พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 248

เฉียวอี้ระเบิดอารมณ์ ทันทีที่เธอระเบิดอารมณ์ออกมาฉันก็รู้สึกเวียนศีรษะ ทำได้เพียงแค่เดินตามเธอออกไปด้านนอก

ฉันเดินไปพลางหันศีรษะกลับไปและโบกมือให้กับป๋ออวี่ด้วยท่าทีขอโทษเป็นอย่างมาก ฉันยังไม่ทันเอ่ยคำลา พลันเห็นว่าด้านหลังป๋ออวี่นั้นมีนักข่าวมากมายวิ่งกรูเข้ามาราวกับกระแสน้ำอย่างไรอย่างนั้น

“เฉียวอี้” มหาภัยในครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกตื่นตกใจมาก ทันทีที่เฉียวอี้หันศีรษะกลับมามอง “คุณพระ พวกเขามาจากไหนกัน?”

“เฉียวอี้ ทำยังไงกันดี?” น้ำเสียงของฉันนั้นอ่อนลงเล็กน้อย

เฉียวอี้ดึงฉันไปไว้ด้านหลังของเธอ นักข่าวเหล่านั้นเบียดเสียดอยู่ด้านหน้าของฉัน ไมโครโฟนหลายตัวจ่ออยู่บริเวณริมฝีปากของฉัน และบางตัวแทบจะกระแทกโดนใบหน้าของฉัน ต่อให้เฉียวอี้มีสามหัวหกแขนก็ไม่อาจสกัดกั้นคนมากมายขนาดนี้ได้

“คุณนายสี คุณรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เจี่ยงเทียนนั้นได้ชำระหนี้พนันแล้ว อีกทั้งยังซื้อคฤหาสน์และกำลังจะแต่งงานกับภรรยา เขาได้เชิญคุณและคุณสีหรือไม่?” นักข่าวเอ่ยถาม

“การที่เขาจ่ายหนี้พนัน ซื้อคฤหาสน์และแต่งงานกับภรรยา เรื่องเหล่านี้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรางั้นเหรอ?” เฉียวอี้พยายามปกป้องฉันไว้อย่างแน่นหนา เมื่อฉันอยู่บริเวณด้านหลังของเธอ ฉันเองก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย

แต่ทว่านักข่าวก็ยังคงพยายามที่จะสื่อสารและพูดคุยกับฉัน “คุณนายสี คุณรู้หรือไม่ว่าทำไมจู่ๆเจี่ยงเทียนนั้นถึงได้มีเงินก้อนโต?”

“เคยพูดไปแล้วว่าเจี่ยงเทียนนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางความสัมพันธ์กับเซียวเซิง พวกเราได้ทำการตรวจดีเอ็นเอกันแล้ว เขาเป็นเพียงแค่คนที่ถูกคนอื่นสั่งให้มาทำการหาผลประโยชน์ พวกคุณหยิบยกเรื่องนี้มาวิพากษ์วิจารณ์กันเพราะช่วงนี้พวกคุณว่างกันมากใช่ไหม ไม่มีข่าวอื่นที่มีคุณค่าให้พวกคุณนั้นขุดคุ้ยกันแล้วใช่หรือไม่?”

เฉียวอี้กลายเป็นผู้แถลงการณ์ของฉันแล้ว ท่าทางของเธอนั้นดูโหดร้ายมาก แต่ทว่าไม่ว่าเธอจะโหดร้ายมากแค่ไหน ท่ามกลางความโกลาหลเสียงของเธอก็ถูกกลบจากผู้คนรอบข้าง มีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่ได้ยินอย่างชัดเจน

“คุณนายสี คุณช่วยเผชิญหน้าและตอบคำถามนี้ได้หรือไม่?”

ฉันเองก็ต้องการที่จะโต้แย้งกับพวกเขาด้วยเหตุผลและคำพูดที่เป็นธรรม แต่ทว่าเมื่อมีคนมากมายขนาดนี้ ภายในหัวใจของฉันนั้นก็รู้สึกลนลาน ขณะนี้มีเพียงแค่แผ่นหลังของเฉียวอี้เท่านั้นที่เป็นเหมือนท่าเรือของฉัน ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรือลำน้อยลำนี้จะจอดนิ่งอย่างสงบอยู่ด้านหลังของเธอ

ปาปารัสซีในสมัยนี้น่ากลัวมาก นักข่าวหลายคนนั้นไม่ได้มาจากสำนักข่าวที่แท้จริง พวกเขานั้นมีหน้าเพจของตนเอง คาดว่าแม้แต่บัตรประจำตัวนักข่าวก็อาจจะไม่มีด้วยซ้ำ ทุกคนต่างก็ต้องการข่าวที่เป็นประเด็นร้อนแรงที่สุด

ท่ามกลางความวุ่นวาย ป๋ออวี่นำบอดี้การ์ดมาช่วยเหลือฉันและเฉียวอี้ออกจากกลุ่มนักข่าว ป๋ออวี่ถอดเสื้อสูทของเขาออกและนำมาคลุมบนศีรษะของฉัน ในขณะนี้ฉันรู้สึกว่าเขานั้นเข้าใจฉันเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฉันอยากจะแทรกแผ่นดินและหนีไปในสถานที่ที่ฉันมองไม่เห็นคนอื่น อาทิเช่นอุโมงค์ใต้ดิน เวลานี้มีเพียงเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งคลุมศีรษะของฉัน เพียงเท่านี้ฉันก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมากแล้ว

ป๋ออวี่โอบไหล่ของฉัน เฉียวอี้เองก็พยายามปกป้องฉันออกไปจากประตูของสถานที่จัดงาน

ฉันได้ยินเสียงนักข่าวตะโกนมาจากด้านหลัง “คุณนายสี ในเมื่อคุณไม่รู้ ฉันจะบอกคุณเอง เงินเหล่านั้นของเจี่ยงเทียนได้รับมาจากประธานสีผู้ที่เป็นสามีของคุณ ลูกเขยเคารพพ่อตานั้นเป็นเรื่องปกติ คุณจะปฏิเสธทำไมกัน?”

ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนขี้ขลาด ฉันยอมรับว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้ของนักข่าว ฉันได้ยินทุกอย่างโดยไม่ตกหล่นแม้แต่คำพูดเดียว

ท้ายที่สุดบอดี้การ์ด ป๋ออวี่และเฉียวอี้ต่างก็คอยปกป้องฉันและพาฉันมายังรถที่จอดอยู่ภายในลาดจอดรถ เมื่อคนขับรถพาพวกเราออกไปจากลานจอดรถ เช่นนั้นฉันจึงทอดถอนหายใจด้วยความโล่งอก

บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าฉันนั้นเข้มแข็งมาก

บางครั้งฉันก็อ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ฟางเส้นเดียวก็สามารถทำให้ฉันขาดอากาศหายใจจนสิ้นลมได้

ฉันซ่อนตัวอยู่ภายใต้เสื้อของป๋ออวี่ กระทั่งเขาหยิบเสื้อตัวนั้นออกไปฉันถึงได้เงยหน้าขึ้น

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” สายตาที่เป็นกังวลของป๋ออวี่ทำให้อารมณ์ของฉันสงบลงไม่น้อย

“ไม่เป็นไร” เสียงของฉันแหบแห้ง เฉียวอี้ยื่นขวดน้ำขวดหนึ่งให้แก่ฉัน “เติมความชุ่มชื้นให้ลำคอหน่อย”

แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเปิดฝาขวดนั้นฉันก็ยังไม่มี เช่นนั้นเฉียวอี้จึงได้ช่วยฉันเปิดฝาขวดน้ำ ฉันดื่มน้ำไปเกือบครึ่งขวด จากนั้นหอบหายใจและมองป๋ออวี่ที่อยู่ตรงหน้า

คาดไม่ถึงเลยว่างานแถลงข่าวจะกลายเป็นแบบนี้ สามารถกล่าวได้เลยว่าเป็นความล้มเหลวภายในความล้มเหลว

ฉันยังไม่ทันเอ่ยปาก เฉียวอี้พลันเอ่ยถามป๋ออวี่ “สิ่งเหล่านี้ที่นักข่าวพูดมาคือเรื่องจริงหรือเปล่า? เงินเหล่านั้นของเจี่ยงเทียน สีชิงชวนเป็นคนมอบให้เขางั้นเหรอ?”

ป๋ออวี่จ้องมองฉันด้วยความเงียบและไม่ได้ปฏิเสธ