พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 257

อะไรนะ? ให้เรียกพวกเขาจากโต๊ะเหล้ามาอย่างดื้อๆ แล้วตอนนี้จะให้ฉันบอกพวกเขาว่าฉันจะพักผ่อนอย่างงั้นเหรอ?

ฉันยื่นโทรศัพท์ให้เฉียวอี้ดูทันที หล่อนครุ่นคิดอยู่สักพัก “ได้ ฉันจะไปไล่พวกเขาเอง”

สักพักเฉียวอี้ก็กลับมาบอกฉัน “พวกเขาต่างยืนเซ่ออยู่ตรงประตูเหมือนกับกองไม้เลย!”

“เธอบอกพวกเขาว่ายังไง?”

“ฉันบอกว่าเธอรอจนเหนื่อยแล้ว ต้องการพักผ่อนสักครู่ รอให้พวกเขามากันครบแล้วค่อยว่ากันอีกที”

เฉียวอี้เป็นเด็กสอนได้ เรื่องแบบนี้ถ้าให้ฉันทำ ฉันคงทำไม่ได้หรอก

“สีชิงชวนคิดจะทำอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันคิดว่าเขาคงอยากสร้างความน่าเกรงขามให้กับเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะยืนเซ่ออยู่ข้างนอก แต่สิ่งที่พวกเขากลัวคือสีชิงชวน ไม่ใช่เธอ”

เฉียวอี้เป็นคนที่ชอบพูดตามความจริง ฉันเองก็พอจะเดาได้ว่าสีชิงชวนทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร เขาแค่ไม่อยากเห็นฉันอยู่ในสภาพที่ไม่มีตัวตนเวลาอยู่ที่ไหนก็ตาม ทั้งๆที่เป็นถึงประธานของเซียวซื่อกรุ๊ปแต่กลับเทียบไม่ได้แม้แต่ผู้จัดการน้อยๆคนหนึ่งเลย ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ฉันไม่มีเส้นสายที่แน่นพอในเซียวซื่อกรุ๊ป และไม่เหมือนอย่างแม่เลี้ยงที่ถูกต้องตามธรรมนองคลองธรรม มีเหตุผลเพียงพอก็สามารถพูดได้อย่างเต็มที่ ฉันมองผ่านกระจกบนประตู แล้วเห็นหัวของผู้คนขยับไปมาอยู่ข้างนอก ผู้บริหารระดับสูงน่าจะมากันครบแล้วล่ะ

ฉันบอกกับเฉียวอี้ว่า “ให้พวกเขาเข้ามาเลยดีไหม!”

“ในเมื่อมากันแล้ว ก็ปล่อยให้พวกเขารออีกสักหน่อยสิ เธอลองคิดดูนะ คนทั้งบริษัทต่างก็รู้เรื่องที่เธอป่วย แต่กลับไม่มีใครพูดขึ้นมาสักคนว่าจะมาเยี่ยมเธอเลย ฉันจะบ้าตาย” เฉียวอี้โยนองุ่นเข้าปากลูกหนึ่งแล้วเคี้ยวมัน “ถ้าเป็นฉัน จะให้พวกเขายืนอยู่ข้างนอกทั้งคืน”

ฉันทำเรื่องแบบนี้ไม่ลง ฉะนั้นฉันจึงดูไม่มีความน่าเกรงขามในสายตาพวกเขาสักนิดเลยใช่ไหม ฉันเป็นห่วงว่าคนมาเยอะเกินไป แล้วจะกระทบต่อความเป็นระเบียบของทางโรงพยาบาล แต่พวกเขาต่างก็เงียบสงบกันมาก ยืนเซ่ออยู่ข้างนอกราวกับหัวไชเท้าเป็นลูกๆ ไม่ส่งเสียงอะไรเลย

น่าจะผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมง ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งมาเคาะประตูเบาๆ เฉียวอี้เดินไปที่เปิดตูแล้วแง้มประตูออก “มีอะไรคะ?”

“ประธานเซียวตื่นหรือยังครับ ทุกคนมากันครบสักพักหนึ่งแล้วครับ”

“มาได้นานแค่ไหน?” เฉียวอี้ดูดุมาก “เป็นเพราะพวกคุณมากันช้า ปล่อยให้ท่านประธานนั่งรอจนหลับไป หรือจะให้ฉันปลุกเขาตอนนี้เลยไหม? ท่านประธานเป็นไข้แต่ยังเป็นห่วงบริษัท แล้วพวกคุณแต่ละคนต่างก็ไม่รู้จักมาเยี่ยมท่านประธานเองซะบ้าง?”

ทุกคนต่างเงียบกริบ โดนเฉียวอี้ด่าจนไปต่อไม่ถูกเลย พอหล่อนด่าเสร็จก็ปิดประตู กลับมานั่งกินผลไม้ต่อข้างเตียงฉัน ฉันบอกให้หล่อนเอาไปล้างก่อน หล่อนตอบว่า อย่าไปใส่ใจเรื่องสุขอนามัยมากเกินไป กินแล้วมีภูมิต้านทานไม่เจ็บไม่ป่วย แต่ผลไม้เหล่านี้ล้วนเป็นผลไม้ออร์แกนิก ไม่ได้ใช้ยาฆ่าแมลง กินไปก็ไม่ทำให้ตายหรอก

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ฉันทนไม่ไหวจนต้องโทรหาสีชิงชวน “คุณคิดจะให้พวกเขายืนอยู่ข้างนอกอีกนานแค่ไหน?”

“คุณอย่าถามผม คุณถามตัวคุณเองดีกว่า”

“ฉันไม่อยากให้พวกเขายืนอยู่ข้างนอกแม้แต่วินาทีเดียว”

“งั้นคุณก็เรียกพวกเขาเข้าไป แล้วทำการขอโทษที่ทำให้พวกเขาต้องมาเสียเวลาสิ รับรองได้เลยว่าต่อไป เวลาที่พวกเขาเจอคุณในบริษัทจะคิดว่าคุณเป็นแค่อากาศ”

“แล้วจะให้พวกเขายืนรออีกนานแค่ไหนล่ะ?”

“คุณไม่ต้องสนใจหรอก คุณพักผ่อนก่อนเถอะ!”

มีคนยืนอยู่ข้างนอกเยอะขนาดนี้ จะให้ฉันหลับได้ยังไง?

เฉียวอี้ดื้อดึงที่จะแอบฟังฉันคุยกับสีชิงชวนอยู่ข้างๆฉัน พอฟังจบ หล่อนก็เปี่ยมไปด้วยพลัง “คืนนี้ฉันจะปูผ้านอนที่นี่ ถูกต้อง เธอไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก นอนก่อนได้เลย ดูสิว่าพวกเขาจะรอได้นานแค่ไหน”