พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 246

ตอนแรกในใจฉันก็สับสนอยู่แล้ว พอเป็นแบบนี้ก็ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ เหมือนมีหมอกหนาทึบคอยบดบังหัวใจไว้เป็นชั้นๆ สับสนวุ่นวานมาก กลับถึงบ้านพักช่วงดึก เห็นสีชิงชวนได้กลับมาแล้ว กำลังนั่งเล่นหยกชิ้นที่ฉันให้เขาอยู่บนโซฟา ดูเหมือนว่า เซียวซือไม่ได้โกหก เธอได้เอาให้สีชิงชวนแล้ว แต่เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่ได้สนใจแล้วยื่นให้กับป๋ออวี่ด้วยตัวเอง แต่กลับไม่รู้ตัว

ฉันเดินเข้าไปแล้วเขาขวางฉันไว้ “ตอนแรกที่คุณรับปากผมไว้ ดูเหมือนจะเป็นครัสตัลสีขาวนั่นนะ? แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นอันนี้ได้ล่ะ ดูมันเล็กไปหรือเปล่า?”

เขาชูหยกขึ้นมาให้ฉันดู เมื่อเทียบกับใบหน้าเขา มันต้องเล็กกว่าแน่นอนอยู่แล้ว

“เดี๋ยวฉันจะเอาหยกนี้ฝังกับทองคำหรือไม่ก็ทองคำขาวให้อีกที มันจะได้กลายเป็นทองฝังหยก ทำเป็นจี้ห้อยคอก็ดูดีเหมือนกันนะ”

“จริงเหรอ?” ดูเขาให้ความสนใจเป็นอย่างมาก “คุณทำได้เหรอ?”

“ให้ช่างทำเครื่องประดับทำสิ ถึงฉันจะทำเป็น แต่ฉันก็ไม่มีเครื่องมืออยู่ดี แต่ว่าฉันสามารถวาดแบบออกมาให้พวกเขาทำตามแบบที่ฉันวาดไว้ได้นะ”

“ฟังดูแล้วไม่เลวเหมือนกันนะ” เขาคืนหยกให้กับฉัน “ทำออกมาสวยๆหน่อยนะ ผมจะรอใส่”

“รอเท้าฉันหายดีก่อน ฉันจะไปหาช่างให้ทำ ช่วงนี้ฉันก็ออกแบบไปก่อน”

“อ้อ ผมให้อภัยคุณก็ได้”

ตอนแรกฉันเดินขึ้นบนบ้านอยู่ช้าๆ แต่จู่ๆก็ได้ยินเขาพูดแบบนี้ มันทำให้ฉันต้องหยุดเดิน “คุณว่าไงนะ?”

“เรื่องที่คุณเบี้ยวนัดผมไง ผมให้อภัยคุณนะ” เขาพูดออกมาอย่างสบายใจ

“อ้อ ฉันขอบคุณคุณนะ” ฉันต้องการการอภัยจากเขาเหรอ?

“วันนี้แม่ผมโทรมา”

“หื้ม?” ฉันหันไปมองเขา “ทำไมเหรอ?”

“ถามว่าเราหนีออกมาจากบ้าน แล้วเมื่อไหร่จะกลับไป?”

“ในส่วนของฉัน ฉันไม่มีปัญหาไรนะ” เพราะถึงอย่างไรมันก็ไม่สำคัญว่าฉันจะพักที่ไหน

“อย่าเอาแต่พูดว่าอะไรๆก็ไม่มีปัญหาสิ คุณชอบพักที่ไหนมากกว่าล่ะ?”

“เข้าไปอยู่ในบ้านหลังเล็กๆของแม่ฉัน” ฉันพูดตามความจริง

“งั้น คุณต้องพาผมไปด้วยนะ” เขาแกล้งทำตัวน่ารักอีกแล้ว

ฉันแบะปากเพื่อบอกใบ้ว่ารับปากเขาแล้ว

“นอกจากบ้านหลังเล็กของแม่คุณแล้ว ที่นี่หรือว่าบ้านของตระกูลสี คุณเลือกมาที่หนึ่ง”

“ได้หมด”

“อย่าบอกว่าได้หมดสิ” เขาขมวดคิ้ว “ลองวิเคราะห์ดูดีๆ กับเรื่องที่ต้องเลือกที่ใดที่หนึ่ง คุณต้องเลือกอย่างรอบคอบ”

ดูจากท่าทางของเขา ถ้าหากว่าฉันไม่คิดดูดีๆก่อนคงไม่ปล่อยฉันไปแน่ๆ ฉันจึงคิดแล้วคิดอีก “ที่นี่เงียบสงบดี ไม่มีอาสะใภ้ใหญ่กับอาสะใภ้รองมาคอยหาเรื่องฉัน แต่ว่าไม่มีอาหารให้กิน ต้องสั่งอาหารเดลิเวอรี่มากินตลอด”

“อ้อ ยังมีอะไรอีกไหม?”

“ตระกูลสีมีคนใช้มากมายคอยดูแลได้เป็นอย่างดี แต่ว่าคนอยู่กันเยอะเกินมันวุ่นวายมาก”

“จัดการปัญหา”

“ถ้าหากที่นี่พอมีแม่บ้านคนสองคน ก็น่าจะถือว่าดีมากแล้ว”

“งั้นก็ตามนั้น พรุ่งนี้จะเรียกแม่บ้านที่ทำกับข้าวอร่อยที่สุดของตระกูลสีมาที่นี่สองคน”

“แต่ว่า ถ้าอยู่ที่นี่เป็นระยะยาว คุณแม่สีก็จะไม่ได้เจอคุณ….”

“ท่านบอกว่าท่านจะอยู่เป็นอมตะ” สีชิงชวนขัดจังหวะการพูดของฉัน “อย่าคิดว่าแม่ผมจะมีความสุขเป็นพิเศษเวลาที่เห็นผม”

“แล้วคุณย่าล่ะ?”

“นานๆทีเราไปรับคุณย่าให้มาพักที่นี่สิ” เขาสรุปคำพูด “ให้พักที่นี่ชั่วคราว”

ฉันไม่ออกความเห็นใด เพราะว่าจะอยู่ที่นี่ฉันก็ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว เพราะฉันคิดว่า จะอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกัน ฉันขึ้นไปบนบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า พึ่งก้าวบันไดได้หนึ่งขั้นสีชิงชวนก็เรียกฉัน

“เซียวเซิง”

“ห๊ะ?”