พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 264

แน่นอนว่าฉันไม่ได้ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ เครื่องสแกนเป็นมิตรกับฉันมาก มันหมุนวนรอบศีรษะของฉันหนึ่งรอบ จากนั้นสักพักมันก็ส่งฉันออกมา

สีชิงชวนรออยู่ที่เดิม ไฟของห้องซีทีสแกนมหัศจรรย์มาก เมื่อแสงไฟส่องลงบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งทำให้เขาดูน่ามหัศจรรย์ยิ่งกว่าเดิม

มือของเขาที่ประคองฉันลงจากแท่นเย็นเล็กน้อย แต่ฉันไม่ได้คิดว่าเป็นเพราะเขาเครียด

ไม่นานผลตรวจก็ออกมา เขาเพิ่งจะอุ้มฉันมานั่งบนรถเข็น คุณหมอก็ถือผลตรวจเดินออกมาบอกพวกเราแล้ว

“คุณสีครับ ผลซีทีสแกนแสดงให้เห็นว่าสมองของคุณนายสีไม่ได้มีปัญหาอะไรครับ”

“คุณหมอ ผมขอคุยด้วยหน่อย” สีชิงชวนผลตรวจไปจากมือของคุณหมอจากนั้นก็พากันเดินไปอีกด้านหนึ่ง ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นโรคที่รักษไม่หายจนต้องคุยกันลับหลังฉัน

ฉันแค่ขอร้องว่าอย่าให้สีชิงชวนรู้ความจริงว่าฉันโกหกเขาเลย ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะถูกเขาตัดมือตัดเท้าแยกร่างออกจากกัน หรือเป็นไปได้ว่าอาจจะโดนมากกว่านั้นเสียด้วยซ้ำ

ผ่านไปสักพักเขาก็เดินเข้ามานั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าฉันแล้วมองตรงมาที่ฉัน

ฉันโดนเขามองจนขนลุกไปหมด “คุณหมอบอกว่าฉันเป็นโรคที่รักษาไม่หายเหรอ? ”

“เปล่า”

“แต่แววตาของคุณเหมือจะเป็นอย่างนั้น”

“เซียวเซิง คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณเป็นโรคชนิดหนึ่ง? ”

“หา? ฉันไม่รู้เลย”

“คุณเดินละเมอ” เขาบอกความจริงที่โต้แย้งไม่ได้กับฉันด้วยความเศร้าปนเจ็บแค้น

ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะบอกกับฉันตรงๆ แบบนี้ และเมื่อสักครู่นี้พอยังไม่ได้จัดการกับสีหน้าท่าทางที่แสดงออกมา จึงคาดว่าท่าทางของฉันน่าจะดูมึนงงเล็กน้อย

ฉันกะพริบตาและพยายามแสดงละครต่อ “ฉันเดินละเมอ เมื่อกี้ซีทีสแกนตรวจเจองั้นเหรอ? ”

“ซีทีสแกนไม่ได้บอกว่าคุณมีความผิดปกติใดๆ ที่สมอง ซีทีสแกนไม่มีปัญหา แต่ผมดูกล้องวงจรปิด เมื่อคืนคุณออกไปจากห้อง ไม่ได้นอนอยู่ตลอดเวลา”

“จริงเหรอ? ” ฉันเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ “ฉันออกไปจากห้องเหรอ? ฉันไม่รู้ตัวเลยสักนิด! ”

“ท่าทางของคุณที่อยู่ในกล้องวงจรปิดดูเหมือนเดินละเมอ ดังนั้น เซียวเซิง คุณเป็นโรคเดินละเมอจริงๆ ” เขาประกาศออกมาอย่างเจ็บปวด

ฉันต้องแสดงสีหน้าท่าทางออกมาได้ดูเจ็บปวดกว่าเขา และกำลังคิดว่าฉันต้องเอามือปิดปาก น้ำตาไหลพรากด้วยไหม

“คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าคุณเดินละเมอ? ” เขาลูบผมฉันด้วยความสงสาร

“ไม่รู้เลย” ฉันเอ่ยอย่างเศร้าเสียใจ

“อ๋อ” เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่จู่ๆ เขาก็เอ่ยถามคำถามที่คาดไม่ถึงขึ้นมา “ในเมื่อคุณไม่รู้ว่าคุณเป็นโรคเดินละเมอ งั้นเฉียวอี้รู้ได้ยังไง? ”

ฉันกำลังจะเตรียมแสดงต่อไป แต่จู่ๆ พอมาได้ยินคำถามนี้ของสีชิงชวน ฉันก็แทบจะสำลักน้ำลายตาย

ฉันหลบสายตาเขาด้วยความลุกลี้ลุกลน ในหัวหมุนติ้วเป็นกังหันลม

“ฉันกับเฉียวอี้นอนด้วยกันบ่อยๆ เป็นเรื่องธรรมดามากๆ ที่เธอจะรู้ว่าฉันละเมอ” ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายจู่ๆ ฉันก็คิดเหตุผลดีๆ ขึ้นมาได้ และรู้สึกว่าตัวเองมีไหวพริบดีมาก

“อ๋อ แต่ว่าเฉียวอี้บอกว่าคุณเป็นคนบอกเรื่องที่คุณเป็นโรคเดินละเมอกับเธอเอง”

“อะไรนะ? ” ฉันตกตะลึงตาค้าง ฉันกับเฉียวอี้แค่สมรู้ร่วมคิดกันอย่างง่ายๆ จึงไม่ได้นัดกันไว้เลย

จู่ๆ สีชิงชวนก็ยิ้มออกมา เขาออกแรงจิกเส้นผมของฉันเล็กน้อย “เหตุผลห่วยๆ ของคุณนี่ใครเป็นคนคิดขึ้นมา? คุณหรือว่าเฉียวอี้? ”

“เจ็บๆ ” ฉันดึงผมของฉันออกมาจากมือของเขา

เมื่อกี้นี้ฉันยังคิดว่าเขาตกหลุมพรางเข้าให้แล้วอยู่เลย และยังกระหยิ่มยิ้มย่องว่าฉันสามารถหลอกสีชิงชวนได้แล้ว

แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น

แววตาของเขาดูเย็นชา “เมื่อคืนคุณออกไปที่สวนดอกไม้ และเห็นอยู่ชัดๆ ว่าผมกลับมาแล้วแต่ก็ไม่เข้าไปทักทาย เอาแต่มองดูผมตามหาคุณไปทั้งโรงพยาบาลแล้วก็วิ่งออกไปตามหาข้างนอกอีก”

“คุณรู้แล้วเหรอ? ”

“เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วนี่ ผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว ในเมื่อผมเห็นว่าคุณเดินออกจากห้องไป แล้วจะไม่เห็นว่าคุณไปที่สวนดอกไม้ได้ยังไง? ”

ฉันชะล่าใจไป คิดว่าหลอกสีชิงชวนมาได้ทั้งคืนแล้วก็จะหลอกเขาได้จริงๆ

ปลิวหายไปหมดแล้ว

จะทำยังไงดี ดูจากนิสัยใจคอของสีชิงชวนแล้ว เขาต้องบดขยี้ฉันให้ตายแน่ ฉันเล่นหลอกเขาแบบนี้

แกล้งตายล่ะ ก็เป็นไปไม่ได้อีก ฉันไม่ใช่หมีดำสักหน่อยที่จะแกล้งตายได้ทุกเวลา

ฉันแกล้งทำเป็นเวียนหัวน่าจะพอได้อยู่นะ

ฉันกุมหัว “ฉันเวียนหัว โอ๊ยเวียนหัว เวียนหัวมาก ฉันเวียนหัวจัง”