พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 24

ฉันผิดไปแล้ว ฉันพูดคำซาบซึ้งกินใจเร็วเกินไป

ฉันกินเส้นหมี่เข้าไปคำแรกก็อยากจะอ้วกทันที ฉันสาบานได้เลยว่าไม่เคยกินของรสชาติแย่เท่านี้มาก่อนในชีวิต

เขาคงใส่เกลือลงไปทั้งกระปุก และยังมีเครื่องปรุงหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นน้ำตาลทราย พริกไทย ผงโป้ยกักและเครื่องเทศห้าชนิด

ฉันสันนิษฐานว่าหากห้องครัวมีสารหนู เขาก็จะใส่เข้าไปด้วยอย่างแน่นอน

เขายืนมองฉันกิน เส้นหมี่ก้อนหนึ่งติดอยู่ในลำคอของฉัน

เขายิ้มอย่างมีความเมตตาและอ่อนโยน “อร่อยไหม?”

เขาน่าจะถามว่ากินได้ไหมมากกว่า?

ทว่าเขาอุตส่าห์เอาใจใส่ แถมยังอยู่เป็นเพื่อนฉันในพิธีศพคุณพ่อด้วย บุญคุณครั้งนี้ต้องชดใช้ในรูปแบบของการกินหมี่ ต่อให้กินแล้วตาย ฉันก็ต้องกินให้หมด

ฉันกลืนลงไปแล้วส่งยิ้มฝืดๆ ให้เขา “อร่อย”

เหมือนเขาจะตะลึงกับคำตอบของฉันมาก จากนั้นก็ยักไหล่ในเชิงตามสบายเลยคุณ “อร่อยก็กินสิ ผมจะดูคุณกินให้หมด”

ฝีมือของสีชิงชวนนั้นกินไม่ได้เลย ตอนฉันกินคำที่สองรู้สึกกินยากกว่าคำแรกมาก

ยังมีเครื่องปรุงหลายชนิดที่ยังไม่ละลายบนเส้นหมี่ด้วย อย่างเช่นเกลือเป็นต้น ต่อมรับรสของฉันสัมผัสรสชาติพวกนี้แล้วก็รู้สึกเหมือนอยู่ในนรกบนพื้นดินเลย

นรกสิบแปดชั้นเป็นอย่างนี้นี่เอง

สีชิงชวนนั่งมองฉันกินอย่างเพลิดเพลิน

เขาคือจอมมาร เขาจงใจแกล้งฉัน

ฉันกินคำที่สามไม่ลงแล้ว พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นรอยยิ้มที่ยากจะหยั่งถึงของเขา คล้ายกับกำลังตอกย้ำฉันว่าคุณไม่ได้หิวจัดอะไรขนาดนั้นนี่

ฉันจึงต้องฮึดสู้กินต่อคำที่สาม คำที่สี่ จากนั้นก็เริ่มชิน แต่ในปากยังคงมีรสชาติที่ชวนให้กลั้นหายใจอยู่

ฉันกินเส้นหมี่ต่อหน้าสีชิงชวนจนหมดเกลี้ยง จากนั้นก็ถือถ้วยให้เขาดู

เขากลั้วหัวเราะ “ไม่ดื่มน้ำซุปให้หมดแล้ว?”

ยังต้องดื่มน้ำซูปอีกเหรอ? ลำพังกินเส้นหมี่ก็จะเป็นจะตายอยู่แล้วนะ

เขายังคงยิ้มอย่างสุภาพดังเดิม “โบราณท่านกล่าวไว้ว่าน้ำซุปจะย่อยอาหารได้”

เขาเกลียดชังฉัน รอยยิ้มที่เขาเผยออกมาสื่อความหมายให้ฉันรับรู้ว่าเขาเกลียดชังฉัน

ฉันไม่รู้ว่าทำไมสีชิงชวนถึงเกลียดฉันขนาดนี้ ทว่าฉันก็ไม่ชอบพฤติกรรมของเขาด้วยเช่นกัน

เกลียดฉันแล้วยังมาขึ้นเตียงกับฉันอีก ผู้ชายประเภทนี้คือหัวใจกับไตเดินกันคนละเส้นทาง สะอิดสะเอียนไหมล่ะ?

กินก็กิน ไม่ใช่ยาพิษที่กินคำเดียวก็ตายเสียหน่อย

ฉันขบฟัน ก่อนจะยกถ้วยที่ใหญ่กว่าใบหน้าฉันขึ้นมากินจนหมดเกลี้ยง ฉันใช้หลังมือเช็ดมุมปาก จากนั้นก็คว่ำถ้วยให้เขาดู “กินหมดแล้ว”

เขายิ้มเย็น “รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

“ดีมาก”

เขาลุกขึ้น ทำเหมือนคุยกับฉันแล้วรู้สึกเบื่ออย่างไรอย่างนั้น จึงไม่อยากคุยกับฉันต่อ

บางครั้งฉันก็หัวรั้นแบบไม่เกิดประโยชน์อะไรเช่นนี้แหละ

คือคุณย่าของสีชิงชวน ทำไมท่านถึงมาด้วยล่ะ?

ฉันรีบมองไปยังประตู จากนั้นก็เห็นคุณพ่อกับคุณแม่สีชิงชวนประคองคุณย่าเข้ามา

ฉันเข้าไปต้อนรับ ฝ่ามืออันอ่อนนุ่มของคุณย่ามาจับมือของฉัน “ทำไมชีวิตเซิงเซิงถึงอาภัพเช่นนี้ ทำไม ทำไมกัน เซียวหยวนพึ่งจะห้าสิบกว่าเอง อายุน้อยๆ ก็ด่วนจากไปซะแล้ว แล้วเซิงเซิงของย่าจะอยู่ยังไง?”

เซียวหยวนคือชื่อของพ่อฉัน ใบหน้าเหี่ยวย่นของคุณย่ามีแต่น้ำตาคลอเบ้า ฉันที่แสร้งเข้มแข็งมานานก็ปลดปล่อยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาในที่สุด

น้ำตาของฉันไหลพรากอย่างรวดเร็ว ทว่าไร้เสียง “คุณย่า”

“โอ๋ แก้วตาดวงใจของย่าไม่ต้องร้องนะ” คุณย่าอ้าแขนโอบกอดฉัน พลางตบหลังฉันเบาๆ “เสี่ยวเซิงเซิงเอย โชคชะตาเล่นตลกกับหนูทำไมไม่รู้ ต่อไปก็จะมีคนเอ็นดูหนูน้อยไปหนึ่งคนแล้ว”

เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของคุณย่า ป้อมปราการของฉันก็พังทลาย ซึ่งนับจากตอนที่คุณพ่อฉันเกิดอุบัติจนถึงก่อนหน้านี้ น้ำตาฉันยังไม่ได้ไหลสักหยด

ฉันเป็นคนแปลกอย่างหนึ่ง ฉันจะเข้มแข็งต่อหน้าพวกแม่เลี้ยงฉัน ทว่าเมื่อมีคนที่จริงใจและเป็นห่วงฉัน ฉันจะอ่อนแออย่างหมดสภาพเลย

ฉันร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลชุดใหญ่ ฉันเหลือบไปเห็นคุณแม่สีแอบปาดน้ำตาอยู่ด้านข้าง

เธอไม่ชอบฉัน ฉันรู้ตัวดี ทว่าเธอยังคงเป็นคนอ่อนโยนคนหนึ่ง เป็นคนที่ใจอ่อนมาก

ฉันซบบ่าคุณย่าร้องไห้อยู่นาน ต่อมาก็มีคนมาพยุงฉันขึ้น และฉันก็เห็นสีชิงชวนผ่านดวงตาที่มีน้ำตาไหลสองสาย

“คุณย่าอายุเยอะแล้ว อย่าเสียใจให้มากเลยนะครับ”

“เสี่ยวชวน” คุณย่าเอ่ยเสียงสะอื้น “ตอนนี้เสี่ยวเซิงเซิงไม่มีพ่อแล้ว หลานต้องดีต่อเธอให้มากกว่าเดิมนะ ต้องทะนุถนอมเธอแทนคุณพ่อเธอด้วย รู้ไหม?”

“หนูพยุงคุณแม่ไปนั่งทางโน้นนะคะ” คุณแม่สีเอ่ย