พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 237

หนีอีโจวเคยบอกกับฉันแล้วว่า ในความเข้าใจของคุณแม่หนี ฉันก็คือลูกสะใภ้ของท่าน

กับผู้ป่วยประเภทนี้ แน่นอนว่าฉันไม่สามารถอธิบายให้ท่านได้เข้าใจอย่างชัดเจนได้ เฉียวอี้ยิ้มแล้วบอกกับท่านว่า “ใกล้แล้วค่ะคุณน้า เราจะได้ทานลูกอมมงคลในเร็วๆนี้อย่างแน่นอนค่ะ”

เมื่อกลับมาถึงบริษัท ฉันไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำอะไรตลอดช่วงบ่ายเลย ดวงตาที่ดูสับสนของคุณแม่หนีมักจะโผล่ขึ้นมาในหัวของฉันเสมอ เมื่อก่อน ท่านจะไม่เป็นแบบนี้เลย

ช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็นสีชิงชวนได้โทรมาหาฉัน ฝั่งที่เขาอยู่เสียงดังมาก เสียงอันวุ่นวาย ยิ่งขับเน้นให้เสียงของเขาล่องลอยมากขึ้น”

“แต่งตัวสวยๆหน่อยนะ”

“ออ” ฉันพูด

“ของขวัญวันเกิดผมล่ะ?”

“ก็ฉันไงล่ะ?”

เขาหัวเราะชอบใจ ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ชุดที่ฉันใส่ออกมาเมื่อเช้าก็ออกจะสวยอยู่แล้ว หลังเลิกงานก็แค่แต่งหน้าเพิ่มเติมนิดหน่อย เฉียวอี้ถามฉันว่าแต่งตัวสวยขนาดนี้ให้ใครดู ฉันเลยตอบว่า ที่แน่ๆไม่ใช่หล่อนก็แล้วกัน

“งานปาร์ตี้วันเกิดของสีชิงชวนเหรอ? ฉันจะไปด้วย”

“เธอเลิกคิดไปได้เลย เธอกับเขาไม่ถูกกันสักหน่อย อีกอย่างคนอื่นเขาไม่ได้เชิญเธอด้วย”

“เธอเป็นถึงคุณผู้หญิง เธอเชิญฉันก็ได้นี่”

“แม่ทูลหัว” ฉันจับไหล่ของหล่อนไว้ “เธอควรหยุดพักเพื่อฉันซะบ้างนะ”

“เชอะ ฉันก็ไม่ได้อยากไปขนาดนั้นหรอก ฉันไปหาฉินกวนดีกว่า” เฉียวอี้มองบนอย่างแรงแล้วเดินจากไป ฉันเองก็เก็บของเตรียมตัวจะออกไปแล้วเหมือนกัน จากเซียวซื่อกรุ๊ปไปตามที่อยู่ที่เขาให้กับฉัน ต้องใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง

ฉันเพิ่งลุกขึ้นยืน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันก็นึกว่าเป็นสายจากสีชิงชวนโทรมาตามฉันซะอีก แต่เมื่อดูชื่อที่ปรากฏบนจอโทรศัพท์กลับเป็นหนีอีโจว

“ฮัลโหว อีโจว” ฉันพูดไปด้วยและเดินออกจากห้องไปด้วย

“เซียวเซิง” เสียงของเขาดูเหมือนมีเรื่องเร่งด่วน “ตอนนี้คุณอยู่ไหนเหรอ?”

“ฉันอยู่ที่บริษัท กำลังจะเลิกงาน”

“มีเรื่องต้องรบกวนคุณนิดหน่อย”

“อื้ม นายพูดมาได้เลย?”

“เมื่อกี้ แม่บ้านบ้านผมโทรมาบอกผมว่าแม่ผมหกล้มในบ้าน ตอนนี้ผมไม่สามารถกลับไปได้ทันที ผมอยู่ชานเมือง แม่บ้านได้โทรเรียกรถพยาบาลแล้ว แต่ผมก็ยังไม่วางใจ คุณช่วยไปดูที่โรงพยาบาลให้ผมหน่อยได้ไหม? แต่ถ้าไม่สะดวกล่ะก็…..”

“คุณน้าหกล้มงั้นเหรอ?” ฉันจับราวจับประตูไว้อย่างแน่น “อยู่โรงพยาบาลไหน ตอนนี้รถพยาบาลได้ไปแล้วหรือยัง?”

“ถ้าคุณออกจากเซียวซื่อกรุ๊ปไปบ้านผมล่ะก็ เกรงว่ารถพยาบาลจะรับแม่ผมไปเรียบร้อยแล้ว คุณตรงไปที่โรงพยาบาลเลยดีกว่า”

“ได้ ฉันจะรีบไป”

“เซียวเซิง คืนนี้คุณมีธุระใช่ไหม การที่ผมทำแบบนี้จะเป็นการรบกวนคุณไหม….”

“อีโจว” ฉันรู้สึกเสียใจมากที่เขาเกรงใจกับฉันขนาดนี้ “มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าเกิดเรื่องกับคุณน้าได้อีกล่ะ?”

เขารู้สึกซาบซึ้งและพูดขอบคุณกับฉันอย่างโล่งใจ “เซียวเซิง ขอบคุณที่มีคุณ”