พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 238

หนีอีโจวมาถึงโรงพยาบาลประมาณห้าทุ่มครึ่ง เนื้อตัวดูมอมแมม ดูเหนื่อยล้าจากการเดินทางมากๆ

เมื่อเขาเห็นฉันก็รีบกล่าวคำขอบคุณและคำขอโทษ “เซียวเซิง ขอโทษด้วยนะ ทำให้คุณเสียเวลาทั้งคืนเลย”

“อย่าพูดแบบนี้” ฉันยื่นผ้าขนหนูให้เขาหนึ่งผืน “ข้างนอกฝนตกเหรอ? ตัวนายเปียกไปหมด”

“ฝนตกเล็กน้อย” เขามองฉันด้วยสายตาที่รู้สึกผิด “คุณทานมื้อค่ำหรือยัง?”

กลางคืนฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ตอนที่คุณแม่หนีตรวจเช็คร่างกายอยู่ด้านใน ฉันได้ลงไปชั้นล่างเพื่อซื้อแซนวิชมาทานแล้ว แต่ว่าพอกัดไปสองคำก็กลับทานไม่ลง

“ทานแล้ว” ฉันกล่าว “คุณน้าปลอดภัยดีแล้ว เพียงแต่ต้องนอนนิ่งๆสักพัก”

“ขอบคุณในน้ำใจคุณมากนะ ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านเอง” บนหัวเขามีหยดน้ำเต็มไปหมด เส้นผมนุ่มสลวยได้แนบบนหน้าผากไว้

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันพาคนขับมาด้วย”

“นี่ก็ดึกมากแล้ว แน่ใจว่าไม่ให้ผมส่งคุณกลับใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรจริงๆ” ฉันกล่าว “นายดูแลคุณน้าให้ดีๆ พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมคุณน้าใหม่”

“ไม่ต้องมาทุกวันหรอก ได้จ้างพยาบาลไว้แล้ว เราสองคนสามารถดูแลกันได้” เสียงของหนีอีโจวเบามาก เผยให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าลึกๆ

“แล้วนายจะต้องการเพื่อนไปเพื่ออะไร?” ฉันพูดเสียงต่ำ “หากว่าเฉียวอี้มารู้ว่าคุณแม่หนีเข้าโรงพยาบาลแล้วนายกลับไม่บอกเธอให้มาช่วย จะต้องฆ่านายแน่ๆ จากนี้ช่วงกลางคืนเราสามคนผลักกันดูแล”

“ผู้หญิงอย่างพวกคุณต้องพักผ่อนเพื่อความสวย ไม่งั้นล่ะก็จะมีรอบดวงตาที่ดำคล้ำ” จู่ๆเขาก็ยื่นมือมาจับใต้ตาของฉัน

“ขอบตาฉันดำคล้ำแล้วเหรอ? ไม่เร็วขนาดนั้นหรอกมั้ง?”

“มันคงไม่เร็วขนาดนั้นหรอก” เขายิ้มเบาๆ “ผมจะไม่ยื้อคุณไว้แล้ว ผมส่งคุณลงชั้นล่างนะ”

หนีอีโจวเดินไปส่งฉันออกประตูโรงพยาบาล หลังจากที่เห็นฉันขึ้นรถแล้วจึงโบกมือให้ฉัน ข้างนอกฝนตกปรอยๆ ถึงแม้จะตกไม่หนักมากนัก ช่วงที่ไม่มีไฟก็ดูไม่ออกว่าฝนกำลังตกอยู่ แต่ว่าเม็ดฝนเบาบาง เหมือนกับว่าเป็นเม็ดฝนที่เป็นม่านน้ำ ถ้าหากยืนกลางสายฝนสักพัก ก็สามารถเปียกโชกไปได้ทั้งตัว ฝนแบบนี้ราวกับสามารถเปียกไปถึงในใจของคนได้ ทั้งในและนอกเปีอกชุ่มไปหมด ความจริงฉันไม่ได้พาคนขับมาด้วย ฉันแค่เรียกใช้รถบริการชั่วคราว หนีอีโจวคงเหนื่อยมากแล้ว เลยดูไม่ออกว่านั่นไม่ใช่รถของสีชิงชวน

คนขับถามฉัน “จะไปไหนครับ?”

อันที่จริงตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากกลับไปพักแล้ว แต่เมื่อดูเวลาแล้วยังไม่ถึงเที่ยงคืน ไม่รู้ว่างานปาร์ตี้วันเกิดของสีชิงชวนได้เลิกไปแล้วหรือยัง ตามปกติแล้วจะต้องเลยเที่ยงคืนไปก่อน

ฉันลังเลสักพัก แล้วบอกกับคนขับว่า “ฉันจะไปสถานที่หนึ่ง คุณรอฉันหาที่อยู่สักครู่นะคะ”

ในขณะที่ฉันกำลังรื้อกระเป๋า ก็นึกขึ้นได้ว่าฉันได้เอาแผ่นกระดาษที่เขียนที่อยู่ไว้ให้กับเซียวซือไปแล้ว จู่ๆสมองก็เกิดสับสน นึกรายละเอียดที่อยู่ของสถานที่ยังไงก็นึกไม่ออก

คนขับนิสัยดี คอยหันมารอที่อยู่จากฉัน ฉันนึกสักพัก “คุณให้ฉันยืมโทรศัพท์สักครู่ได้ไหมคะ?”