พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 226

นับว่าสีชิงชวนไม่ดุเท่าไหร่ ทั้งยังเผยรอยยิ้มเบาๆตรงมุมปาก

ทว่าพนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ผมมองออกว่ามุมปากของเธอกำลังสั่น

“ทะ ท่านประธาน” เธอพูดเสียงแผ่วเบา

“อ้อ ท่านประธาน ฉันนึกว่าบริษัทพวกคุณต่างจากบริษัทอื่น ทำไมผมเจอคุณหรือไม่ก็เซียวซือแล้วถึงกับต้องโค้งคำนับถึง 90 องศา พอเห็นท่านประธานของพวกคุณไม่แม้แต่จะลุกขึ้นยืนล่ะ?”

พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ตกใจเสียจนใบหน้าซีดเซียว มือทั้งสองจิกเคาน์เตอร์จนปลายนิ้วขาวซีดเพราะใช้แรงเยอะเกินไป “เอิ่ม ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านประธานเธอ”

ทันใดนั้นเอง หัวหน้าแผนกต้อนรับหน้าเตอร์ก็เดินมาไกล่เกลี่ย “เป็นแบบนี้ค่ะ คุณสี อาจจะเป็นเพราะเมื่อครู่พวกเรายุ่งอยู่ อีกทั้งประธานเซียวเป็นกันเองเข้าหาง่ายไม่สนใจเรื่องพวกนี้”

“เธอเป็นคนดี พวกคุณก็เลยไม่เห็นหัวเธอแล้วงั้นเหรอ?” สีชิงชวนกำลังหัวเราะเยาะ ในขณะที่เขาหัวเราะเยาะอยู่นั้น ลำแสงเย็นยะเยือกในดวงตาก็ได้ส่องประกายออกมา หัวหน้าเองก็รับมือไม่ไหวเช่นกัน ก้มหน้าหลบสายตาของเขา “บางครั้งเราอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้ค่ะ”

“ตอนที่เรามา เห็นเธอใจลอย นี่ก็ถือว่ายุ่งอยู่งั้นเหรอ?” สีชิงชวนหันหน้ากลับมามอง “ เซียวเซิง พนักงานแบบนี้ยังจะเก็บไว้ทำไมอีก?”

ฟังจากน้ำเสียงของสีชิงชวนเหมือนจะไล่พวกเธอออกเลย?

ฉันคิดว่าไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น เวลานี้เลขาหร่วนหลิงของฉันมาทำงานแล้ว ฉันจึงโบกมือเรียกเธอ เธอก็รีบวิ่งมาในทันที “ท่านประธาน คุ คุณสี?” เธอก็ตกใจเหมือนกัน

“ไปเรียกหัวหน้าแผนก HR มาหน่อย” สีชิงชวนบอกกล่าวหร่วนหลิงไป

หร่วนหลิงมองฉันอย่างงุนงง ฉันไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โตมโหฬาร ทว่าเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ไว้หน้าสีชิงชวนบ้างก็ดี

ฉันเลยพยักหน้าให้หร่วนหลิง เธอก็เลยไปหาหัวหน้าแผนก HR ทันที

พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์และหัวหน้าก้มหน้าก้มตาราวกับจะไปลานประหาร หัวหน้าแผนก HR วิ่งสับเท้ามาฉับๆ เมื่อเห็นสีชิงชวนศรีษะก็เกือบจะโขกเข้ากับแผ่นกระเบื้อง

“คุณสี”

“ประธานของพวกคุณอยู่ตรงนี้ ควรเรียกเธอก่อนไม่ใช่หรือไง”

“ค่ะ ท่านประธาน” หัวหน้าแผนก HR พยักหน้าหงึกๆราวกับตำกระเทียม “เรื่องอะไรหรือคะ?”

“ตอนรับคนเข้าทำงาน แผนก HR ของพวกคุณมีเงื่อนไขพิเศษไหม?”

“คะ?” หัวหน้าแผนกไม่เข้าใจในสิ่งที่ถาม “อะไรนะคะ?”

“ไม่แหกตาดูบ้างหรือไง?” สีชิงชวนส่งเสียงฟึดฟัด ทุกครั้งที่เขาส่งเสียงฟึดฟัดแสดงว่าเขาเริ่มที่จะไม่พอใจแล้ว

อันที่จริงสำหรับฉันมันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้

บทบัญญัติในการใช้ชีวิตของฉันก็คือการทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก ทำเรื่องเล็กให้หมดสิ้นไป

ทว่าสีชิงชวนต่างจากฉัน

“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่สีชิงชวนพูด”

“แผนก HR เป็นคนรับพนักงานทั้งหมดใช่ไหม?”

“พวกเรากับแผนกทั่วไปเป็นคนรับมาค่ะ”

“ไม่ต้องอบรมงั้นหรือ?”

“บางตำแหน่งเท่านั้นค่ะ”

“แล้วพนักงานเคาน์เตอร์ล่ะ?”

“ต้องอบรมค่ะ”

“อ้อ” จู่ๆสีชิงชวนก็ยกมือขึ้นมาปรบ “ปรบมือให้คุณเลย ผู้จัดการจ้าว บ่มเพาะพนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์ในบริษัทคุณให้เป็นอัจฉริยะทางด้านการไม่มีสัมมาคาราวะ”