงชวนอยู่ตั้งแต่แรกก็กรีดร้องออกมา “สีชิงชวน! สีชิงชวน!”

เธอตะโกนออกมาจนคอแทบแตก แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอกลับพุ่งเข้ามาก่อน “คุณสี? คุณสี? คุณมาทานข้าวที่นี่ได้ไงครับ? ผมเป็นนักข่าวจากเว็บป้อเฮอ ครั้งก่อนเรานัดขอสัมภาษณ์ไป คุณสะดวกเมื่อไหร่ครับ?”

“คุณจะให้ผมกินอาหารเสียบไม้ไปสัมภาษณ์ไปเหรอ?” สีชิงชวนหันไปมองเขาแวบหนึ่ง

นักข่าวคนนั้นยิ้มเหยเกแล้วถอยไปยืนอีกฝั่ง

เขามาทานอาหารเสียบไม้ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเข้ากับคนอื่นได้ง่าย หม้อไฟร้อนมาก แต่รอยยิ้มของเขากลับเย็นเยียบ “พวกคุณล้อมผมไว้แบบนี้ รบกวนการพักผ่อนตามปกติของผม การสัมภาษณ์ที่อยากได้น่ะ ชาตินี้อย่าหวังเลย”

คนพวกนั้นแยกย้ายกันไปทันที ในที่สุดฉันก็รับรู้ถึงอำนาจอันน่าเกรงขามและเสน่ห์ของสีชิงชวน ที่แท้โต๊ะข้างๆ เราก็เป็นนักข่าวที่อยากสัมภาษณ์สีชิงชวนมาตลอดแต่ไม่มีโอกาสนี่เอง

โต๊ะอื่นก็จำสีชิงชวนได้แล้วเช่นกันจึงหันมามองที่พวกเราเป็นตาเดียว

ฉันพูดกับสีชิงชวน “คุณใส่แว่นกันแดดกับหมวกบักเก็ตไว้เหมือนเดิมเถอะ!”

“ใส่ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรอีก?”

นักข่าวโต๊ะข้างๆ กำลังแอบถ่ายสีชิงชวนอยู่ มีบางคนถ่ายด้วยโทรศัพท์ มีคนหนึ่งเอาอุปกรณ์เฉพาะออกมาแล้วใช้กล้องดิจิทัลแอบถ่ายรูปสีชิงชวน

เขาทำเป็นไม่เห็น เมื่อเราทานเสร็จก็คิดเงินแล้วลุกขึ้น แต่สีชิงชวนกลับเดินตรงไปหน้าโต๊ะโต๊ะนั้นแล้วยื่นมือไปที่พวกเขา “ถ่ายรูปผมไปตั้งเยอะ เอามาให้ผมได้ยัง?”

“เปล่านะครับ” คนพวกนั้นยืนกรานไม่ยอมรับ “คุณสี คุณเข้าใจผิดแล้วครับ”

“พวกคุณสังกัดเว็บอะไรนะ? เว็บป้อเฮอ?” สองมือเขาค้ำไปบนโต๊ะแล้วค่อยๆ โน้มน้าว “ไม่อยากทำแล้วใช่ไหม อยากหายต๋อมไปจากโลกออนไลน์อันแสนกว้างใหญ่นี่ใช่ไหม?”

คำขู่ของเขาได้ผลมากๆ ผู้หญิงคนหนึ่งยื่นโทรศัพท์มาให้เราก่อน ตามด้วยคนอื่นๆ ที่ค่อยๆ ยื่นของตัวเองมาให้ นักข่าวที่ถือกล้องดิจิทัลอยู่พูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “ผมจะลบให้ครับ คุณสี คุณอย่าโยนกล้องผมนะครับ มันแพงมาก ผมชดใช้ไม่ไหว มันเป็นของบริษัท”

สีชิงชวนไม่ได้รับโทรศัพท์และกล้องถ่ายรูปมาจากพวกเขา “คิดว่าจะเขียนยังไง?”

“เอ๋?” พวกเขาต่างมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

“คิดว่าจะบรรยายรูปที่พวกคุณถ่ายว่ายังไง? หืม? ไหนลองว่ามาซิ”

คงเห็นกันว่าตอนนี้เขาดูท่าทางเป็นมิตร นักข่าวคนหนึ่งจึงกล้าพูดออกมา “นายทุนยอมลดเกียรติเพราะรัก สวีทภรรยากลางร้านอาหารเสียบไม้”

“อืม” ไม่คิดว่าสีชิงชวนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย จากนั้นก็ยื่นมือชี้ไปที่จมูกของเขา “อันนี้ดี ใช้พาดหัวนี้แหละ”

เขารับโทรศัพท์เครื่องหนึ่งมาเปิดดู “รูปนี้ถ่ายภรรยาผมไม่สวย ลบซะ ผมหวังว่ารูปทุกรูปที่พวกคุณเผยแพร่ออกไปจะเป็นรูปที่ภรรยาผมสวยที่สุดนะ”

เขาคืนโทรศัพท์ไปให้นักข่าว สีหน้าพวกเขาต่างก็พากันงงเต้กไปหมดทุกคน

สีชิงชวนจูงมือฉันออกมา ในตอนที่ใกล้จะออกจากประตู ฉันหันกลับไม่มองแวบหนึ่งก็เห็นว่าสีหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

คงเป็นเพราะตื่นเต้นดีใจที่เว็บตัวเองจะได้โพสต์ภาพของสีชิงชวนโดยที่เว็บอื่นไม่มีอะไรพวกนี้

วันนี้สีชิงชวนใจดีเป็นพิเศษ เขาไม่เพียงแต่ไม่ทำให้พวกเขาลำบากใจ ยังยอมให้พวกเขาเผยแพร่ข่าวได้อีกด้วย

“สีชิงชวน ทำไมตอนนี้คุณถึงเป็นกันเองขนาดนี้ล่ะ?”

“ผมเป็นกันเองตั้งนานแล้ว” เขาลูบหัวฉัน “ขึ้นรถ”