พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 22

เฉียวอี้นั่งรถกลับมาบ้านพร้อมฉัน ในห้องรับแขกเอิกเกริกวุ่นวายมาก

พี่สาวคนโตร้องให้ฟูมฟายกับแม่เลี้ยง “แม่จะมาด่าทอหนูทำไม เรื่องที่ไม่ได้บริจาคเลือดให้พ่อ ต่อให้ฉันบริจาคไปก็คงช่วยชีวิตไว้ไม่ได้อยู่ดี จู่ๆเขาอยากไปก็ไป แม้กระทั่งพินัยกรรมก็ไม่ได้เขียนไว้”

“หนูหุบปากเสียเถอะ!” แม่เลี้ยงดุด่าเธอ

“แม่ด่าหนูไปก็ไม่มีประโยชน์ หนูจะมีปัญญาช่วยอะไรได้ล่ะ” พี่สาวคนโตร้องให้ไม่หยุด จนทำให้คนที่ร้องให้อยู่อารมณ์เสียตามๆกัน

ฉันไม่เจอเซียวซือในห้องรับแขกเลย ทั้งๆที่เฉียวอี้ตามหาจนทั่วแล้ว “เซียวซือบอกว่าเธอปวดหัวจึงขอไปนอนพักอยู่ชั้นบน สามีของคุณก็อยู่เป็นเพื่อนเธอ”

ฉันยิ้มเจื่อนๆ เดินไปหาพ่อบ้าน

พ่อบ้านน้ำตานองหน้า จับมือฉันร้องให้สะอึกสะอื้น “คุณหนูสาม คุณท่านจากไปอย่างกระทันหัน ทำไงดีครับ เป็นเช่นนี้ช้าเร็วตระกูลเซียวคงต้องสิ้นสลายลงเป็นแน่”

“อาอู๋” มือของฉันสั่นเครืออยู่ในฝ่ามือเหี่ยวย่นของเขา “ต้องจัดเตรียมห้องไว้ทุกข์ขึ้นมาเสียก่อน แล้วค่อยประกาศข่าวออกไป จากนั้นก็ค่อยจองชุดไว้อาลัย”

ในบ้านเอิกเกริกวุ่นวายเป็นอย่างมาก พี่สาวคนโตไม่เอาการเอางาน พี่เขยคนโตนั่งเล่นเกมส์อยู่ในซอกหลืบของบ้าน แม่เลี้ยงเอาแต่ร้องให้สะอื้น ส่วนเซียวซือนอนพักอยู่ชั้นบน มีแค่ฉันคนเดียวที่ต้องจัดการธุระทั้งหมดนี้

โชคดีที่มีเฉียวอี้คอยช่วย เธอโทรศัพท์ไปให้ศูนย์ฌาปนกิจเพื่อจับจองสถานที่เพื่อใช้ในการประกอบพิธีงานศพ ประจวบเหมาะแม่ชีที่จะทำพิธีมาพอดี เดี๋ยวฉันไปเชิญพวกเขาเข้ามา

ตอนที่แม่เสียฉันอายุสิบหกปีแล้ว ขั้นตอนทุกอย่างฉันกับพ่อเป็นคนจัดการทั้งหมด ฉันจำได้อย่างแม่นยำ

แต่นึกไม่ถึงว่าอีกเจ็ดปีต่อมาฉันจะต้องมาจัดงานศพของพ่อด้วยมือของฉันเอง

ผ่านไปสักพัก ห้องไว้ทุกข์ก็ทำพิธีเสร็จสรรพ ฉันหยิบอัลบั้มรูปให้แม่เลี้ยงดูว่าจะเลือกรูปไหนตั้งเป็นป้ายอัฐิ

เธอหยิบมาเปิดดูทีละหน้า จากนั้นก็ได้เอ่ยถามขึ้นว่า “หนูคิดว่าภาพไหนดี?”

“ภาพนี้ดีค่ะ!” ฉันชี้ไปที่หนึ่งในภาพเหล่านั้น “นี่เป็นภาพที่ถ่ายในวันเกิด ซึ่งถ่ายไว้ดีมาก”

แม่เลี้ยงดูสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง

สายตาของเธอแปลกประหลาด อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นยังไง

“เซียวเซิง คุณฉลาดเลือกจริงๆ

ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่เลี้ยงพูด จึงชำเลืองมองเธออย่างงุนงง

เธอเม้มปากกล่าวต่อว่า “พ่อของคุณจากไปอย่างกระทันหัน ทุกคนต่างยุ่งวุ่นวาย คนใจเย็นอย่างเซียวซือยังทำใจไม่ได้เลย มีแค่หนูที่ยังมีอารมณ์มาจัดการเรื่องพวกนี้ คนนอกเห็นอาจจะคิดได้ว่าหนูเป็นเสาหลักของบ้านซะอีก แต่จริงๆแล้วหาเป็นเช่นนี้ไม่”

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันไม่มีวันไหนเลยที่แม่เลี้ยงไม่พูดแดกดัน ซึ่งฉันก็คุ้นชินกับมันเสียแล้ว เพียงแต่ว่าคำพูดเหน็บแนมในวันนี้ไร้เหตุผลสิ้นดี

ฉันสูดหายใจเข้าอย่างลึก พร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา “ยังไงแล้วงานศพของพ่อก็ต้องมีคนจัดงาน”

“หนูเป็นลูกของพ่อคุณไหมก็ยังไม่แน่” แม่เลี้ยงหัวเราะเยาะใส่

“คุณน้า คุณ...” ยังไม่ทันพูดจบประโยคแรก ก็รู้สึกเจ็บตรงศีรษะขึ้นมา พอหันกลับไปมองเห็นพี่สาวคนโตดึงผมฉันหลุดไปเส้นหนึ่ง เธอยืนขยำเส้นผมพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจอยู่ทางด้านหลัง

“เซียวเซิง น้องจะสืบสกุลเซียวต่อไหมนั้นยังต้องดูโชคชะตา”

“พี่สาว พี่ทำอะไรน่ะ?” ฉันลูบหนังศรีษะที่เธอดึงเส้นผมออก

“น้องกับพ่อกรุ๊ปเลือดไม่ตรงกัน พี่จะไปตรวจดีเอ็นเอให้รู้แน่ชัดไปเลย อย่าคิดว่าได้จัดการสะสางธุระที่นี่แล้วจะกลายเป็นคนของครอบครัวตระกูลเซียว บางทีคุณอาจจะเป็นแค่ลูกที่เก็บมาเลี้ยงก็เป็นได้” พี่สาวพูดจาไม่เพราะมาแต่ไหนแต่ไร แม่เลี้ยงมักจะรักเกียจเธอ เพราะคิดว่าเธอไม่คู่ควรกับบ้านหลังนี้

ช่วงจังหวะที่ฉันเงยหน้าขึ้น เห็นสีชิงชวนกำลังยืนอยู่บนราวจับชั้นสองชำเลืองมองมาที่ฉัน ฉันมองไม่ออกว่าสีหน้านั้นคืออารมณ์ของการเห็นฉันเป็นตัวตลกไหม แต่ดูท่าทีของเขาแล้วเหมือนคิดจะไม่ช่วยฉัน

เขาเกลียดฉัน ฉันก็รู้

ฉันลุกขึ้นเม้มปาก “ต่อให้พวกคุณสงสัยในตัวฉัน แต่ในขณะที่ผลการตรวจยังไม่ออก ฉันก็ยังเป็นลูกสาวของคุณพ่อดังเดิม เขาให้กำเนิดและคลอดฉันมา ฉะนั้นฉันจึงมีหน้าที่จัดงานศพให้ แม้ว่าวันนี้พวกคุณจะลากหรือโยนฉันออกไป แต่ยังไงฉันก็จะกลับมาอยู่ดี!”

แม่เลี้ยงจับจ้องมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ เพราะน้อยครั้งมากที่ฉันจะต่อต้านเธอแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน เพราะโดยปกติแล้ว ฉันมักจะขี้ขลาดอยู่เสมอ

อันที่จริงฉันไม่ได้ขี้ขลาด เป็นเพราะคุณพ่อพาฉันกลับมาก็ได้สร้างแรงกดดันให้ฉันมากพอแล้ว ฉันไม่อยากจะสร้างความวุ่นวายโกลาหลในบ้านอีก ดังนั้นไม่ว่าแม่เลี้ยงจะพูดเช่นไร ฉันก็ไม่คิดจะเก็บมาใส่ใจ

แม่เลี้ยงชะงักไปชั่วขณะก่อนจะตบโต๊ะ “เซียวเซิง หนูกล้ามากเลยนะ พ่อของหนูเพิ่งเสียไปหนูก็เริ่มเหิมเกริมแล้วหรือ? อาอู๋ คุณไม่ไปจูงหมามาใช่ไหม? ได้ งั้นให้อาติงไปจูงมา พี่สวี คุณไปหาอาติง บอกให้เขาจูงหมามา!”

ฉันยืนกราน และเกิดความคิดดื้อดึงขึ้นมาในหัว ต่อให้วันนี้ฉันจะโดนหมาพันธ์เยอรมันเชพเพิร์ดกัดจนตาย ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น

พี่สวีไปเรียกคนมาอย่างลังเลใจ เฉียวอี้ประคองฉันไว้ เธอโกรธกริ้วจนควบคุมสติอารมณ์ไว้ไม่ได้

มีเสียงเท้าเดินบนบันได แต่ฉันไม่ได้เงยหน้าไปมอง เห็นขาเรียวยาวของสีชิงชวนลางๆชะงักตรงหน้าฉัน

เขากำลังคุยกับแม่เลี้ยง “คุณน้า เซียวซือไม่ค่อยสบาย คืนนี้เธอคงเฝ้าศพไม่ได้แล้ว งั้นให้พี่สาวกับพี่เขยมาเฝ้าแทนเถอะ!”

“วุ้ย ฉันไม่ไหวหรอก ประจำเดือนฉันมาหน่ะ” พี่สาวลุกลี้ลุกลนราวกับจะเอาชีวิตเธอยังไงยังงั้นเลย “เสวียเหวินต้องทำงานพรุ่งนี้ จะอดตาหลับขับตานอนไม่ได้”

“งั้น ดูท่าน่าจะมีแค่ผมและเซียวเซิงเพียงสองคนเท่านั้น”

สิ่งที่สีชิงชวนพูดไม่รู้ว่าพูดช่วยฉันหรือเปล่า แต่แม่เลี้ยงไม่เคยหักหน้าสีชิงชวน น้ำเสียงของเธออ่อนโยนกว่าเดิมเยอะเลย “ชิงชวน ในเมื่อคุณตั้งใจ งั้นวันนี้ก็ฝากด้วยนะ หลิงหลิง คืนพรุ่งนี้ก็ถึงตาคุณกับเสวียเหวินเฝ้านะ ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้นทั้งนั้น!”