พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 23

แม่เลี้ยงเดินขึ้นชั้นบนไป พี่เขยคนโตและภริยาของเขาไปจากที่นั้นอย่างรวดเร็ว อาติงจูงหมาเดินอยู่หน้าประตูรอบหนึ่งแล้วก็จากไป

ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนคิดยังไงถึงช่วยฉัน ฉันกล่าวขอบคุณเขาไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทว่าเขามุ่งหน้าตรงไปที่ห้องไว้ทุกข์โดยที่ไม่สนใจฉันเลย

เฉียวอี้เบะปากมองบน “เหอะ หยิ่งยโสขนาดนี้ ใครจะไปสนใจเขาล่ะ เห็นอยู่โทนโท่ว่าสามีคุณอยู่เป็นเพื่อนเซียวซือทั้งคืน นับว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ตอนนี้ฉันมีอารมณ์มาใส่ใจกับเรื่องแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ ฉันหันกลับไปพูดกับเฉียวอี้ “ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“งั้น ถ้าสีชิงชวนอยู่ที่นี่ฉันก็กลับก่อน ตอนนี้ฉันเจอเขาไม่ได้ แม้จะหน้าตาดีแต่ถ้าทำเรื่องบัดซบ ฉันก็เกลียดเหมือนเดิม”

“คุณขับรถก็ระวังๆหน่อย” ฉันส่งเธอไปที่หน้าประตู ตอนนี้เป็นเวลาเลยเที่ยงคืนแล้ว ลมกลางดึกพัดโชยจนทำให้เส้นผมของเธอปริวว่อนพัวพันจนยุ่งเหยิง”

“ฉันรู้” จู่ๆเธอตาเธอก็แดงขึ้น “ถ้าหากว่าเธออยากร้องให้ก็ร้องออกมาให้เต็มที่ สภาพเธอเป็นเช่นนี้ทำให้ฉันปวดใจตามไปด้วย

ฉันผลักเธออก “ยังไม่ใช่เวลามานั่งร้องให้ รีบไปเถอะ!”

“อย่าอั้นไว้...”

“อืม” ฉันพยักหน้าตอบรับ ชำเลืองมองไปหาเฉียวอี้ผู้ที่กำลังเดินลงบันไดตรงระเบียงทางเดินโดยที่หันกลับมาเป็นพักๆ

เห็นเธอขึ้นรถสตาร์ทเครื่องขับไปทางหน้าประตู ฉันถึงจะหันตัวเดินเข้าบ้านไป

รูปของคุณพ่อส่งมาถึงแล้ว ใช้รูปที่ฉันเลือกไว้

ฉันยังจำได้ว่าตอนที่ท่านฉลองวันเกิด สีหน้าท่านแลดูแดงเปล่งปลั่งสดใส นึกไม่ถึงว่ารูปวันเกิดจะกลายมาเป็นรูปวันตายได้

ฉันวางรูปไว้ที่จุดกึ่งกลางของห้องไว้ทุกข์ จากนั้นก็เผากระดาษเงินกระดาษทองให้คุณพ่อ

ฉันขยี้กระดาษเงินกระดาษทองให้เรียงเป็นรูปวงกลม แล้วนำมาวางทับซ้อนกัน ประตูเปิดอยู่ ทำให้มีลมพัดโชยเข้ามา กระดาษเงินกระดาษทองที่วางอยู่โดนลมพัดจนปลิวขึ้นมา จากนั้นก็ตกลงบนเท้าของฉัน

ฉันเตรียมจะเก็บ แต่มีคนข้างกายย่อตัวลงเก็บขึ้นมาให้ฉันเสียก่อน

ซึ่งก็คือสีชิงชวน ฉันรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณไป ครั้งนี้เขาไม่ได้หนีไปแบบดื้อๆดั่งครั้งก่อน แต่กลับเอ่ยขึ้นอีกประโยคว่า “เรื่องเมื่อครู่ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร สถานะในตอนนี้ของคุณคือภรรยาของผม “เขาจุดไฟแช็คเพื่อที่จะเผากระดาษเงินกระดาษทองในโถดินเผา

แสงเพลิงส่องสว่างใบหน้าอันหล่อเหลาของสีชิงชวนและแผดเผาอยู่ในดวงตาของเขา

ในค่ำคืนที่เปล่าเปลี่ยวเงียบสงัดนี้ มีคนอยู่ข้างกายนับว่าเป็นความอบอุ่นที่หาได้ยากแล้ว

ไม่ว่าเขาจะทำเพื่อเซียวซือที่นอนอยู่ชั้นบน หรือเพราะความสัมพันธ์ของเรา

ยังไงก็ตามแต่ มันไม่สำคัญอีกต่อไป

ฉันค่อยๆเผากระดาษเงินกระดาษทองที่ละใบๆ ที่จริงจนป่านนี้สมองฉันยังสับสนวุ่นวาย ฉันรู้ว่าคุณพ่อจากไปแล้ว แต่ในจิตใต้สำนึกกลับยังไม่ยอมรับมัน

ดังนั้นฉันจึงปราศจากน้ำตา ในเบ้าตาแห้งเหือดไม่เหลือแม้แต่หยดน้ำ

ทันใดนั้น ฉันอยากจะหาคนมาพูดคุยด้วย ดังนั้นจึงปริปากพึมพำกับตัวเอง “คุณเคยประสบการจากลาจากคนรอบข้างที่สนิทมากๆบ้างหรือเปล่า?”

ฉันไม่รอให้เขาตอบจึงพูดต่อขึ้นว่า “ตอนที่แม่เสีย ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบจะถล่มลงมา ในตอนนั้นฉันอายุ 16 ปี คุณพ่อกับฉันร่วมด้วยช่วยกันจัดงานศพให้แม่ จากนั้นก็พาฉันกลับไปที่บ้าน เขาเคยพูดกับฉันว่าตราบใดที่เค้าอยู่ บ้านหลังนี้ก็ต้องอยู่ต่อไป”

ฉันเงยหน้าขึ้น สายตาชำเลืองไปที่ช่องประตูทางออกพอดี

“ฉันชี้ไปที่นั่น “ฉันยังจำได้ว่าวันนั้น ฉันยืนอยู่ที่นั่น พ่อบอกกล่าวแม่เลี้ยงพี่สาวคนโตพี่สาวคนที่สองว่า นี่คือเซียวเซิง ตั้งแต่บัดนี้เธอจะเป็นสมาชิกในครอบครัวของเรา”

ประหนึ่งฉันย้อนเห็นอดีตของตัวเอง ที่มุดหลบอยู่ข้างหลังของคุณพ่อ มือใบใหญ่ของเขาอุมมือใบน้อยของฉันไว้ จู่ก็ไม่รู้สึกเดียวดายขึ้นมา

อาจเป็นเพราะฉันเคลิบเคลิ้มไปกับมัน เปลวไฟอันเร่าร้อนแผดเผาไปยังนิ้วมือ หลังจากที่ฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจึงพับมือกลับทันที แต่ปลายนิ้วกลับโดนเผาจนเป็นแผลแล้ว