พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 247

“ฉันไม่ได้บาดเจ็บ คุณคิดมากไปแล้ว” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดเขา เพราะยืนอยู่ตรงบันได ฉะนั้นเลยไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวเยอะ กลัวว่าจะกลิ้นลงบันไดเหมือนลูกบอล

“อยู่กับเฉียวอี้ไม่ได้ความรู้อะไรเลย แต่เรียนได้อย่างหนึ่งคือความอวดเก่ง” เขายิ้มเบาๆ นิ้วทั้งสองจับคางฉันไว้

รอยยิ้มของเขาดูมีความสุขมาก ฉันยังเห็นความมั่นใจในตัวเอง ที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถบินออกจากกำมือของเขาได้ ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที เฉียวอี้พูดถูก ถ้าหากฉันชอบสีชิงชวน แล้วฉันเลิกที่จะอยู่กับเขานั่นก็แปลว่าฉันได้พ่ายแพ้แล้ว ฉันไม่ควรมีความรู้สึกต่อเขา ฉันรู้ดีว่าอนาคตข้างหน้าของฉันจะเป็นยังไง ฉันไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ สีชิงชวนถึงได้มาวนเวียนอยู่รอบๆฉันอย่างเต็มใจเพราะสาเหตุอะไร แต่มั่นใจว่าไม่ใช่เพราะชอบฉันอย่างแน่นอน รอจนวันที่เขาหมดความอดทนที่จะตามติดฉัน

เมื่อถึงเวลานั้น ฉันคงทำได้แค่เพียงกอดเฉียวอี้แล้วร้องห่มร้องไห้เท่านั้นแหละ ฉะนั้น อาศัยตอนที่ยังไม่ถลำลึกไปกว่านี้ รีบดึงตัวเองออกมาจากบ่อโคลนให้ไว ฉันหันหลังให้แล้วเดินขึ้นชั้นสองเลย เดินเร็วอย่างกับเดินหนีอะไร พอถึงชั้นสองแล้วหันไปมอง เขายังยืนพิงราวจับบันไดอยู่เลย ด้วยรอยยิ้มที่จางๆ แต่มุมปากกลับยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนพระจันทร์เสี้ยวที่ขึ้นในเมื่อคืน เหมือนตะขอ

ผ่านไปหลายวัน เท้าฉันก็เริ่มดีขึ้น แจ้งเวลาที่จะแถลงข่าวกับป๋ออวี่ หลายวันมานี้ ถึงแม้ว่าฉันกับสีชิงชวนจะดีกันแล้ว แต่ฉันก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอด ฉันตั้งใจหลบหน้าเขา ถึงแม้เราจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน จึงไม่สามารถหลบหน้าได้ตลอด ฉันทำได้แค่เพียงใช้วิธีการที่ไม่ดีมาจัดการเขาอย่างเช่น ทุกๆวันฉันจะกลับดึกมาโดยอ้างเหตุผลว่าต้องทำงานนอกเวลา สีชิงชวนมารับฉัน ฉันก็หลบเข้าห้องน้ำไม่ออกมา เกิดวันไหนเขากลับมาดึก ฉันก็จะแกล้งหลับแล้วเอาผ้าห่มคลุมหัวเอาไว้ อย่างไรก็ตาม พยายามคุยกับเขาให้น้อยที่สุด

เฉียวอี้บอกว่า เรือลำปัจจุบันที่เน่าเฟะของฉันเสียเพียงเพราะเป็นรูเล็กๆ ซ่อมมันสักหน่อยก็ใช้ได้แล้ว ฉันจะต้องไม่ปล่อยให้ตัวเองจมลงไปมากกว่านี้ จุดจบของการหลงรักสีชิงชวนเป็นอะไรที่โหดร้ายมาก ดูเซียวซือเป็นตัวอย่างก็รู้ เมื่อก่อนฉันคิดว่าสีชิงชวนรักเธอมาก มาดูอีกทีตอนนี้ มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด ถ้าเขารักเซียวซือจริงๆ คงไม่มาแนบชิดกับฉันเวลาอยู่ต่อหน้าเธอตลอดหรอก ไม่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวด นี่คือพื้นฐาน แม้แต่พื้นฐานเขายังทำไม่ได้ เห็นได้ว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย สีชิงชวนรักแต่ตัวเอง นี่คือคำตอบจากฉัน การแถลงข่าวเริ่มขึ้นตามกำหนด และได้เชิญนักข่าวมันเป็นจำนวนมาก

ก่อนขึ้นเวลาป๋ออวี่ถามฉันว่าตื่นเต้นไหม ความตื่นเต้นเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ฉันพยายามยิ้มให้เขา “หลายวันที่ผ่านมา ฉันได้เตรียมความพร้อมทางจิตใจไว้แล้ว”

พูดไปงั้นแหละ แต่เวลาขึ้นบนเวทีแล้วเห็นเลนส์กล้องอัดวีดีโอและกล้องถ่ายรูปมากมายต่างหันมาที่ฉัน ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน วันนี้สีชิงชวนมีประชุมสำคัญจึงไม่ได้มาออกงานด้วย ส่วนป๋ออวี่กับเฉียวอี้คอยู่ข้างๆฉันไว้

ใจฉันเต้นแรงมาก ถือถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มไปครึ่งแก้วในอึกเดียว คิดอยากจะดื่มต่อ แต่ก็ถูกเฉียวอี้ยึดไป “เธอไม่ต้องดื่มแล้ว เกิดพูดได้แค่ครึ่งทางแล้วอยากไปห้องน้ำขึ้นมาจะทำยังไง?”

มีเหตุผล ฉันเลียริมฝีปากแล้วพูดว่า “ที่จัดงานแถลงข่าวขึ้นมาในวันนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับข่าวลือระหว่างสามีฉันสีชิงชวนกับผู้ช่วยป๋ออวี่ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้”

“คุณจะชี้แจงแทนคุณสีใช่ไหมคะ?” นักข่าวท่านหนึ่งถามฉัน

“ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้า “ความจริงไม่ได้เป็นแบบที่เขาลือกันแบบนั้น ของขวัญชิ้นนั้นเป็นการกลั่นแกล้งของฉัน”

ทุกคนต่างมองฉันด้วยท่าทางที่ไม่รู้สึกประหลาดใจ ฉันรู้ว่าพวกเขาคิดยังไงกันอยู่ พวกเขาคิดว่าเป็นเพราะผลประโยชน์ฉันถึงได้ช่วยสีชิงชวนชี้แจง หรือไม่ก็เพราะฉันต้องการจะปกป้องหน้าตาตัวเอง พวกเขาไม่เชื่อเลยสักนิด ฉันจึงต้องอธิบายต่อไป คำพูดเหล่านี้ ฉันได้ท่องจำมาตั้งแต่แรกแล้ว และได้ซ้อมพูดต่อหน้าเฉียวอี้กับป๋ออวี่มาแล้วหลายครั้ง ฉะนั้นวันนี้ที่ต้องมาพูดต่อหน้าผู้คนมากมายอย่างนี้ ตื่นเต้นก็ส่วนตื่นเต้น แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยกับบทพูดมาก ไม่ได้พูดขาดไปเลยคำเดียว แม้แต่เครื่องหมายวรรคตอนก็ยังถูกต้อง

พวกนักข่าวต่างก็ตั้งใจฟังที่ฉันพูด จู่ๆก็มีนักข่าวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณนายสีครับ ขอถามหน่อยครับ ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับคุณเซียวหยวนเป็นอะไรกันแน่?”

จู่ๆก็มีคนถามเรื่องนี้ขึ้นมา เรื่องนี้มันได้กลายเป็นเรื่องราวในอดีตสำหรับฉันไปแล้ว จู่ๆทำไมถึงได้มีคนเอ่ยขึ้นมาอีก?

ฉันนิ่งไปสักพัก เฉียวอี้ที่อยู่ข้างๆฉันก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมา “ประเด็นสำคัญในการแถลงข่าวในวันนี้คือเรื่องที่เกี่ยวกับข่าวลือระหว่างสีชิงชวนกับป๋ออวี่ คำถามของคุณมันออกนอกประเด็นแล้วค่ะ”